| |
Προφανώς και δε ξέρεις πού πας. Αν η απέναντι όχθη. Σε σπαθίζει με κόγχη.
Μα στο όνειρο πάντα πρέπει να προχωράς....
Αν στα χείλη κρεμασμένη
Είν η γεύση σχισμένη.
Κι αν ματώνεις με το που μιλάς.
Προφανώς και δε ξέρεις να πονάς. Λένε ονόματα στο πόνο.
Για να κλέβουν οξυγόνο.
Απ' ανάσες βαθιές . Συμφοράς.
Μα ζυγίζεις το τόνο.
Και στον ίδιο πάλι δρόμο.
Αλλά όνειρα θέλεις μονομιάς.
Προφανώς και σε πιάνει σα ξυπνάς. Νέος λες είν' ο κόσμος.
Κι όταν ντύνεσαι όμως.
Χρώμα νέο απ' τον ήλιο ζητάς.
Ζυγίζεις το κόσμο.
Σαλευεις κι εμπρός μου.
Σα πηγή της χαράς προχωράς.
Πώς το ξέρεις ότι σημαίνεις
Όσα Μ αφοράς;πως το ξέρεις ότι έρωτα φοράς;
Στα χείλη στα μάτια.
Στου νου τα γινατια.
Ορισμούς μιας ζωής μου σκορπάς
Παλιά στοιβαγμενους.
Σωστά αποθηκευμένους.
Και στη στιγμή της ζωής δε χωράς ....
Πώς το ξέρεις ότι αλλάζεις μονομιάς; απ' του ύπνου τη πλάνη. Σα φως με στεφάνι. Και στα μάτια για λίγο απ' τη λάμψη πονάς;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
