| |
[B]Οι Δυο Φίλες[/B]
Στο Ουράνιο Βασίλειο η Χατές περιμένει να περάσει αυτή η εβδομάδα για να πολεμήσει με την Εττέλια. Μα σήμερα έγινε κάτι που πολλούς αιώνες παρακαλούσαν να γίνει. Η Εττέλια έφτασε ως εκεί στο Βασίλειο.
Χ: Καλωσόρισες στο βασίλειό μου Εττέλια. Ποιος ο λόγος για την ευχάριστη συνάντηση?
Ε: Χατές. Ήρθα να σου πω, ότι ξέρω πως θα με νικήσεις. Μα η σύναξη των θεών σταμάτησε χρόνια τώρα, γιατί άμα γινόταν αυτό θα μπορούσαμε να αντέξουμε λίγο απ’ όλα.
Χ: Εττέλια, ο πόλεμος θα γίνει. Έτσι έχει ορίσει η μοίρα και αν δεν σου έδινα την αθανασία δεν θα γινόταν αυτό το πράγμα και να έρθουμε σε μία δύσκολη στιγμή. Μα έκανες τόσα πολλά, που το να σου χαρίσω την αθανασία ήταν γιατί μπορεί να πόναγες και να σταμάταγες. Μέσα στα τόσα κακά όμως, έκανες κι ένα καλό. Συμφιλίωσες μια οικογένεια. Την Μανωλιάσσα και τον γιο της τον Παράφρων. Γι αυτό κι Εγώ θα σε βοηθήσω. Θα σε αφήσω στο έλεος του Θανάτου…
Ε: Δηλαδή?
X: Θα σου πάρω την αθανασία. Έτσι έπρεπε να γίνει κι αν δεν προλάβω να σε σκοτώσω, τότε θα σε σκοτώσει μια μάγισσα. Αυτή ήταν η συμφωνία μας.
Ε: Έτσι είναι και λυπάμαι που όλα φτάνουν στο τέλος. Λυπάμαι που φτάσαμε ως εδώ από την κακία μου. Συγνώμη.
Χ: Εττέλια, εγώ σε συγχωρώ, αλλά ο πόλεμος θα γίνει έστω κι αν πεθάνω. Οι δυνάμεις μας δεν θα ξαναενωθούν ποτέ, γιατί κάτι που δεν συγχωρώ είναι που σκότωσες το ίδιο σου το παιδί μπροστά στα μάτια του συμβουλίου των Μαγισσών, στη σύναξη του Αχέροντα. Φύγε και μην ξαναγυρίσεις ποτέ. Το ακούς? Και να με πολεμήσεις όπως θα πολεμούσες τον χειρότερό σου εχθρό. Κι αν ποτέ σε ξαναγεννήσει εκείνος ο Ντεμονιόρουμ, ελπίζω να σε κάνει καλή και ελπίζω να παραμείνεις καλή.
Ε: Κρίμα που δεν σε ακολούθησα. Αντίο.
Έτσι οι δύο φίλες χωρίσανε για πάντα. Η Χατές με το που έφυγε η Εττέλια, έβαλε τα δάκρυα. Και τα δάκρυά της έγιναν βροχή. Και ενώθηκαν με την σκόνη της Εττέλιας και έπεσαν από τον ουρανό.
Η εβδομάδα πέρασε. Η μάχη τελείωσε. Ο πόλεμος των Μαγισσών έγινε. Και φυσικά όλα έγιναν όπως ακριβώς τα είπε η Εσθήρ στην Εττέλια. Στο μέρος όπου έγινε η μάχη, το μόνο που αντίκρυζες πια, ήταν κουφάρια παλουκωμένα, πτώματα μαγισσών με τον αριθμό 666. Το μέρος είχε ποτιστεί από το αίμα των μαγισσών. Η Εττέλια δεν επέτρεψε στον εαυτό της να παραδεχτεί ότι έχασε από την Χατές και άρχισε να σκοτώνει όλες τις Μάγισσες. Η Μανωλιάσσα όμως δεν ήθελε να βλέπει την Εττέλια να σκοτώνει τις φίλες της και πήρε το μαγικό σπαθί και την έκοψε στα δύο. Τότε εμφανίστηκε μπροστά τους ο Άδης και πήρε το σώμα της Εττέλιας στα χέρια της και την φίλησε στο μέτωπο. Η Εττέλια πέρασε στην πύλη του Άδη, όπως της είχε πεί η Εσθήρ και τότε ο Άδης της είπε:
Α: Τι θέλεις να πάρεις Εττέλια?
E: Θέλω όλες τις ψυχές του για να εκδικηθώ την Μανωλιάσσα που με σκότωσε.
Α: Πάρε όσες θές.
Και τότε οι ψυχές του Άδη, επειδή είναι πολύ σκοτεινές και αμείλικτες, την αφάνισαν όπως ακριβώς είχε προβλέψει η Εσθήρ. Έτσι λοιπόν ο Εττέλια έπαψε να υπάρχει. Και το σώμα της, αλλά και η ψυχή της.
[B][align=center]Τέλος[/align][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
