| |
Αναμορφωτήριο η ένδοξη Ελλάς
Όσο αργεί η Άνοιξη
Χάνω στα μάτια της την μόνη μου πατρίδα
Η τελευταία πέτρα τελειώνει όπου να ‘ναι.
Ένας φόνος ακόμη, να εκεί σιμά στο κυρτό βράχο,
με τα λίγα χόρτα στα ριζά του.
Αλαφρώνει η συνείδηση του δημίου
Ολοκληρώνει το έργο του ο αχόρταγος βασανιστής
Παρακεί ξεψυχά κι άλλος σύντροφος
Τι κι αν καμώθηκε από παλικαριά κι έρωτα
Αυτοδίδακτοι ταχυδρόμοι τα πουλιά του θλιβερού μαντάτου
Το πανηγύρι με μας βιασμένους σαλτιμπάγκους εναντιώνεται στο φως
Τα ουρλιαχτά μας αφανίσανε την ανθρώπινη όψη μας
Κράτα αδερφέ μου αύριο πάλι μαζί θα πεθάνουμε
Αντίκρυ πάνω στα παλιά μεταλλεία ανθίζουν τα λουλούδια
Μόνο με το δάκρυ της μάνας και την αγάπη της χλωμής από την πίκρα, μα πάντα αλλιώτικα όμορφης, θηλυκής φιγούρας.
Το μακρόστενο νησί πασκίζει να τα εξοντώσει,
κι απά στην αποτυχία του λυσσά.
Είναι όμως η αντρεία μας περίσσια και το θάρρος ανεξάντλητο
Σαν βγαίνουν τα φωτολούλουδα σφίγγουμε τις καρδιές μας.
Η Άνοιξη ανατέλλει ακούγοντας τις κραυγές μας
Και να που χαμογελάμε ψιθυρίζοντας:
Άνοιξε πανιά ο Μάης κι έβαλε πλώρη για το σκοτεινό μπουντρούμι μας
Ρόδος – Γενάρης 2006
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
