| |
Ήταν κόσμος ήταν πλήθη
κι` είχα ερωτηματικά χιλιάδες,
λες να ζούσα παραμύθι
η να ζούσα σοροκάδες.
Ήταν κόκκινα τα κρίνα
μα εσύ κλαις καρδιά μου
για τα ονειρεμένα εκείνα
τα χαμένα όνειρα μου.
Ήταν νιάτα!! τα φεγγάρια!
και έτρεχε ψυχή μου αίμα
κι` ήταν νιούτσικα κλωνάρια
με τα χέρια υψωμένα.
Κι` είχες πίκρα, πίκρα τόση
σαν του φθινοπώρου φύλλα
λες και σου χανε προδώσει
όλα της καρδιάς τα φύλλα.
Ήταν κόσμος κι` ήταν πλήθη
κι` έλεγαν θα ξημερώσει
κι` έλεγες, το παραμύθι
είχε δράκο!! θα τελειώσει.
Κι` έκλαψες γοερά με πόνο
έκλαψες γοερά σαν το παιδί
σαν δεν είχες οξυγόνο
για ένα μοναχά κλαδί.
Κει στου ζέφυρου το σπίτι
στου ψωμιού και της οργής
ένα μοναχικό σπουργίτι
μες στη μέση της γιορτής.
Κι` όπως πρόσμενες το τρύγο
τ` Αλωνάρη, χρυσό βιός
είπες, πως θέλω να φύγω!!
ας με νιώσει κι` ο θεός.
Στο κοκκινόχωμα μια πληγή
μια χαρακιά βαθιά στο σώμα
μια μολυβιά τη χαραυγή
μια πέτρα είχες στρώμα.
Έκλαψες γοερά σαν το παιδί
χωρίς θαλασσί βραχιόλι
κι` είχε τ` όνειρο χαθεί
ξέρες μειναν στο περβόλι!!
Κι` ανέβηκες το γολγοθά
δίχως να κοιτάξεις πίσω
της προδοσία τα ιδανικά
αρνιέμαι φως μου να τα ζήσω.
Ήταν κόσμος ήταν πλήθη
κι` είχες γράψει ποιήματα
σαν τα σκέπασε η λήθη
τα στερνά χειροκροτήματα.
Μες στη μέση του Σεπτέμβρη
κάηκε η κόκκινη μηλιά
κι` είχε η γραφή μαχαίρι
κι` είχε η γραφή θηλιά.
Να μην ελπίζεις εαυτέ μου,
είναι το έργο μια ουτοπία
να μην ελπίζεις εαυτέ μου
λόγια τ` ανέμου στα θεωρεία.
Κι` έτσι έρμη, δυστυχής και μόνη
πήρες τη χωματένια σκάλα
πήρες της αλήθειας σου τ` ακόνι
στο λαιμό βαθιά διχάλα!!
Κι` είπες, θεέ μου αν κάπου ζεις
σκέπασε τα μικρά παιδιά
στην οικουμένη, της πληγής
δως τους κόρφο και φωλιά.
Γιατί πονούν τ` ανθρωπινά
μ` αργύρια πάντα στολισμένα
δεν θα τελειώσουν τα δεινά
μικρή, φτωχή μου πένα.
6-11-2023
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
