| |
| | Μια Σκοτεινή Ερωτική Ιστορία |  | | |
Γνωριστήκαμε κάτω απ’ τις στάχτες του κόκκινου φεγγαριού, τη νύχτα που πλημμύρισε ο ουρανός γυμνά αστέρια…
Είχες τη θλίψη της ζωής μου μες στα μάτια σου, σε ερωτεύτηκα πριν ξεφυσήξω την κρατημένη ανάσα μου…
Ζαλίστηκες στο άγγιγμα της σκοτεινής μου αύρας, μα σε κράτησα όρθια… Στην αγκαλιά μου σε στήριξα… Από τότε περάσαμε όλα τα βράδια μας μαζί… Σφιχτά δεμένοι… Ασφυχτικά αγκαλιασμένοι… Ο ένας στην αγκαλιά της σκέψης του άλλου…
Κι έτσι συνεχίσαμε… Κάθε στιγμή το πεπρωμένο του απρόοπτου μας ένωνε, μας χώριζε απ’ τα σώματα μας και μας έλιωνε… Στη μήτρα του σκοτεινού μεγαλειώδους έρωτα γινόμασταν Ένα…
Σαν τα λόγια του Ποιητή ζήσαμε… Αυτά που ξέραμε από την αρχή και οι δυο μας…
“Η Αγάπη είναι η λογική έκφραση συναισθηματικού δεσίματος…
Ο Έρωτας είναι η έκφραση της παράνοιας…”
Μα εμείς δεν ξέραμε τι ήμαστε, λογικοί ή τρελοί… Και διαλέξαμε και τους δυο δρόμους… Και τρέχαμε… Χωρίς όρια… Πότε εδώ, πότε εκεί…
Μα ναι, τώρα το βλέπω καθαρά…
Ποτέ δεν καταλάβαμε τι είμαστε… Λογικοί ή τρελοί… Γι’ αυτό ποτέ δεν σταματήσαμε να τρέχουμε, εδώ κι εκεί…
Μια μέρα, το θυμάμαι σαν τώρα, ζευγάρωσα τα μάτια σου με μια εικόνα του σκοτεινού κόκκινου απείρου…
Από τότε έχασα τον ύπνο μου… Μα δεν χρειάστηκε ποτέ να κοιμηθώ… Μου έφτανε της ψυχής σου το νανούρισμα… Για να ξεκουραστώ…
Και συνεχίσαμε… Να αγαπάμε… Να ερωτευόμαστε… Να κάνουμε έρωτα… Σαν ένωση κι έκρηξη μαζί… Και κάθε φορά να σκοτώνουμε την γαλήνη του σύμπαντος… Και μετά… Να την ανασταίνουμε με το φιλί της σκοτεινής ζωής, να την σηκώνουμε στους ώμους μας και να την κουβαλάμε στα επόμενα μοναχικά μας δάκρυα…
Κι έτσι πέρασε ο χρόνος… Σταματημένος πάντα στη στιγμή… Σαν φωτογραφίες υπερηχητικού αεροσκάφους πέρασε ο χρόνος… Θολές από την ένταση, αγχωτικές… Σαν να έτρεμε ο Θεός όταν τις τραβούσε…
Πέρασε γρήγορα… Γεράσαμε… Πάνω σ’ ένα αστέρι… Πάνω στο ίδιο αστέρι… Πάνω στο μοναδικό μαύρο αστέρι… Στο αστέρι που δεν φαίνεται ποτέ, από όποια γωνία του ουρανού κι αν το κοιτάξεις…
Γεράσαμε… Σαν δυο σταγόνες κόκκινο δηλητήριο, που ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν, ποτέ δεν αλλοιωθήκαν, μα το νιώσαμε, πως με τον χρόνο εξατμίζονταν… Κι όταν, σε λίγο, εξατμιστούμε τελείως, σαν πνεύματα, αέρια, θα πετάξουμε προς τον σκοτεινό μας παράδεισο…
Και τώρα, λίγο πριν το μετά…
Τώρα… Αναπολώ…
Καθισμένος πάνω από ένα λευκό χαρτί με μαύρες αράδες γράμματα και κόκκινα σημεία στίξης, αναπολώ…
Τότε που δεν ήξερα να γράφω, τότε που δεν έγραφα… Τότε που τα όριά μας ήταν η θέα του σύμπαντος πάνω από το μαύρο μας αστέρι…
Τότε που τα όριά μας δεν ήταν μερικές σελίδες χαρτί κι ένα κόκκινο μελάνι, που ποτέ δεν πρόκειται να γράψει λέξεις συναισθήματα και να περιγράψει, έστω και στο ελάχιστο, την σκοτεινή ερωτική ιστορία μας…
Αναπολώ, μα σ’ έχω δίπλα μου… Σε λίγο θα φύγουμε μαζί…
Ετοιμάσου, αγαπημένη μου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Η Ειλικρίνεια Είναι Η Μοναδική Μου Δικαιολογία... | | | |
|
meliviotis
21-12-2006 @ 16:59 | ::huh.:: ::huh.:: ::huh.:: Όμορφο!!!! Αλλά δεν....με αγγίζει! Μπράβο όμως!.... | | Ηλιαχτίδα
21-12-2006 @ 23:04 | Γεράσαμε… Σαν δυο σταγόνες κόκκινο δηλητήριο, που ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν, ποτέ δεν αλλοιωθήκαν, μα το νιώσαμε, πως με τον χρόνο εξατμίζονταν…
Ομορφη η ιστορία σου.... ::rol.:: | | Spartinos
22-12-2006 @ 02:33 | ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ::smile.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
22-12-2006 @ 03:38 | Πολύ όμορφη η ιστορία σου...
Καλημέρα και καλές γιορτές...
::smile.:: | | μπρουχίτα
22-12-2006 @ 04:52 | πολύ καλό όλο, αλλά κρατάω αυτό:
"..ο Έρωτας είναι η έκφραση της παράνοιας.." | | MARGARITA
22-12-2006 @ 10:03 | Έτοιμη είμαι εδώ και χρόνια...χαρούμενες πολύχρωμες στιγμές λυπημένε μου ::smile.:: | | Αγνή
22-12-2006 @ 12:00 | Σαν να έτρεμαν όλα όταν σε διάβαζα... | | sorrowman
25-12-2006 @ 14:21 | Σας Ευχαριστώ... | | agrampeli
29-12-2006 @ 04:55 | Αναπολώ, μα σ’ έχω δίπλα μου… Σε λίγο θα φύγουμε μαζί…
Ετοιμάσου, αγαπημένη μου…
πολύ όμορφο ::xmas.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
