| |
Πάθος κι ανάγκη μού’ χεις γίνει
και σε ζητώ σαν το νερό
το κάθε βλέμμα σου με σβήνει
χώρια σου δεν προχωρώ
η θύμησή σου νικοτίνη
με κάνει να παραληρώ.
Μου πίνεις τη ζωή σαν αίμα
να πάρω αναπνοή μ’ απαγορεύεις
με παρασέρνεις σαν το ρέμα
και με ρίχνεις στο βυθό
μα μ’ ένα σου φιλί με ζωντανεύεις
κι αν με βουλιάζεις μες στο τέλμα
με την σκέψη σου με ταξιδεύεις
στα φιλιά σου να μεθώ.
Σε κουβαλώ σαν το χαμάλη
στης καρδιάς μου το σταθμό
μου βάζεις έγνοιες στο κεφάλι
μα μου δίνεις και παλμό
η θύμησή σου παραζάλη
στου κορμιού σου το γκρεμό.
Μου πίνεις τη ζωή σαν αίμα
να πάρω αναπνοή μ’ απαγορεύεις
με παρασέρνεις σαν το ρέμα
και με ρίχνεις στο βυθό
μα μ’ ένα σου φιλί με ζωντανεύεις
κι αν με βουλιάζεις μες στο τέλμα
με την σκέψη σου με ταξιδεύεις
στα φιλιά σου να μεθώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
