| |
στάλα τη στάλα ο καιρός κυλά
στο παράξενο στερέωμα του στίχου
παραμυθιών μαστάρια δε βυζαίνω
μα η τόλμη μου μαινόμενη πυρά
του κόσμου του αληθινού κάθε εικόνας κάθε ήχου
με βάζει να ρουφάω ένα καζάνι τους ξεχειλισμένο
με θεικό πιοτό και καθαρό αφιόνι
μ'αντρίκιαν ηδονή ,έκσταση κι αναγάλλια
απ'τα μιάσματά μου πιο πέρα μακρυά
μες στην ουράνιαν έκταση τη μαλακιά σα χιόνι
της φαντασίας μου αλέθω όλα τα απατηλά
και φτάνω στα γαλήνια της ποιήσης ακρογιάλια
ο στοργικός αιώνας σφιγμένος με κοιτάει
ένα χαμίνι μοναχό που ψάχνει στα χαμένα
μπορώ δειλά να δοκιμάσω, την αγυρτεία ξεπερνώ
αλλιώς το σώμα μου η πεθυμιά θα το μαδάει
μα οι στίχοι μου σαν παραστάτες τα δειλινά για μένα
δονούνται στη ψυχή και στον ελεύθερο μου λογισμό
μ'έχεις μες στο αίμα σου ,έρωτας ,καημός
στην πλάνη μιάς γιορτής σε μιάν ανάπηρη κραιπάλη
η φλυαρία μου δείχνει ακόμη συνετή
σμίγω με τα ρίγη για να σου τα λέω δυνατός
μετριέμαι σα σε όνειρο με την πλάση τη μεγάλη
πράσινη ζούγκλα δίχως τέλος κι η ζωή μου τόσο δα μικρή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
