| |
| | Έλα πολύ μεγάλο γλυκόπικρο ποίημα |  | | | Δεν είναι ποίημα, ήταν κείμενο για μπαράκι πριν ένα χρόνο. Τελικά όμως ασχολιόταν με το ρόλο της μουσικής, της ποίησης και κάποιων άλλων πραγμάτων στη ζωή μας. Θα θελα τη γνώμη σας πάνω σ' αυτά που θίγει... | | |
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Elvis κούνησε τους γοφούς του...
...τραγουδώντας για έναν «κυνηγόσκυλο που γαβγίζει συνέχεια και δεν είναι φίλος του» και ο Chuck Berry έριξε ένα σόλο στην ηλεκτρική τραγουδώντας «Maybellene, γιατί ποτέ δεν λες αλήθεια;». Μια εφηβική επανάσταση βρήκε τον τρόπο να ξεκινήσει. Εκατομμύρια νέοι παντού περίμεναν ανυπόμονα την ώρα για να πάνε στο στέκι εκεί δίπλα, για να βάλουν στο jukebox το τραγούδι που θα τους έκανε να χορέψουν και ν’ ερωτευτούν, ενάντια στον πουριτανισμό της εποχής, την μονοτονία του σχολείου, την γονική καταπίεση και ποιος ξέρει τι άλλο… «Ενάντια σε τι επαναστατείς, Johnny;» «Τι έχεις;» θα αναρωτηθεί ο Marlon Brando στην ταινία «Τhe Wild One» του 1953, ερώτημα που θα στοιχειώνει από τότε τους rockers όλων των εποχών.
Στην Ελλάδα στο Green Park, το Top Hat, τη Μπλε Αλεπού κάποιοι θα ταράξουν το καθεστώς με το να χορεύουν, να ονειρεύονται και να μελετούν τον επόμενο στόχο για… γιαούρτωμα. Νόμος περί τεντιμποϊσμού, ξυρισμένα κεφάλια, δημόσια διαπόμπευση.
Κι όταν η εφηβική αθωότητα χάθηκε, την θέση της πήραν οι φόβοι και οι πληγωμένες καρδιές «σήμερα είσαι δικός μου ολοκληρωτικά, μου δίνεις την αγάπη σου τόσο γλυκά, αλλά θα ‘χει ραγίσει η καρδιά μου, όταν η νύχτα συναντήσει το φως της αυγής;» αναρωτιούνται τα κορίτσια των Shirelles «χάθηκε το μωρό μου, χάθηκε η καρδιά μου… μόνο οι μόνοι ξέρουν πως νιώθω σήμερα» κλαψουρίζει ο Roy Orbison.
Ο Elvis πάει στρατό, ο Chuck Berry μπαίνει φυλακή, ο Buddy Holly σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα, ο Jerry Lee Lewis στιγματίζεται από το γάμο με μια… 15χρονη, το rock’n’roll πέθανε - μαζί με την εφηβική ζωντάνια που το γέννησε; Οι Beatles στο Λίβερπουλ έχουν αντίθετη γνώμη και τραγουδούν «δεν μπορείς να μου αγοράσεις αγάπη» κάνοντας εκατομμύρια κορίτσια να παραληρούν. Οι Stones, πιο άγριοι και ευθείς στο Λονδίνο φωνάζουν «δεν μπορώ να ικανοποιηθώ» σκανδαλίζοντας τα τότε ήθη. Η Motown, μια ανεξάρτητη εταιρία μαύρων φτιάχνει τον ήχο της «νέας Αμερικής», των εγγλέζων mods και των party όλου του κόσμου, με χορευτικά μανιφέστα άδολου έρωτα «δεν υπάρχει βουνό αρκετά ψηλό, δεν υπάρχει κοιλάδα αρκετά μακριά, δεν υπάρχει ποτάμι αρκετά βαθύ, για να με σταματήσει απ’ το να ‘ρθω κοντά σου».
Κι ενώ όλα φαίνονται να πηγαίνουν ρολόι στην μεταπολεμική ευημερία κάποιοι δίνουν κωδικοποιημένα μηνύματα για το μέλλον «οι γιοι και οι κόρες σας είναι εκτός του ελέγχου σας και οι καιροί φέρνουν αλλαγές» προειδοποιεί ο Dylan «ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω… γιατί δεν πάτε όλοι να γ… αφού δεν ακούτε τι έχουμε να σας πούμε» οι Who στο «My Generation», «δες τον πατέρα μου… δουλεύει σαν σκλάβος τόσα χρόνια… δουλεύει τόσο σκληρά, δουλεύω και ‘γω μωρό, κάθε μέρα και νύχτα… πρέπει να φύγουμε απ’ αυτό το μέρος ακόμα κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που έχουμε να κάνουμε, κορίτσι μου υπάρχει μια καλύτερη ζωή για μένα και για σένα» οι Animals, στον ρατσιστικό Νότο ο Sam Cooke τραγουδά για την μαύρη φυλή που κουράστηκε να καταπιέζεται αλλά «A Change Is Gonna Come».
