| |
Κοίτα το πρόσωπο εκείνου του ανθρώπου,
δες πως χαμηλώνει το βλέμμα του σιγά,
τι απογοήτευση, τι πίκρα τον γυρίζει(;)
και είναι μόνος με συντροφιά την μοναξιά.
Περνούν πολλοί και τον κοιτάνε,
κανείς δεν νοιάστηκε τι έχει ο φτωχός
κι εγώ λυπάμαι που τα μάτια του δακρύζουν,
μα φεύγω κι εγώ τώρα μαζί με τους πολλούς.
Τα βήματά μου όμως σταμάτησαν,
σαν κάτι να μεν μ' αφήνει να χαθώ,
γυρίσω πίσω και τον άνθρωπο κοιτάζω
και την ψυχή του μόνος παρατηρώ.
Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει
και να τον βοηθήσω εγώ άμα μπορώ,
στα μάτια του, τώρα, βαθιά κοιτάζω
και μες την θλίψη του γλυκά χαμογελώ.
Και κάθε πρωί που με βλέπει,
του χαμογελώ όσο γλυκά μπορώ
κι αμέσως τα δάκρυά του σταματάνε,
χαμογελάει και μου λέει ευχαριστώ.
Μέρα με την μέρα είναι πιο καλά,
για εκείνον η νύχτα έχει πια χαθεί
κι άμα αργούσα έστω λίγο να περάσω,
κοίταζε γύρω κι έψαχνε να με βρει.
Μα δεν κατάλαβα ποτέ τι είχε,
ούτε ήξερα πως να τον βοηθήσω εγώ,
το μόνο που έκανα ήταν να τον κοιτάζω
και να τ' αφήνω ένα χαμόγελο απλό.
Μέρες αργότερα εχάθει, δεν τον είδα,
η θέση στην γωνία ήταν αδειανή
κι εγώ λυπήθηκα δεν ήξερα που ήταν
και περπατούσα σκεπτικός μες την βροχή.
Μα ένα ατύχημα σταμάτησε τον δρόμο μου
κι εκείνον βλέπω ξαπλωμένο στον δρόμο να 'ναι,,
τον κοιτώ με τρόμο κι εκείνος χαμογελάει,
του χαμογελώ κι εγώ κι αμέσως πάει.
Με το χαμόγελο πέθανε στα χείλη,
ποτέ δεν κατάλαβα τι είχε στην ψυχή,
αυτό ίσως μόνο να ζητούσε,
ένα χαμόγελο που του 'λειπε πολύ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
