| |
| | Tρεις ενότητες... {τελευταίο μέρος...} |  | | | Από τις διαδρομές της Ψυχής μου... | | |
Ξαφνικά ένα δυνατό "μούγκρισμα" των μηχανών μας αιφνιδίασε ...
ξέφυγα απ' την αγκαλιά σου σε κύτταξα με απορία,το ίδιο και σύ ...
Σε έπιασα απ' το χέρι και σε ώθησα προς το παράθυρο,
κοιτούσαμε δεξιά, αριστερά κι ενοιωσα ένα φόβο να διακατέχει και τους δυό μας.
Τα μάτια μου καρφώθηκαν με αγωνία στα δικά σου,με κύτταξες τρυφερά και μου έσφιξες το χέρι,
σαν να μου έδινες δύναμη κουράγιο.
Αν κι οι δυό μας φοβόμαστε δεν θέλαμε να τελειώσει αυτό το ταξίδι,
ενα ταξίδι ξεχωριστό της ζωής μας.
Ο χρόνος κυλούσε σαν να ήταν αιώνες,
η ψυχή μου είχε γεμίσει θλίψη κι άπειρα ερωτηματικά,σκέψεις σκοτεινές ...
Εσύ εξακολουθούσες να μου σφίγεις το χέρι και να με κοιτάς με αισιοδοξία,
σαν να 'θελες να διώξεις τον πανικό μου,κι ο χρόνος εξακολουθούσε να κυλά μαρτυρικά ...
Σε λίγο θωρούμε έναν συμπαθητικό άνθρωπο με την στολή του προσωπικού να έρχεται σε μας χαμογελόντας,
τώρα μου έσφιξες το χέρι με περισσότερη σιγουριά και με χάιδεψες τρυφερα μα σταθερά στην πλάτη ...
"συγνώμη μας λέει,απλά είχε πέσει κάποιος κορμός στις ράγες,
τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα και το ταξίδι σας θα συνεχιστεί κανονικά,
μην ανυσηχήτε,καλή σας συνέχεια και την κατανόησή σας...
μας μοίρασε ένα χαμόγελο κι απομακρύνθηκε αθόρυβα,
ενώ ταυτόχρονα ακούσαμε τις μηχανές να λειτουργούν κι αμαξοστοιχία να διανύει τα πρώτα μέτρα ..."
Κοιταχτοίκαμε άνοιξες την αγκαλιά σου και φώλιασα μεσα της
ενώ τα χέρια σου μοίραζαν τρυφερά ατελείωτα χάδια στα κύτταρά μου ...
Με παρέσυρες στο παράθυρο και μου έδειξες τον τεράστιο ποταμό,
τον θωρούσαμε μαζί και χάθηκα μέσα στο απέραντο γαλάζιο του ...
Τρυφερά με γύρισες προς το μέρος σου,
με κοίταξες στα μάτια ένώ ένα τρυφερό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη σου ...
-Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου,βλέπεις απέναντι το ποτάμι,
την δύναμη που έχουν τα γαλάζια του νερά?
πες μου ποιός μπορεί να σταματήσει την ατελείωτει διαδρομή του?
κανείς,δεν θέλω να φοβάσαι γιατί κανείς δεν έχει την δύναμη να σταματήσει το δικό μας ταξίδι,
τα χέρια μας το ένα θα συγκρατεί το άλλο κανείς δεν χωρά να μπεί ανάμεσά μας ...
με αγκάλιασες και τα χείλη σου ακούμπησαν τα δικά μου,
ένα ρίγος διαχύθηκε σ' ολάκερη την ύπαρξή μου...
ο χρόνος ήταν ανύπαρκτος κι εμείς χανόμαστε τρυφερά στην όμορφη πορεία του ...
Φθάσαμε πάλι στην κουκέτα μας,έγειρες στον ώμο μου,σε κυττούσα,
ενώ τα χέρια μου απλώθηκαν στο κορμί σου που το "εγλώβισα" στην αγκαλιά μου ...
τα χείλη μας ενώθηκαν πάλι και ζούσαμε έντονα την αγάπη μας,
που ήταν τόσο ξαφνική μα παράλληλα τόσο έντονη,
παραμυθένια με μοναδικόυς ήρωες εμάς και την καινούργια πορεία της ζωής μας ...
Η αμαξοστοιχία κυλούσε ο ρυθμικός της θόρυβος μας σφάλισε τα μάτια,
αποκοιμηθήκαμε ρουφόντας τις ανάσες μας...
ενώ το ταξίδι μας
συνέχιζε την δική μας πορεία αγκαλιά με τις ζωές μας ...
Στέλιος Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οταν πλησιάσεις πρόσεξε σε παρακαλώ μην σκοτεινιάσεις την ψυχή μου,αλλιώς φύγε αθόρυβα όπως ήλθες... | | | |
|
horseman
17-10-2006 @ 08:00 | Ενα ταξίδι που σχηματίστηκε πριν ένα χρόνο περίπου...
έτσι απλά...
με συναισθήματα που κάρφωναν τον χρόνο...
οι ψυχές είχαν ξεφύγει...
ξεχείλωσαν όλα τα χρώματα για να δημιουργήσουν νέες αποχρώσεις...
από όλα αυτά΄διατηρήθηκε το ποιό πάνω...
το κλείδωσα στο συρτάρι...
να μην αποδράση...
΄Την καλησπέρα μου... | | Ηλιαχτίδα
17-10-2006 @ 09:16 | ποιος μπορει να σταματήσει το ταξίδι ενος ποταμου.........
ισως η ίδια η φυση.........
θα θελα ένα ταξίδι.......στην ελευθερια........ | | « Ακρόνειρο »
17-10-2006 @ 09:17 | Αγαπώ τα ταξίδια..
Ήρθα στον πλανήτη για να ταξιδεύω..
Με ταξίδεψες..
Περιμένω το επόμενο..
Καλησπέρα Στέλιο. | | MARGARITA
17-10-2006 @ 09:54 | Ταξίδευε Κένταυρε να συναντάς τα συναισθήματα που τον χρόνο καρφώνουν...οι ψυχές ξεφεύγουν....γνωρίζεις όλες τις αποχρώσεις
και μια από αυτές είναι της θλίψης κομμάτι της ανάσας μας..δικό μας.. ::smile.:: ::smile.:: | | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
17-10-2006 @ 10:01 | Εγώ ζαλίστηκα να σε διαβάζω, εσύ δεν ζαλίστηκες να γράφεις;
Μεγάλε Κένταυρε. ::up.:: | | sorrowman
17-10-2006 @ 12:43 | αψογος... | | Αγνή
17-10-2006 @ 14:20 | Δεν καταλαβαίνω γιατί σε λένε
Κένταυρο, αφού οι Κένταυροι
ήταν παλιοεγωιστές...
αγαπητέ ιππέα, στο τρυφερό σου
ταξίδι....δεν υπάρχουν λόγια....
Ο χρόνος σε βασανίζει πάντα,
σταθερή μορφή στα κείμενά σου,
μα η αγάπη σε λυτρώνει.....
| | silmariel
18-10-2006 @ 05:56 | τρυφερο,ομορφο..
ανθρωπινο και θεεικο συναμα.. ::love.:: | | maninoula
08-11-2006 @ 12:15 | ::up.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
