| |
Το όνομα του σκοτεινό, τα ματια του μπλε εκτυφλωτικό που τρυπα τη νύχτα, το βάθος τους γεμάτο με skies πείρας, κυνηγώντας τόσα χρονια, ψάχνοντας, ρουφώντας, φωτιά, πρόκληση, πάθος κεντημένο με μια μελαγχολία ...έλλειψης. Το τρίχωμα του γκρίζο, με πινελιές άσπρου και μαύρου, για να μπορεί να καμουφλάρεται και να γίνεται αόρατος σχεδόν, κρυμμένος να καραδοκεί, έτοιμος πάντα για επίθεση, κατακτητής, ατρόμητος.
Ήταν ένας Μοναχικός Λύκος, κι αν και είχε κοπάδι δικό του, συχνά απομακρύνονταν, φορες φορες για βδομάδες ολόκληρες, οδηγημένος από μια ανάγκη μες’τα σωθικά του να είναι λεύτερος. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός, αυτός που ολoi φοβούνταν, σέβονταν και αγαπούσαν, μα ποτε δεν χρησιμοποιούσε την δύναμη της κυριαρχίας - ηνίοχος σιωπηλός, γκέμια του το πάθος του το αστείρευτο. Τον παρακολουθούσα για μήνες, καταφέρνοντας να μη γίνω αντιληπτή, το λευκό μου χρώμα τέλειο κοστούμι μες’το χιόνι, η ελαστικότητα και το ένστικτο συμπολεμιστές μου, στο να μένω απροσέγγιστη. Έστηνα καρτέρι και κυνηγούσα μαζί του, από μακριά, τρέχοντας σαν τον άνεμο. Τον είδα να πολεμα και να νικα, να πληγώνεται και να θεριεύει, να πέφτει και να σηκώνεται. Τρεμούλιασα μια νύχτα που τον έπιασα να ζευγαρώνει κάτω από τις skies. Γεύτηκα τα δάκρυα του κι ήπια από το γέλιο του. Μια δύναμη ανώτερη μου με τραβούσα σιμα του, σα μαγνήτης. Έγινα ο σιωπηλός παρατηρητής, λατρεύοντας την ρωμαλέα ομορφιά του, θέλοντας να αγγίξω της ψυχής του τις φλόγες, να ξεσκεπάσω τα μυστικά του και να του αποκαλύψω τα δικά μου. Ήθελα να αρπάξω τη μελαγχολία του και να την κομματιάσω με τα κοφτερά μου δόντια, να του μιλήσω για όνειρα, ταξίδια, φόβους, μεράκια και ποθοus… μα δεν το τολμούσα να του φανερωθώ.
Υγρή ήταν η νύχτα, μουχλιασμένη. Ξύπνησα τρομαγμένη, κοίταξα γύρω μου φοβισμένα, κρατώντας την ανάσα μου – ομίχλη σκέπαζε το δασος, πυκνή σαν το σκοτάδι της νυχτιάς. Προσεκτικά ξεμύτισα από τη σπηλιά μου, έρποντας, κοφτερά ακονίζοντας όλες τις αισθήσεις… δε μπορούσα να τον δω η να τον ακούσω, πουθενά. Μια παγερή προειδοποίηση άρπαξε την καρδια μου σαν τανάλια, και το ένστικτο μου χτύπησε όλους τους συναγερμούς μαζί. Το τρίχωμα της ράχης μου σηκώθηκε σα φλογισμένα βέλη να’ναι, και τότε, τον αισθάνθηκα πίσω μου. "Με βλέπει…ξέρει", σκέφτηκα πανικόβλητη. Το καρδιοχτύπι μου βροντερό τύμπανο, σα πουλί φυλακισμένο που περιμένει το χαμό του βουτηγμένο σε στωική απελπισία, μάζεψα όλο μου το κουράγιο και την περηφάνια, και ατρόμητη τάχα, γύρισα για να κοιτάξω τη μοίρα μου κατάματα.
Τα παγωμένα του μπλε ματια με θωρούσαν θυμωμένα. Σε θέση άμυνας με γρύλισε κι ένιωσα την τρεμούλα να απλώνεται σε όλο μου το είναι. Σταθερό κράτησα το βλέμμα μου, χαμηλώνοντας ελαφρά το κεφάλι, προσπαθώντας να του δείξω συμμαχία, παραδοχή μου της υπεροχης του. Σταθήκαμε εκεί, τα βλέμματα μας μπλεγμένα, ακούνητα για μια στιγμή ατέλειωτη. Ξάφνου άρχισε να με τριγυρνά, σε θέση επίθεσης. Ένοιωσα ανήμπορη, μικρή, ηττημένη… απελπισμένος στεναγμός το έσκασε από τα χείλη μου. Τότε ήταν που με κοίταξε βαθιά μες την ψυχή, και έτσι ξαφνικά το ήξερα, όπως το κατάλαβε κι εκείνος, σα να ήτανε γραφτό, ότι αυτό που βρήκαμε ο ένας στον άλλο είναι το πεπρωμένο, η ζωή, η φωτιά, το άλλο μας μισό, ο σύμμαχος, το ταίρι το ένα και παντοτινό.
Το όνομα του σκοτεινό, μα δεν είναι πια μονος.
A.
---------------------------------------------------------------------
[U]Lone Wolf[/U]
Dark was his name
his eyes a blinding blue that pierced the night
their depth was filled with shadows of experience
hunting through the years, searching, absorbing,
fire, challenge, passion edged with a sorrow,
the sadness of something missing, not found,
grey his fur, tinted with black and white
so that he can blend with nature as invisible,
concealed, lurking, ever ready to attack, claim, conquer.
He was a Lone Wolf,
and even though he had a pack to call his own
he often wondered away - sometimes for weeks
guided by a hunger deep inside him to be free.
He was the rightful leader, feared, respected, loved
yet, he never asserted the authority,
he led with silence and ensconced strength.
I watched him for months,
managing to remain undetected
my white color a perfect costume for the snow,
my flexibility and alertness conspiring with me
so that I could stay unnoticeable, intangible.
I hunted and stalked with him, running like the wind,
I saw him fight and win, struggle and prevail,
I trembled when I saw him mate, under the shadows,
tasted his tears and drank his laughter.
Drawn to him by a force greater than anything I knew
I became the silent observer, the Watcher,
adoring his virile beauty from afar,
wanting to touch the flames in his soul,
uncover his secrets and confess my own,
grab his sadness and crush it between my fangs,
tell him of dreams, whispers, shadows and journeys...
yet, I dared not show myself to him.
It was a murky night.
I woke up startled, holding back my breath I looked around,
a heavy mist covered the woods, thick as pure darkness.
Carefully I moved out of my cave, crawling almost,
for he was nowhere to be seen, or heard.
A warning burned inside me, groped my heart
my instinct sounded all alarms together, suddenly.
The hair on my back rose like flaming arrows,
and then I felt he was behind me, aware, he saw.
My heart thudding, like a caged bird about to perish,
I gathered all my courage and pride, as if fearless,
I turned around and faced my destiny.
His iceblue eyes sparkled angrily, in defense,
he growled and his power jiggled my whole being,
but my gaze I kept steady, slightly lowering my head,
implying friendship, acknowledging his cunning.
We stood there looking at eachother for an endless moment,
until he started circling me, still ready to attack.
I felt weak, vulnerable, small, defeated, a sigh broke free
and then, his eyes met mine and all of a sudden I knew,
just like he knew, as if we were meant to know,
that in eachother we have found fate, life, fire,
the mate, the partner, the ally, the spouse.
Dark was his name...
... and he's not alone anymore._
A. _
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
