| |
Ηταν μέρα βροχερή , το μενταγιόν κρεμόταν στο λαιμό της και την έκανε
να γέρνει ελαφρά.
Σταγόνες έπεφταν στο πρόσωπο , στο σώμα , όμωσ εκείνη ήθελε να φτάσει..
τίποτα δεν θα την αποθάρρυνε από το δρόμοτης.
Ούτε οι έρημοι δρόμοι , ούτε η πλυμμήρα , ούτε τα βλέμματα όλων αυτών που
προφυλλάσονταν σε άγνωστα υπόστεγα.
Εκείνη το βήμα σταθερό , η αναπνοή της ήρεμη , έπρεπε να φτάσει ,
ήθελε να ακουστεί .
Αυτοπροσώπως ήταν καλύτερα.
Μεταμορφώθηκε , για μία μέρα μόνο , να αντικρύσει τη ματιά όλων αυτω'ν ,
που δεν την άκουσαν!
Θα τους συναντούσε στο βράχο , εκεί , που πήγαζε η ομορφιά , η δύναμη της.
Εφτασε , κι ο ήχος τησ βροχής αποχώρησε , ήταν η σειρά της..
με τα μάτια ψηλά και τα βρεγμένα να κρατάνεσφιχτά το μενταγιόν μίλησε.
Σιωπη!
΄΄ποιο δυνατά''σκέφτηκε...
τα χείλη απομακρύνθηκαν πιο πολυ...
την αύρα της βροχής παραμέρισε με τη φωνή της ,
σαν σε επαναλαμβανόμενη σκηνή βρισκόταν.
''όχι τρίτη φορά'' σκέφτηκε..''μία έπρεπε να είναι αρκετή''
Ξεκίνησε να φύγει , να χαθεί , μέσα στον άνεμο..
με το κεφάλι σκυφτό , με τη φώνη να έχει αποκοιμηθεί πάνω στο βράχο..
Το μενταγιόν έριξε , στο τελευταίο της βήμα , καθ΄ςσ απροστάτευτη αφήνονταν στης φύσης πάλι τη συνομωσια..
Ξημέρωσε ,
η βροχή είχε ξεπλύνει , όλες τις σκοτεινές πτυχές της χθεσινής επίσκεψης..
ήταν κυριακή..
το μενταγιόν σε παιδικό χεράκι αφέθηκε απαλά , ..
κάποιος είχε ακούσει τελικα..
κι αμέσως άρχισε να βρέχει ,
..την κραυγή μες το σκοτάδι , το παιδικό βλέμμα γαλήνεψε...
και τη ματιά ψηλά τη σήκωσε να συναντήσει τη δική της!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
