MARGARITA
01-12-2006 @ 17:35 | -τα κεριά σου μάτια που σιγοκαίνε δειλά
γιατί φοβούνται να λάμψουν μήπως
φωτίσουν το σκάρτο του κόσμου που βρίσκεσαι.
Δυνατός στίχος....αληθινή εικόνα...μου άρεσε...καλό βράδυ... | |
vas
01-12-2006 @ 18:32 | μ' άρεσε... | |
Ηπειρωτης
02-12-2006 @ 05:51 | ::smile.:: | |
free falling
02-12-2006 @ 08:39 | Εξαιρετικό και ξεχωριστό.. | |
ΑΧΕΡOΝΤΑΣ1986
02-12-2006 @ 12:21 | paidia eyxaristo poli gia ta kala sas logia.. me timate idietera me to xrono pou afieronete sto poihma mou | |
Drapetis
02-12-2006 @ 16:08 | Poly dynato Axeronta...synexise..lampse kai mi fovasai, ton kosmo emeis ton ftiaxnoume... | |
agrampeli
03-12-2006 @ 02:13 | με Μαργαρίτα ::smile.:: | |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 11:25 | Ε λοιπόν αυτό το ποίημα δεν ήθελα να το σχολιάσω. Προσπαθούσα εδώ και λίγες μέρες να σου ξεφύγω... Μου ζήτησες όμως έμμονα ν σου το σχολιάσω καιδεν κατάφερα να σου κρυφτώ άλλο... Και ξέρεις γιατί τοαπέφευγα; Απλά επειδή αυτό το ποίημά σου με πονάει και με αναστατώνει. Σου το είπα και προχθές... Αυτή η στροφή, αυτό το κοίταγμα σου προς τα πίσω είχε μια προσωπική συντριβή και στο δικό μου είναι. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γι' αυτό. Περπάτησες λοιπόν από την εποχή της αγκαλιάς της γιαγιάς σου, ενός "συμβόλου" που σου έπλαθε μια εξωραϊσμένη και εξιδανικευμένη εικόνα του κόσμου για να φτάσεις στην εποχή που τα χείλια σου δεν ανθίζουν - κατά την άποψή σου - πια.
| |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 11:30 | Διαβάζοντας το ποίημά σου και προχθές αλλά και σήμερα, αυτή τη στιγμή, σταμάτησα και σταματώ πολλές φορές. Όχι γιατί δεν το κατάλαβα, αλλά κάνοντας μια προσπάθεια να συλάβω το μέγεθος και τις διαστάσεις του πόνου σου. Ενός πόνου που ζητάει ένα διπλό, λες κι είναι το φάρμακό του, ένα διπλό που θα σε θεραπεύσει και θα σε ξυπνήσει σβήνοντας τον πόνο που σου γεννάι ανενδοίαστα η νοσταλγία των παιδικών χρόνων. Ζητάς λοιπόν έναν καφ΄... Για να ξεφύγεις προφανώς και από τον "σκανδαλιάρη" άνεμο που αναξέει πληγές και κάνει τις ήδη υπάρχουσες να κακοφορμίζουν...
| |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 11:37 | Κι ο φόβος των παιδικών χρόνων δικαίωσε τα συναισθήματα. Μεγάλωσες. Ή καλύτερα σε ανάγκσαν να μεγαλώσεις και να ωριμάσεις πριν από την ώρα που η δικιά σου πορεία, η δικιά σου ζωή, η δικιά σου ύπαρξη το διάλεξε. Το σημαντικό είναι που ο αναγνωρίζεις αυτό και δεν προσπαθείς να ξεύγεις από την φρικτή πραγματικότητα όως κάνουμε συχνά στην πλειοψηφία μας οι άνθρωποι... Θες άνα ξυρισμένο κεφάλι, θες κ κακία των ανθρώπων, θες κάποα χρόνια που σου ταπήραν με τη βία και τον ετσιθελισμό, σε αφαίμαξαν αναίμακτα μα πάντα τόσο στυγερά και καταχθόνια. Η πίκρα του ποιητή είναι διάχυτη. Είσαι ο ποιητής που πόνεσε και που πονάει. Είσαι ο άνθρωπος που δεν θέλει να είναι έρμαιο της μοίρας και της τυχαιότητας. Δεν μιλάω για τύχη... Κι ενώ προσπαθούσες να κολακέψεις τον χρόνο ώστε να κυλήσει και να ξεφύγεις, τελικά υποτάζεσαι... Είσαι ο πιο ξεροκέφαλος μου φίλος και γι' αυτό σ αγαπώ... Γι' αυτό εξάλλου σπατάλησα περισσότερο χρόνο σε σένα από κάθε άλλον... | |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 11:58 | Ένα σημαντικό αίσθημα απουσίαςκαι τόσο πολύ δυνατό σκίρτηα, αυτό της ατέλειωτης απουσίας... Μια αγκαλιά κι ένα χάδι που σου λείπει αλλά κι ένας σκάρτος και άδικος καπνός. Ένας καπνός που δεν σου επιτρεπει να κάνεις το πισωγύρισμά σου όπως ακριβώς το αισθάνεσαι και όπως ακριβως το νιώθεις μέσα σου. Σου τον κάρφωσαν στα χείλια αυτόν καπνό προτού καν καταλάβεις τί γίνεται και πολύ προτού προλάβεις να δαμαρτυρηθείς ή να πεις έστω μια απλή κουβέντα... Σκοτώνει αυτός