| |
Ένας κόμπος στο λέμο είν'η αλήθεια
δεν το αντέχει η καρδιά μου είχες πει
κι τότε ήρθε η βροχή σαν την συνήθεια
για να παιδέψει την μικρούλα σου ψυχή....
Κόκινο γλυκό κρασί,μαυρή συγνώνι
μην συμβηβάζεις την ζωή που αγαπάς
μην έπιτρέπεις να σε θάψουνε στο χιόνι
και μην γυρνάς εκεί π' αρνήθηκες να πας.....
Μαύρο βελούδο και πανάκρηβο μετάξι,η ζωή σου
κανείς δεν μπόρεσε τα μάτια σου να αγκίξει
τώρα περνάς τις άδειες νύχτες της ψυχής σου
με μια θυλιά που την αγάπη σου έχει σφήξει....
Σαν μια κοκκίνη πληγή που πια δεν κλείνει
ο έρωτά σου που στο τίποτα σκορπάς
κι αυτή η γεύση στο φιλί σου πίκρα δείνει
καθέ φορά που λές αλλού πως θες να πας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
