| |
Ένα φευγαλέο βλέμμα
και η διάρκεια της στιγμής να γίνεται
η υπέρμετρη έκφραση του πόθου.
Τα μάτια σου πολύτιμο μέταλλο
που το ορύξανε απ’ τις σβησμένες ρυτίδες του μικρού χρόνου
όπως και τα μαλλιά σου
σπάνιο εύρημα απ’ την απάντηση της Σφίγγας.
Δε θα θυμάμαι τίποτα άλλο
παρά το σκυθρωπό νυχτερινό ουρανό
όταν με τέχνασμα έκρυβε κάτω από το μανδύα
τα αστέρια του
από απέραντη ντροπή
γιατί δεν άντεχαν τη δικιά σου λαμπρή παρουσία.
Ακόμα και τώρα
-που τα άρματα ενός φιλεύσπλαχνου καιρού
σε μετακίνησαν στον οίκο της έκτασης και της αφθονίας
το μυαλό μου πλημμύρα ατέλειωτη
κόκκοι της άμμου που ρέουν-
θυμάμαι τον ήλιο που αρμένιζε στο πέλαγο
όταν η αίσθηση ότι πλησίαζες τον έσφιγγε
κρυβόταν στην ασφάλεια των σύννεφων
των υγρών σύννεφων
και αυτά μετά την περιπλάνησή τους στις γωνιές του απείρου
απαντούσαν με βροχή.
Έβρεχαν χρυσόσκονη από τα’ απομεινάρια του ήλιου.
Έτσι και τώρα, όποτε σε συναντώ
η γαλήνη του κορμιού μου και
η μακαριότητα της ψυχής μου
γίνονται συναπάντημα με τα βρεγμένα σύννεφα της νύχτας
και βρέχει, βρέχει, βρέχει
βρέχει τα αινίγματα των περασμένων
που βρίσκουν την απάντηση στην κίνηση του κορμιού σου.
Διαβάζω το μικρό σημάδι του θερισμού
το κίτρινο που ζωγραφίζει το μάτι μου προσπαθώ να καταλάβω
τη μορφή της χρυσής προσωπίδας περιγράφω
τη γραφή του καλοκαιριού αποστηθίζω
και τις λεπτομέρειες απ’ το φως της πυγολαμπίδας ανασαίνω.
Σε όλα τα λαμπερά
τα χρυσοκίτρινα λάφυρα
το μόνο παράθυρο ανοιχτό
είναι το τρεμούλιασμα των χειλιών σου,
όταν οι λέξεις σου προφέρονται στον αναστεναγμό σου
και γίνονται αντίλαλος στην πνοή σου.
Στις δυο μου παλάμες σκόνη
και μαζί δυο ρίζες
που αποπνέουν την προσμονή του γυρισμού σου
γιατί για λίγο γύρεψες άλλον καημό για παρηγοριά
κι πρόσμενα στην πλώρη του αβέβαιου
τη γνώριμη κίνηση της μέσης σου, στο μέσο της νύχτας.
Φορέματα που απαγγέλλουν την ομορφιά του γυμνού σου
μια εξίσωση απ’ το σχήμα της θηλής σου
στη βροχερή νύχτα του φθινοπώρου
μέσα στον κύκλο των απαγορευμένων σκέψεων
ψάχνω τη λύση της δομής της
στην εσωτερική διάσταση της δίψας
και από την γεύση του γάλακτος που έχει
υποκλίνομαι στην αδυναμία της δύναμης της σάρκας.
Το ένστικτο καλεί την υγρή υπόκλιση στην ηδονή.
Χρυσόσκονη στα μαλλιά σου
μια ιδέα φανταχτερής ψηλάφησης
στην τρυφερότητα του προσώπου σου.
Μη στέκεσαι στο κατώφλι του φωτός
μην αντιστέκεσαι στο κάλεσμα…
Η νύχτα δεν πεθαίνει για πολλούς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