ο καπνός και το χειρότερο είναι ότι αναξέει τις παλιές ληγές και φέρνει στο προσκήνιο τον ατελεύτητο μαραθώνιο της αναζήτησης της δικιάς σου αλήθειας. Ο πόνος είναι πάντα εκεί και πάντα μεγάλος και ατελεύτητος. Ο πόνος της ζωής, ο μόχθος να φτάσεις κάπου και η προσπάθεια που κταστράφηκε όταν τρίτοι δεν υπολόγισαν τα σχέδια, τα όνειρα, τα οράματα και τους προγραμματισμούς σου... | |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 12:09 | Και στο τέλος ένα φρικτό και σπαρακτικό χειροκρότημα που δεν είναι άλλο από ένα αποτελειωτικό κτύπημα. Η ειρωνία κορυφώνεται και μας πνίγει από αγαάκτηση και πόνο καθώς διαβάζουμε το ποίημά σου. Μια απαισιόδοξη πτυχή και μια ολότελη απουσία οπτιμισμού, μια θλίψη και μια απονενοημένη αλλαγή υπάρχουν πια. Το σκηνικό δεν έχει πια κανένα νόημα και καμιά σημασία. Μόνο ο ιδρώτας στην παλάμη είναι αυτός που αναλαμβάνει πια τα ηνία της ζωής του ποιητή. Η ζωή ενός ποιητή που πόνεσε και κάηκε απ' την αγάπη και την αθωότητά του. Μια ζωή που βασανίζεται και που κτυπιέται από την τυχαιότητα που της επέβαλαν. Δεν μιλάω για τύχη... Πρόσεξε. Βρίσκεται τελικά ο εαυτός με την αναζήτηση από τον ίδιο τον εαυτό; Είναι μια δύσκολη αναζήτηση, μια πολύπτυχη και μια φορτική "απασχόληση". Αυτό που σώζει τα πράγματα είναι μόνο η επίγνωση, η επίγνωση που έχει ο ποιητής. Χειροκροτάει τον εαυτό του που μπόρεσε να αντέξει μετά από τόσες αμφιταλαντεύσεις, εκούσιες και ακούσιες. Μας εξωθεί όμως κι εμάς να τον χειροκροτήσουμε και να τον στέρξουμε με πολλή συμπάθεια ανάγοντας την αγάπη αυτή σε ένα αόριστο επίπεδο που δεν έχει ούτε αρχή αλλά ούτε και τέλος... | |
Ανδρέας Ανδρέου
09-12-2006 @ 12:21 | Είναι ευοίωνο το γεγονός τη αυτοκριτικής και της αυτομεμψίας με την οποία εκφράζεσαι. Και ευτυχώς δεν με απογοητεύεις ούτε κι αυτή τη φορά. Η πρόοδος σου στην ποιητική σφαίρα είναι αδιαμφισβήτητη και παρατηρήσιμη όσο ποτέ άλλοτε. Είναι ασφαλώς σπουδαίο τογεγονός αυτό και μπορώ να το σχολιάζω για ώρες πολλές. Αυτό που έχει το νόημα είναι η αυξανόμενη ωριμότητα με τη οποία ο ποιητής αντιμετωπίζει τα γεγονότα της ζωής του και δίνει μηνύματα και αξίες που ακτινοβολούν και κραυγάζουν... Όμορφες λέξεις και φράσεις όπως "τα χείλη που δεν ανθίζουν πια" και "τα κεριά σου μάτια που σιγικαίνε δειλά". Στίχοι που δηλώνουν ότι αυτός που τους εμπνεύστηκε σκέφτηκε πολύ, προβληματίστηκε και πόνεσε μέχρι που η αναζήτηση τον οδήγησε σην αποθέωση του στίχου. Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω εδώ. Η ουσία βρίσκεται στους στίχου, καλά κρυμμένη, κι ο καθένας μπορεί να τη ψάξει και να την θεωρήσει όπως επιθυμεί ο ίδιος. Η δικιά μου θεώρησει ήταν αυτή και ίσως σου αρέσει. "Πάντα να έχεις στο νου σου την Ιθάκη, το φτάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου". Δρόμοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα πολλοί. Το ζητούμενο είναι, όποιο δρόμο κι αν επιλέγουμε, να βαδίζουμε με αξιοπρέπεια και σύνεση. Στοιχεία τα οποία, ανενδοίαστα σου ομολογώ, ότι σε διέπουν και ποιητικά και σε προσωπικό, καθημερινό επίπεδο... Σου απαγορεύω α μου ζητήσεις περαιτέρω επεξηγήσεις για τα σημεία που δεν ανάλυσα ενδελεχώς. Το ποίημά σου μου έχει πάρει κάθε ρανίδα δύναμης και αντοχής. Ήταν τόσο δυνατό και με συγκλόνισε... Εις το επανειδείν... | |
isidora
21-01-2008 @ 23:11 | Το ποίημά σου με συγκλόνισε, πέρα από οτιδήποτε άλλο έχω να πω ότι είναι παρήγορο που υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν έτσι αποφεύγοντας την εύκολη γραφή. Είναι παρήγορο γιατί είναι κατάθεση ζωής. Η αίσθση που μου άφησε είναι ότι: "σε πορεία θανάτου τώρα πορεύομαι βυθομετρώντας το είναι μου" .
Ανδρέα Ανδρέου: Τα σχόλια σου με άφησαν άφωνη...καλή συνέχεια | |
 |
