ΑΙΟΛΟΣ
11-11-2006 @ 01:12 | με κρύβουν με πλαστό οι λεύκες άσπρο χιόνι
και νιώθω σαν λευκή προνύμφη στο μετάξι
που η αναμονή φωτός γλυκά τη θανατώνει
λίγα λεπτά προτού να βγει και να πετάξει
Θαυμάσιο Χρήστο…
Αυτή η μελαγχολία πολλές φορές «σκοτώνει»…
Καλημέρα…
::smile.:: | |
« Ακρόνειρο »
11-11-2006 @ 04:53 | Έχεις υπέροχες εικόνες μέσα σε όλη την σκέψη σου..
Καλημέρα. | |
MARGARITA
11-11-2006 @ 05:05 | ήθελα να σου πω πολλά μα δεν στα είπα
οι λέξεις τέμνονται , ματώνεται το στόμα
Ποίημα από μόνο του το από πάνω δίστιχο...την καλημέρα μου ::smile.:: | |
santana
11-11-2006 @ 05:17 | με κρύβουν με πλαστό οι λεύκες άσπρο χιόνι
και νιώθω σαν λευκή προνύμφη στο μετάξι...
Πολύ γλαφυρό και αληθινό!!
| |
agrampeli
11-11-2006 @ 06:07 | πολύ αληθινό ::smile.:: | |
nioufaro
11-11-2006 @ 06:10 | παρατήρησα πως
καταφέρνεις να ενώνεις τα άκρα
μεταξύ
απόγνωσης ,απελπισίας και αναμενόμενης αισιοδοξίας
μ'αρέσεις πολύ ::smile.:: | |
ειρήνη
11-11-2006 @ 07:51 | εξαιρετικό Χρήστο .. ::smile.:: | |
Περιπάνος Δημήτρης
11-11-2006 @ 14:29 | Πραγματικα ειναι ενα παρα πολυ ωραιο ποιημα με καταπληκτικο συναισθημα καθως και εικονες!μπραβο σου Χρησταρα! ::smile.:: | |
ΑΜΕLIE
15-11-2006 @ 05:21 | Είναι ωραίο να αδημονείς να βγεις απ'το κουκούλι μ'ένα εκτυφλωτικό φως που θα συντρίψει όσους σε νόμιζαν σκοτάδι.Κeep walking! | |
 |
