| |
| | Ξαπλωμένη ήσουν στο σιντεφένιο σεντόνι |  | | | Κάπου-κάπου, κλέβοντας χρόνο, γράφω και βρίσκω τον κλεπταποδόχο εδώ μέσα. | | |
Ξαπλωμένη ήσουν στο σιντεφένιο σεντόνι,
-το ιριδίζον χρώμα τόχε πάρει
απ΄τον ιδρώτα του κάματου του μοναχικού σου έρωτα-.
Το ένα χέρι σου απλωμένο, μάλλον χαλαρά, μάλλον αδιάφορα,
-σα νάκανε κάτι που έπρεπε να γίνει-,
ίσιωσε μια πτύχωση του σεντονιού.
Κι ύστερα κι άλλη κι άλλη και ακόμα μια.
Ίσιωσες όλο το σεντόνι,
ίσιωσες όλη τη ζωή σου μέχρι τώρα.
Όχι σαν την άμμο που ισιώνεις για να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
στο σεντόνι δεν μπορείς να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
σε ένα ίσιο σεντόνι θα ζήσω τώρα πια,
σκέφτηκες.
Άπλωσες τα πόδια σου νωχελικά,
απολαυστικά στο σιντεφένιο σεντόνι.
Ηδονικά χαιρόσουν τη μεγάλη σου απόφαση,
ηδονικά ήρθε το αποκάρωμα.
Μόνο...
το άλλο σου χέρι…
χωρίς εσένα…
κι ούτε για σένα...
κάτω από το μαξιλάρι έψαχνε,
τη θάλασσα της Άλκηστης
που μοιαζε τόσο οικεία
σαν να ταξίδευε πάνω της μαζί μου,
σκέφτηκε,
-εσύ κοιμόσουν-,
σαν να ταξιδεύουμε μαζί καλέ μου,
σκέφτηκε,
σαν να μαζεύουμε μαζί τα κοράλια,
σαν τα ναυάγια μαζί στο βυθό να στείλαμε,
σκέφτηκε.
Κι άλλες στιγμές,
που μοιαζε τόσο απόμακρη,
σκοτεινή με μεγάλες δίνες, ερεβώδεις
σαγηνευτικά με προκαλούσε,
με προσκαλούσε να βυθιστώ μέσα της,
σκέφτηκε,
να βυθιστώ μέσα σου καλέ μου!
Τρομάζω εγώ, που τόσα δεινά και δίνες πέρασα;
-το χέρι σου ανατρίχιασε-.
Ναι, γιατί η θάλασσά σου είναι μακριά, καλέ μου
και σαν φτάσεις θάσαι κατάκοπος από τις σκέψεις
του δρόμου του ερχομού, απο τα μήπως και τα αν .
Θα είσαι πια, σαν φτάσεις, ευάλωτος, έωλος
και μπορεί χωρίς τη δύναμη να δεις την αλήθεια.
Μα κι αν ακόμα τη δεις, ίσως να τη δεχτείς
και τότε ο δρόμος της επιστροφής θα είναι τόσο οδυνηρός
που και συ θα τρομάξεις, μα θα είναι αργά, καλέ μου.
Εσύ κοιμόσουν.
Το χέρι σου, μανιασμένο,
τσαλάκωσε το ίσιο σεντόνι,
του κανε χίλιες πτυχώσεις.
Μετά, πολύ μετά,
ήρεμο πια,
κοιμήθηκε χαμογελώντας πλάι σου .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | | |
|
tik-tak
27-12-2006 @ 16:31 | ::smile.:: ::wink.:: ::huh.:: | | jan_d_ark
27-12-2006 @ 16:42 | Ίσιωσες όλο το σεντόνι,
ίσιωσες όλη τη ζωή σου μέχρι τώρα.
Όχι σαν την άμμο που ισιώνεις για να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
στο σεντόνι δεν μπορείς να ξαναγράψεις,
σκέφτηκες,
σε ένα ίσιο σεντόνι θα ζήσω τώρα πια,
σκέφτηκες.
................
Εσύ κοιμόσουν.
