| |
Από τις αγκαλιές της γης ,
γεννιόνται τα ποτάμια….
Και μες του κόσμου τα νερά ,
ανοίγονται τα ψάρια….
Έχουν τα άνθη της βροχής ,
δροσοσταλίδες πάνω ….
Να μοιάζει ο ήλιος τους χρυσός ,
σαν σκύβεις στην οσμή τους….
Και έχει ο άνθρωπος χαρά ,
σαν περπατεί και ξέρει ….
Πως είναι δρόμος του στρωτός ,
από αγγέλου χέρι ……
Κι είναι πιότερη η χαρά ,
αν ξέρει που πηγαίνει ….
Το πέσιμο δεν λησμόνα ,
που ο πόνος του βαραίνει ….
Κι έτσι βαδίζει άστοχα ,
μα εύστοχα ανεβαίνει…..
Εκεί που είναι να βρεθεί ,
να ξαναπεί τα λόγια ….
Που είναι μάγια των θνητών ,
και ξέρουν να διχάζουν …..
Μες στο καλό και το κακό ,
κρυφά να τον μοιράζουν….
Μα ποιο καλό και ποιο κακό ,
μπορεί άνθρωπος να ορίσει …..
Για όλα είναι ικανός ,
κι απ’ όλα περιττεύει …..
Κάθε άνθρωπος και μια ψύχη ,
και να κλειδί ν’ ανοίξει …..
Ανοίγει να κοιτά τη γη ,
που κρύβετε εκεί μέσα ……
Τη γη αυτή που αναζητά ,
ένα μικρό καθρέφτη …..
Που στέκει σαν συνέχεια ,
μπρος στη δίκη της πόρτα…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
