| |
'Οταν φυσούσε ο άνεμος
σκιρτούσε η καρδιά μου
μα ήταν τα κύματα βουνά
σκορπούσαν τα όνειρα μου.
Στις ξέρες που περπάτησα
έκοψα ένα λουλούδι
τους όρκους δεν επάτησα
τους έκανα τραγούδι.
Φεγγάρια χίλια βγήκανε
κι` έλουσα την ψυχή μου
κι` όλοι οι θεοί μιλήσανε,
χρυσό σιτάρι η γη μου.
Μες στα ξωκλήσια τα λευκά
δυο άσπρα κεράκια άναψα
κι` ήταν αγγέλων τα ωσαννά
για τη πατρίδα έκλαψα.
Στο θρόισμα από τις ιτιές
μια μελωδία ζήτησα
μα ΄ταν ψυχής οι πληγές
και μάτωσα και ΄λύγισα.
Στα μυροβόλα δειλινά
μ` ένα κλαράκι δάφνης
βυθίστηκα στα σκοτεινά
θεέ μου δεν εφάνεις.
Κοίταξα προς τα λιακωτά
τούτα τα κυπαρίσσια
του εσπερινού δοξαστικά
πόθους, που είχα στα στήθια.
Σύννεφο μαύρο και καημοί
σκεπάζουν τα σιτάρια μας
είναι αμέτρητοι οι σταυροί
λάσπη κολλά στ` αχνάρια μας.
Έκοψα ένα κλαδί βασιλικό
στο εικόνισμα να βάλω
τις αμαρτίες μου μετρώ
γι` αυτές θα μεταλάβω.
Ένα αστεράκι μου γνέψε
πάνω στα άσπρα αλώνια
δεν έφταιξες, ησύχασε
που δεν λαλούν τ` αηδόνια.
Θάλασσα, πικροθάλασσα
στείλε μου δυο μαντάτα
ζωή αν την εχάλασα
θέλω να βγω στη στράτα.
Που να με πάει στα μάρμαρα
και στων ηρώων μνήματα
να μην θωρώ τα βάρβαρα
της οικουμένης βήματα.
Και σεις άστρα τ` ουρανού
της μάγισσας του κόσμου
λάμψη να πέσει κεραυνού
σ`` ότι λυγά το βιός μου.
Χώμα δικό μου να πατώ
στου Μάη τους μπαξέδες
μαύρο φουστάνι να φορώ
χρυσούς δυο κατιφέδες.
Στο περιβόλι τ` ουρανού
που καίει τα σωθικά μου
ηλιάτορα, ήλιου τρανού
να πω τα μυστικά μου.
Δεν θέλω χώμα να πενθώ
θέλω ωδής δοξάρια
θέλω να στήσω ένα χορό
στης γης μου τα λιθάρια.
Λευκά πουλιά να με κοιτούν
όλα να` ναι δικά μου
θέλω πατρίδα να φιλώ
χίλια βιολιά δικά μου.
Ν` ακούγονται στα πέρατα
στης γαλανής τα κύματα
μικρό παιδί που γέλαγα
στων ποιητών τα μνήματα
Θεοί, απ` τη χώρα των θεών
πιστά σας καίω λιβάνια
από τη γη των στεναγμών
να ακουστούν κύμβαλα, ουράνια.
13-4-2024
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
