| |
Εκείνες τις τελευταίες στιγμές της (απόλυτης) μεταξύ μας σιωπής, νιώθαμε μέσα στην ησυχία περίεργα συναισθήματα.
Σαν να είχαν αρχίσει να πλανώνται γύρω μας (σαν φτερουγίσματα αόρατων πλασμάτων) οι όρκοι αιώνιας αγάπης που είχαμε ανταλλάξει...
Ύστερα, από την επαύριον της αναχώρησής σου, η απουσία σου έγινε ολοφάνερη. Το καταφύγιό μου ήταν πλέον το τηλεφώνημά σου.
Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, καθώς έκανα περίπατο μέσα στο πάρκο της περιοχής μου, κατά μήκος της όχθης του ρυακιού που το διέσχιζε, παρατήρησα ότι το νερό κυλούσε μεν ήρεμα, σκόνταβε όμως μερικές φορές στα κλωνάρια που ήταν πεταμένα στο ρεύμα του...
Όταν γύρισα στο σπίτι, σκέφτηκα (αν και θα μου μείνει παντοτινά η απορία αν η ιστορία μας πήρε υπερβολικές διαστάσεις στη φαντασία μου...), ότι η σχέση μας άξιζε καλύτερη τύχη.
Αλλά είχε πια νυχτώσει.
Κι έκλεισα το παράθυρο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