Μια πόλη της Δυτικής Ακτής ξαφνικά γίνεται κέντρο αυτών που θέλουν να «αποχωρήσουν». Χρώματα, ελεύθερος έρωτας, χίπικα κοινόβια, δυνατή μουσική, ψυχεδελικές ουσίες. «Όταν πας στο Σαν Φραντσίσκο θα συναντήσεις ανθρώπους με λουλούδια στα μαλλιά». Όμως αν στο Σαν Φραντσίσκο χαίρονται τον ήλιο, την αγάπη και τον ιδεαλισμό στο βιομηχανικό Ντιτρόιτ η εργατική νεολαία κάνει ύμνο της μια κραυγή των Iggy Pop&The Stooges «καμιά διασκέδαση μωρό μου, καμιά διασκέδαση». Το Βιετνάμ γίνεται ο καταλύτης για τα περαιτέρω.
Το ’68 οι ποιητές που έμαθαν να βλέπουν πάντα μπροστά τους θα επιβεβαιωθούν κι οι μητροπόλεις σ’ Ανατολή και Δύση ταρακουνιούνται από μια ανεξήγητη οργή «Revolution Now!» τραγουδούν οι Tommorow, «Street Fighting Man» οι Stones.
Στην Ελλάδα μετεμφυλιακό κλίμα, Ιουλιανά, μετανάστευση… Μια επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones προηγείται για λίγο της «Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών». «Αχ χελιδόνι μου πώς να πετάξεις, σ’ αυτό το μαύρο τον ουρανό» μετά, πάλι τα ίδια κωδικοποιημένα μηνύματα.
Τα οδοφράγματα κι οι πέτρες δεν άλλαξαν τον κόσμο σκορπίζοντας απογοήτευση κι απελπισία. Τα σκληρά ναρκωτικά που προωθούνται στα μαύρα ghetto και στους κύκλους της αντίδρασης θα αποτελειώσουν τα όνειρα. Το ’71 ο Sly Stone θα διαπιστώσει πικραμένος «κάποιος που αγαπούσες κάηκε» οι Who επιφυλάσσονται «δίνω το χέρι μου για την νέα διακήρυξη, αγωνίζομαι για την νέα επανάσταση, χαμογελάω ελεύθερος η αλλαγή είναι παντού δίπλα μου, παίρνω την κιθάρα μου και παίζω, όπως ακριβώς και χτες, και πέφτω στα πόδια μου να προσευχηθώ, ότι δεν θα ξαναπιαστούμε κορόιδα… γνώρισε το νέο αφεντικό, ίδιο με το παλιό».
Κι όλοι ψάχνουν κάπου να καταφύγουν. Στην «Easy Livin’», τις βρώμικες κιθάρες και σκέψεις του hard rock «You Shook Me All Night Long» - AC/DC, Led Zeppelin, Deep Purple. Στην μυθολογία, την αγριάδα και τη σκοτεινιά του «heavy metal thunder» - Black Sabbath, Motörhead, Judas Priest. Ή στον Ziggy που κατέβηκε απ’ τον Άρη του Bowie, για να φέρει λίγο glam στους ταπεινούς γήινους, μαζί με το Marc Bolan και τους T-REX του. Ή στον έρωτα, λιγότερο ρομαντικό πια «μαλακή και ζεστή, μια ήρεμη καταιγίδα, ήρεμη όπως τα λουλούδια μιλούν στο σπάσιμο της αυγής, στο σπάσιμο της αυγής, μια πηγή ενέργειας, μιας τρυφερής δύναμης, γεννιέται ακτινοβολεί, άναψε με, άναψε με» ψιθυρίζει στ’ αυτί ο Smokey Robinson, επαναπροσδιορίζοντας ταυτόχρονα τη soul στα ‘70s.
Η disco έρχεται να ταράξει συθέμελα το μουσικό στερέωμα, πατώντας πρώτα πάνω απ’ τα πτώματα της soul και του funk. Τέρμα η θλίψη για τα ’60s και τα οικονομικά προβλήματα των ‘70s, ζήτω ο χορός! «Κούνα, κούνα, κούνα τoυς γοφούς σου» προστάζουν οι KC&Sunshine Band, «η μουσική ποτέ δεν σε απογοητεύει, σου φέρνει ξανά χαμόγελο σε κάθε χρόνο, κάθε μέρος» διακηρύσσουν οι Chic.
