| |
ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
σβήνω τις μέρες σα κεριά
κι απλώνει το σκοτάδι
στη παγωμένη μου καρδιά
τ' ατσάλινο του χάδι
έλα και δώσε μου πνοή
με ένα γλυκό φιλί σου
του έρωτα ανατολή
να ξαναδώ μαζί σου
σβήνω τις λέξεις στο χαρτί
να πάψουν να πονάνε
νιώθω παιδί που 'χει γιορτή
και όλοι το ξεχνάνε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
