| |
σε ώρες ακαθόριστες πλανιέμαι
έχει σημάδια κόκκινα η ταραχή
ουρλιάζει τρυφερά η πολλαπλή σιωπή
πατάω στο χώμα να κρατιέμαι
στην επίμονη γυρνάω φαντασία
βάφοντας πράσινα τα οράματα
βυθίζω το είναι μου στα θάματα
και στολίζομαι με την απληστία
αργότερα ανάβω το μεγάλο φώς
κι ανάμεσα των φτασμένων κρότων
δεν γελιέμαι ακούω φωνές ερώτων
θυμήθηκα πως είμαι ακόμα ζωντανός
απ’τις λέξεις θέλω να ξεφύγω
την καθάρια θέα σου να ζυγώσω
δεν πετώ ,τη σάρκα μην λιγώσω
το βλέμα μου στη νέα ζωή ανοίγω
βουβαίνω που απ’τη λύτρωση απέχω
πρέπει σαν άγγελος να βιαστώ
μάταια ξεθυμαίνω μένοντας εδώ
με γοργό της δίψας ήχο τρέχω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