Στην Ελλάδα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου φέρνει στο προσκήνιο την «Ελλάδα Ελλήνων Φυλακισμένων». Δημοκρατία, κομματικοποίηση, όλοι ψάχνουν κάτι ή κάποιον για να πιστέψουν. Ή μήπως όχι όλοι; Στο Pop Eleven «τα μαύρα πουλιά και τα τεντωμένα σύρματα» θα βρουν ένα σημείο αναφοράς. Σιδηρόπουλος, Πουλικάκος, Socrates. Ο Άσιμος αφού τα ‘χει ‘πει όλα θα φύγει…
Ενώ στην Αγγλία η ροκ μουσική πάει να ενωθεί με την κλασική και να ξεφύγει προς το μεσαίωνα ή το διάστημα η διάλυση της μεταπολεμικής ευημερίας κι η ζοφερή προοπτική της μαζικής ανεργίας για τους νέους θα βρουν έναν εκφραστή που θα φέρει τα πράγματα στη θέση τους «είμαστε τα λουλούδια στον σκουπιδοτενεκέ σας, είμαστε το δηλητήριο στην ανθρώπινη μηχανή σας, είμαστε το μέλλον, το μέλλον σας… ο θεός σώζει την βασίλισσα και δεν υπάρχει μέλλον για σένα» ουρλιάζει ο Johnny Rotten σε μια εναλλακτική εκτέλεση του βρετανικού εθνικού ύμνου. Μια μουσική επανάσταση της απλότητας ξεκινά με χιλιάδες συγκροτηματάκια να μαθαίνουν τρία ακόρντα για να βγάλουν γλώσσα…
Στην Τζαμάικα την ίδια περίοδο ο Bob Marley λέει πικραμένα «burnin’n’lootin’ tonight, this is the music of the ghetto» και ταυτόχρονα «one love… let’s be together and would be alright».
To πρώτο κύμα του punk γρήγορα συμβιβάζεται ή μετασχηματίζεται την ίδια εποχή που η Θάτσερ σαρώνει σαν οδοστρωτήρας τον κοινωνικό ιστό. Οι Clash, οι U2 και οι Jam θα μιλήσουν ξανά για τη γενιά τους. Όμως άλλοι θα ‘πουν για την παγωνιά στην καρδιά «όταν η ρουτίνα χτυπάει βαριά, και οι προσδοκίες είναι μικρές, κι οι προσβολές ανεβαίνουν αλλά τα αισθήματα δεν ανθίζουν, κι αλλάζουμε τους τρόπους μας, παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους… τότε η αγάπη θα μας κάνει κομμάτια» βογκούν οι Joy Division. Η συνέχεια τους - οι New Order - θα κάνουν το ίδιο σε κομμάτια όπως το «Blue Monday» που χορεύεται ασταμάτητα, δίπλα στη νεορομαντική synth pop των OMD και Depeche Mode. Την ίδια περίοδο οι Jesus&Mary Chain, οι Smiths και οι Cure θα είναι τα indie ακούσματα.
Στην Ελλάδα διαπιστώνουν ότι ο σοσιαλιστικός παράδεισος δεν ήρθε και ψάχνουν παρηγοριά «μην μου το ‘πεις τα χρόνια που περάσαν πως μαράθηκαν, μην μου το ‘πεις τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν… να μου το ‘πεις το σ’ αγαπώ και πάλι, να μου το ‘πεις η αγάπη είναι ζάλη». Οι υποψιασμένοι του Pop Eleven μπορούν να λένε πια «σας τα λέγαμε εμείς…» αλλά στο Ντο-Ρε τα Μωρά Στη Φωτιά εκφράζουν μια ακόμα πιο οργισμένη νέα γενιά «τα όπλα μας γεμάτα και κρυμμένα καλά στα φορτηγά… δεν είχαμε σκοπό να πάμε τόσο βαθιά μα κάποιος από μας στο δρόμο πέταξε τη λέξη φωτιά… πενήντα χρόνια περιμέναμε γι’ αυτή τη βραδιά». Φοιτητικές καταλήψεις, πειρατικά ελεύθερα ραδιόφωνα, Χημείο μια ακόμα γενιά καταστέλλεται.
