| |
Με πνιγεις
ανοιγεις
την καρδια μου την σκορπιζεις
στα σκουπιδια
μια απ τα ιδια
δεν μπορω αλλα σταυριδια
να κατεβαζω
ανεβαζω
σταθερα πιεση και παλι φωναζω
Που ναι η ζωη μου
που η αναπνοη μου
που ειναι η θαμπη ψυχη μου;
Με εχεις καψει
εχεις αλλαξει
την ιδιοσυγκρασια μου
εχεις απαλλαξει
απο την καθαροτητα
η ολοτητα
χαμενη η δικη μου ταυτοτητα.
Και παλι κλαιω
καθως λεω
πως με διελυσες και παραπαιω,
τα δακρυα πηζουν
οι φλεβες πρηζουν
τα χαρακτηριστικα αγγιζουν.
Και παλι κλαιω
ενω δεν φταιω
αλλα προχωρω σαν σκισμενο σκιαχτρο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