Το χέρι σου, μανιασμένο,
τσαλάκωσε το ίσιο σεντόνι,
του κανε χίλιες πτυχώσεις.
Μετά, πολύ μετά,
ήρεμο πια,
κοιμήθηκε χαμογελώντας πλάι σου .
::yes.:: ::smile.:: | | Ηλιαχτίδα
27-12-2006 @ 23:54 | Γράφεις πολυ ομορφα.. ::yes.:: | | AceOfSpades
28-12-2006 @ 02:07 | ένα μεγάλο ποίημα ή ένα μικρό διήγημα ? το κλειδί σου με μπέρδεψε...δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω την επιλογή σου της Άλκηστης.. γιατί θάλασσα της Άλκηστης ? επιλέγεις ένα μυθικό πρόσωπο που εμπλέκεται σε ένα σατυρικό δράμα του Ευρυπίδη , μια ερωτευμένη γυναίκα που θυσιάζεται για τον άντρα της στο έργο αυτό..Την τοποθέτησες σαν κλειδί στο ποίημα σου, αλλά το όλον μου δίνει την εντύπωση μιας άλλης γυναίκας - όπως την παρουσιάζεις , μιας γυναίκας που αυτή έχει το επάνω χέρι τρόπον τινά... θα το ξαναμελετήσω αργότερα με ηρεμία φίλε , ίσως μου διέφυγε κάτι.. | | MARGARITA
28-12-2006 @ 02:22 | Μα κι αν ακόμα τη δεις, ίσως να τη δεχτείς
και τότε ο δρόμος της επιστροφής θα είναι τόσο οδυνηρός
που και συ θα τρομάξεις, μα θα είναι αργά, καλέ μου.
Η αλήθεια πονάει, λυτρώνει, τρομάζει και γαληνεύει....
μου αρέσει πάρα πολύ η γραφή σου ...καλημέρα
| | AceOfSpades
28-12-2006 @ 02:27 | μαργαρίτα , πάρε το φλυτζάνι με τον καφέ από το πληκτρολόγιο ΤΩΡΑ !!! χαχαχαχαχα !!! | | justawoman
28-12-2006 @ 03:39 | Πάλη του συνειδητού με το ασυνείδητο; Μα ακόμα κι έτσι, μπορεί κάτι ν' αλλάξει;
Ο ποιητής συνομιλεί με τις απώλειές του;
Κι εγώ μπερδεύομαι μέσα στους Ελικοειδείς νευρώνες σου.
Το επιμύθιο αν και λυτρωτικό αφήνει την πικρή αίσθηση της μοναξιάς, μέσα από την ελευθερία της επιλογής.
Άχ ο έρωτας... αχ η ζωή!
::xmas.::
Κι εμένα μου τη δίνουν οι γιορτές... ::wink.:: αλλά δε μου βγάζουν τέτοιο οίστρο ::no.:: | | storm
28-12-2006 @ 06:01 |
Με justawoman απόλυτα_______________________________
Στέλλα, πάντα η ελεύθερη επιλογή
έχει πικρή γεύση...πάντα...
::love.::
| | elixgeo
28-12-2006 @ 08:59 | Jan, με απογύμνωσες από τα στολίδια και έφτασες στην ουσία.
Θα μπορούσα να γράψω μόνο αυτά που παράθεσες.
Αλλά ήθελα να ...μπερδέψω κάποιους ::whist.:: | | elixgeo
28-12-2006 @ 09:03 | Άξεστε, σ΄ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Μου χαμογέλασες, μου έκλεισες το μάτι με νόημα αλλά στο τέλος δυστυχώς βαριαναστέναξες με την τροπή των πραγμάτων.
Τι να σου πω, να αποφεύγεις τέτοια ποιήματα!!! ::no.:: | | elixgeo
28-12-2006 @ 16:53 | Την τοποθέτησες σαν κλειδί στο ποίημα σου...
...........
Ace, ήταν ακριβώς το κλειδί που ταίριαζε στην κλειδαριά του προβληματισμού σου.
Γύρισέ το δυο φορές. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