Το Μάντσεστερ στα τέλη ’80-αρχές ‘90 γίνεται η πρωτεύουσα της ηδονικής αυτογνωσίας «Έχασα τον εαυτό μου μέσα σου, ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενος» γλυκαίνονται οι Primal Scream. Happy Mondays πια, ανοιχτά raves. «Τι ώρα είναι η αγάπη;» ρωτούν οι KLF για να ξεκινήσουν το σκληρό techno. Ξανά καταστολή. Οι Prodigy στο εξώφυλλο του «Music For A Jilted Generation» λίγα χρόνια μετά, θα απεικονίσουν την εποχή, μ’ ένα πάρτι που η Τάξη απέξω παραφυλά για να το διαλύσει.
Στην Αμερική το punk θα βρει το αντίστοιχο του στην μαύρη κοινότητα στην απλότητα και την πολυλογία του hip-hop. «H επανάσταση θα είναι ζωντανή δικέ μου, δεν θα ‘ναι σε έκτακτο δελτίο ειδήσεων, δεν θα γίνει τηλεοπτικά» ταρακουνούν οι Last Poets στα τέλη των ’70s αλλά το Λος Άντζελες σαρώνεται από την μαύρη εξέγερση μόλις το 1990. Μια εξέγερση που είχαν προαναγγείλει οι N.W.A. λίγο πριν γίνει μαζί όμως με την στιχουργική παρακμή του hip-hop - gangsta rap, bitches. Οι πόλεμοι των αντίπαλων συμμοριών του hip-hop θα βάλουν τα καρφιά στο φέρετρο και ο Puff Daddy στα ’90s θα το αποτελειώσει, δείχνοντας πως ο στόχος του εύκολου πλουτισμού παραγκωνίζει τις ανησυχίες. Στα ‘80s ο Prince, ο Michael Jackson και η Sade δείχνουν ότι η soul και το funk δεν πέθαναν, απλά άλλαξαν κοστούμι.
Για την λευκή νεολαία, η έκρηξη του MTV θα κάνει το ροκ συνώνυμο με τατουάζ, μακριά μαλλιά με περμανάντ και γκόμενες στα βιντεοκλίπ - αλλά δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα οι κιθάρες του Slash και του Eddie Van Halen… Μια εναλλακτική σκηνή που δανειζόταν την ενέργεια του punk και την σκληρότητα του hard rock ανανεώνοντας τα υπόγεια - Sonic Youth, Pixies - θα ξεσπάσει στις αρχές του ‘90. Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, λίγο μετά Smashing Pumpkins, Rage Against The Machine. Την ίδια περίοδο οι R.E.M. πιο γήινα θα μιλήσουν ξανά για την μοναξιά «όταν η μέρα είναι μεγάλη, και η νύχτα, η νύχτα είναι μοναχική, νομίζεις ότι είχες αρκετά απ’ αυτή τη ζωή, κρατήσου… γιατί ο καθένας πληγώνεται».
Στην Ελλάδα καταλήψεις, μαθητικά «αν δεν χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα, αν δεν σου φτάνει μια ελπίδα τυφλή, αν δεν χωράς μέσα σε μια ονειροπαγίδα, αν δεν χωράς σ’ ένα σπασμένο κορμί… τότε τι κρίμα παντού περισσεύεις και παντού ξεψυχάς, τότε τι κρίμα δεν χωράς πουθενά».
Στην Αγγλία η cool Britannia του Μπλερ θα βρει τους εκφραστές της στους Oasis και τους Blur. Χαρούμενη μουσική για χαρούμενους ανθρώπους; Ένα συγκρότημα φρικιών, αφού πρώτα έχει μιλήσει για τους loosers αυτού του κόσμου «γιατί είμαι ένα φρικιό, είμαι ένας περίεργος, τι διάολο γυρεύω εγώ εδώ, δεν ανήκω εδώ… αυτή φεύγει, φεύγει μακριά» θα βγάλει ένα καινούργιο μανιφέστο του rock’n’roll που θα λέγεται «OK Computer». Ένα τραγούδι του θα τα βάλει μ’ αυτούς που ψηφοθηρούν παίρνοντας διαταγές από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ετοιμάζοντας μαζί και τις στολές των ΜΑΤ που θα τις υπερασπιστούν...
Στην Αμερική οι Fugees και μετά μόνη της η Lauryn Hill θα αποκαλύψουν ξανά τη soul στο κοινό «σκοτώνοντας με μαλακά μ’ αυτό το τραγούδι, λέγοντας όλη μου τη ζωή σ’ αυτό το τραγούδι» «προσπάθησα, προσπάθησα, προσπάθησα να τον κρατήσω στη ζωή μου, έκλαψα, έκλαψα, έκλαψα αλλά δεν βγήκε τίποτα… όταν πονάει τόσο πολύ, γιατί σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο καλά;».
