| |
H γαλάζια θάλασσα που πρασινίζει κάθε αυγή
και σπάει στα βράχια τα κοφτερά σαν ατσάλι
οι κήποι με τις παπαρούνες στη σιωπή
του κόκκινου η γυμνωμένη σπατάλη
τ’αστέρι εκείνο που όλο ζητάει να δροσίσει
που ξενύχτησε και θέλει να σβήσει
τα εφτά χρώματα που χαράξαν τ΄ όνομά σου.
με βάλσαμα που μυρώσαν τα οράματά σου
το μίλημα ανατρίχιασμα το ψυθυριστό σου
και το καθάριο σαν το κρύσταλλο χαμόγελό σου...
Αφήνω τη ψυχή μου,στα όνειρα να ταξιδεύει
περιστέρι σε τόπους της υπομονής
ανάμεσα σε όμορφους κόσμους ημερεύει
με χιλιάδες στιγμές στο άγρυπνο πλήθος της σιωπής
Aφροδίτες,ρήγαινες και μάγισσες ανεράδες
αρχόντισσες κυράδες κι ολόλευκες νυφάδες
κι εγώ που σε γυρεύω ,εσένα μόνο εσένα
σε διαστήματα της μέρας αγαπημένα
στις γειτονιές μιάς πόλης στην άμμο βυθισμένης
στην κοιλάδα μιάς ύπαρξης μου ακόμα ανθισμένης
Αφήνω την ψυχή μου να σεργιανάει σε γνώριμα τοπία,
εκεί που διαγράφουν κύκλους ,δραπέτες αετοί
και σέρνει ο άνεμος ανθρώπινα φορτία
εκεί θα τροχίζει τα λόγια μου η ακράτητη οργή
το μυαλό μου θα ζαλίζεται απ’όλες τις μεριές
που γύρω του ναυαγισμένες χορεύουν οι σκιές
μα κι αν τυραννιέμαι απ’τα σημάδια του χρησμού
αέναος θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,
με βάλσαμα που θα τρέχουνε ποτάμι
με γλυκό νερό και μέλι στην παλάμη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
