| |
| | Γι'άλλη Μια Φορά Νιώθω Χαμένος |  | | | Ουδέν Σχόλιο... | | |
Άλλη μια φορά χαμένος νιώθω, όσα έχτισα με πόθο τώρα πια καταστραφήκαν
τα δάκρυα χυθήκαν, στα μάτια που δε σήκωσα να δω πως όλα μια στιγμή, διαπαντός χαθήκαν
στην απέραντη από κύματα καρδιά μου, σαν θάλασσα φαντάζει υψοθείκαν και εν τέλει βυθιστήκαν
σαν θεατές πνιγήκαν σ’ ένα όραμα σε θέατρο κοντά μου δύο άνθρωποι που φύγαν
υποθείκαν στο μυαλό μου μες στη σκέψη μέρος βρήκαν
τα παλιά πλέον θυμάμαι και ζηλεύω τ’ όπως ήταν
ένα μικρό νησί η ψυχή μου και επιπλέει στα χαμένα
αναζητάει όσα έδωσα όσα έμειναν δοσμένα
σαν λιωμένα κεριά μέσα στο σκότος του εαυτού μου
βασιλέας σ’ ένα θρόνο στις πληγές μες στα λημέρια του μυαλού μου
στο βασίλειο του δικού μου δρόμου όλα χαραγμένα
βήματα ωχρά, υγρά, και λασπωμένα
τον αέρα ν’ απολαύσω αναζητάω ν’ αναπνεύσω
ελευθερία μες στα πλούτη σου να μπω και να σε κλέψω
να ερμηνεύσω δυο εικόνες δυο μορφές να επιλέξω
να τρέξω προς τον θάνατο σ’ αυτά που δε θ’ αντέξω
να παίξω, στο παιχνίδι δίχως όρια και κανόνες
εμπειρίες είναι τα πιόνια στις ζωής μου τις σταγόνες
αχνό-φαίνονται συντρίμμια, και κάστρα γκρεμισμένα
βασίλεια ξεχασμένα απ’ τον χρόνο κι από μένα
υψώνω την ματιά μου και στον ήλιο μόνο ελπίζω
όσα όνειρα χαμένα φύγανε τώρα τα χτίζω
με μια πένα στο χέρι, και να βάφω μες στο γκρίζο
ν’ αφήνω πινελιά ένα σημάδι, στο χρώμα που ακόμα δεν γνωρίζω
ένα μικρό νησί η ψυχή μου και επιπλέει στα χαμένα
αναζητάει όσα έδωσα όσα έμειναν δοσμένα
σαν λιωμένα κεριά μέσα στο σκότος του εαυτού μου
βασιλέας σ’ ένα θρόνο στις πληγές μες στα λημέρια του μυαλού μου
στο βασίλειο του δικού μου δρόμου όλα χαραγμένα
βήματα ωχρά, υγρά, και λασπωμένα
και τι κι αν πέρασα πολλά μες στου μυαλού μου τα στενά
αδυσώπητα σκοτάδια ταξιδεύουν την καρδιά
σε άλλα μέρη, σε εύσχημα τοπία
ουτοπία χαραγμένη παραμένει στη πορεία
αλληγορία ένα μυστήριο ο κόσμος που υπάρχω
ανυπόμονα αναμένω όταν φύγω να ξανά ‘ρθω
ανυπόστατα τα λόγια που εκφέρει η ψυχή μου
άνυσμα τραβάω κι η ελπίδα είναι μαζί μου
τελάλης στη καρδιά μου ξανά, η μουσική
αναγεννημένο όνειρο, το προσπαθώ, θα είμαι ‘κει
θα είμαι εκεί για να το ζω το κάθε βράδυ με φεγγάρι
κάθε μέρα με αστέρια για να δω ποιο θα την πάρει
μια ευχή που έχω, φυλαγμένη στη καρδιά μου
άμα ζήσω ποτέ ή αν πεθαίνω στα βήματα μου
ένα μικρό νησί η ψυχή μου και επιπλέει στα χαμένα
αναζητάει όσα έδωσα όσα έμειναν δοσμένα
σαν λιωμένα κεριά μέσα στο σκότος του εαυτού μου
βασιλέας σ’ ένα θρόνο στις πληγές μες στα λημέρια του μυαλού μου
στο βασίλειο του δικού μου δρόμου όλα χαραγμένα
βήματα ωχρά, υγρά, και λασπωμένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Η εικόνα και ~ΜΟΝΟ~ του καλοκαιριού μπορεί να λιώσει τους πάγους του χειμώνα... | | | |
|
Akarayan
30-09-2006 @ 06:01 | Πάρα πολύ όμορφο! Πλούσιο!
'Να Βλέπω Πένες Στα Χέρια...'
Κι' αυτό καλό! | | MARGARITA
30-09-2006 @ 06:54 | βασιλέας σ’ ένα θρόνο στις πληγές μες στα λημέρια του μυαλού μου
Χωρίς πολλά λόγια μου άρεσε το γραπτό σου Φώτη | | ~ Εφυγα ~
30-09-2006 @ 09:52 | και τι κι αν πέρασα πολλά μες στου μυαλού μου τα στενά
αδυσώπητα σκοτάδια ταξιδεύουν την καρδιά
σε άλλα μέρη, σε εύσχημα τοπία
ουτοπία χαραγμένη παραμένει στη πορεία
αλληγορία ένα μυστήριο ο κόσμος που υπάρχω
ανυπόμονα αναμένω όταν φύγω να ξανά ‘ρθω
ανυπόστατα τα λόγια που εκφέρει η ψυχή μου
άνυσμα τραβάω κι η ελπίδα είναι μαζί μου
τελάλης στη καρδιά μου ξανά, η μουσική
αναγεννημένο όνειρο, το προσπαθώ, θα είμαι ‘κει
θα είμαι εκεί για να το ζω το κάθε βράδυ με φεγγάρι
κάθε μέρα με αστέρια για να δω ποιο θα την πάρει
μια ευχή που έχω, φυλαγμένη στη καρδιά μου
άμα ζήσω ποτέ ή αν πεθαίνω στα βήματα μου
ένα μικρό νησί η ψυχή μου και επιπλέει στα χαμένα
αναζητάει όσα έδωσα όσα έμειναν δοσμένα
σαν λιωμένα κεριά μέσα στο σκότος του εαυτού μου
βασιλέας σ’ ένα θρόνο στις πληγές μες στα λημέρια του μυαλού μου
στο βασίλειο του δικού μου δρόμου όλα χαραγμένα
βήματα ωχρά, υγρά, και λασπωμένα
::yes.:: ::up.:: | | S.M.O.B.Y.
30-09-2006 @ 11:59 | ευχαριστώ αλάνια μου....
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