Σιάτλ 1999, Γένοβα 2001, Αντιπολεμικά 2003. Μια ελπίδα φλογίζει ξανά τις καρδιές. Το Θηρίο απειλείται, βρίσκει τρόπους πάλι να ξεφύγει. Ιράκ, «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», φακέλωμα, ρατσισμός, ανεργία, οικονομική καταπίεση… «Με την αύξηση της παγκοσμιοποίησης, ο φόβος είναι όπλο μαζικής καταστροφής» λένε οι Faithless, «Καιρός για ήρωες» οι Libertines. Αυτό το rock’n’roll δεν θα πεθάνει τελοσπάντων;
«Καλούμε όλο τον κόσμο, είστε έτοιμοι για έναν ολοκαίνουργιο ρυθμό, καλοκαιρινή κάψα και ο χρόνος είναι κατάλληλος για να χορέψουμε στους δρόμους, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μουσική, γλυκιά μουσική» παρότρυναν οι Martha&The Vandellas το 1964. Με όποιον τρόπο κι αν χορέψουμε…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΙΟΛΟΣ
11-11-2006 @ 01:09 | Το κείμενο πραγματικά θαυμάσιο θίγει πολλά και ανάκατα πράγματα…
Αληθινά πέρα ως πέρα… Και με εκφράζουν…
Στέκομαι στην ελπίδα, στην σπίθα που φλογίζει πάλι…
Σιάτλ 1999, Γένοβα 2001, Αντιπολεμικά 2003. Μια ελπίδα φλογίζει ξανά τις καρδιές.
Καλή σου μέρα…
::smile.:: | | agrampeli
11-11-2006 @ 06:01 | ::smile.:: | | rossonerri
11-11-2006 @ 06:55 | Νομίζω ότι και ο Πάνος Κατσιμίχας είχε οσμιστεί κι αυτός καλά το κλίμα στην κοινωνία στον δίσκο "Μπαλάντες των Πολυκατοικιών" του 2004. Στο τραγούδι "Νο Passaran" μιλούσε για την τότε κατάσταση με απογοήτευση και ελπίδα.
Κάθομαι μονάχος εδώ πέρα
Όχι πως περιμένω τίποτα.
Κάνω πως κοιτάω έξω απ' τα τζάμια
Έτσι για ξεκάρφωμα
Κι όλο περνούν απ' το μυαλό μου αυτά τα λόγια
Που είχα δεί γραμμένα σ' έναν τοίχο μια φορά
Κι όλο περνούν απ' το μυαλό μου
Τα παράξενα πουλιά του Σαν Φρανσίσκο
Τα βρόχινα ακκόρντα του Neel Young
Του Don MacLeen τα μακρινά φανάρια
Των Pink Floyd τα όνειρα
By By Mis American Pie
..............................
Και τα συνθήματα που σκόρπισε ο αέρας
Και τα κατάπιε και τα πήρε ο καιρός
No Passaran
... No Passaran
...
Μες απ' των δορυφόρων τις αόρατες γραμμές θα ενωθούνε.
Θα ενωθούνε οι φωνές και τα συνθήματα
Της Γένοβας, της Πράγας οι φωνές
No Passaran
No Passaran
Όπως και οι Faithless που λέγαν ότι "πρέπει να βρούμε κουράγιο να ξεπεράσουμε (τον φόβο)". Λίγο πολύ τελικά όλες αυτές οι ευχές βγαίνουν τον τελευταίο χρόνο...
Αυτά ως προς το πολιτικό-κοινωνικό της υπόθεσης. Από κει και πέρα υπάρχουν τόσα πολλά θέματα που θίγουν τα τραγούδια - μοναξιά, έρωτας, η φύση της γυναίκας και του άντρα στις σχέσεις, η απόρριψη, οι ξαφνικές εκρήξεις "τρελής" διασκέδασης, το να 'σαι νέος και να μην σε καταλαβαίνει κανείς, η εξέγερση, το πως ζητάς μια καλύτερη ζωή, ο ρόλος της σεξουαλικής απελευθέρωσης - και οι υπόγειες μάχες για να γίνει αυτή εφικτή...
Γι' αυτό νομίζω αγαπάμε και τη μουσική... | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
20-11-2006 @ 06:20 | κανένα σχόλιο... τι να πω... έχω μείνει παγωτό.... άνθρωποι σαν εσένα δεν πρέπει να κρύβονται, πρέπει να έχουν φωνή!!!!!! και εσύ έχεις... μην την χάσεις ποτέ!!!!! σε ευχαριστώ εκ μέρους όλων... νασαι καλά!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
