| |
| | Μια κούπα αχνιστός καφές |  | | |
[I]Μια κούπα αχνιστός καφές
ο θηρευτής ενός φιλιού σου , ανοιχτού μα κουρασμένου
και των πολύτιμων κυττάρων των δαχτύλων σου
σαν ξοδευμένα φέγγουνε και χάνονται πέρα , εκεί
που στοργικά αγκαλιάζεις.
Μα έχεις στο βλέμμα σου πατρίδα αλαργεμένη
και στα μαλλιά σου λιγοστούς θεούς θαλάσσιους.
Ρέβει ο χειμώνας κει έξω από του ήλιου τις καύτρες τις ριγμένες
κι ένας γλάρος ασπρολογεί στα σύγνεφα τους σπόρους της παλαιάς βροχής μας..
Μα έχεις σταυρωμένο στο λοβό του αυτιού σου
λίγο από άρωμα λεβάντας κι ένα σμαραγδοπράσινο στόλισμα '
Το σούρσιμο της χλαίνης του αέρη δεν ακούς πάνω στη χλόη
ούτες τ’ αλαφιασμένα χελιδόνια , που ήρθανε νωρίς και φέτος.
Κατακόντυνε η δρασκελιά της πένας σου.
Και να μου φτάσεις το έσχατό σου μήνυμα ,
δεν μου μπορείς . Που τρέχω να ξεφύγω,
σα τη ρετσίνη στης πευκιάς τις στέρφες λεωφόρους
γιομάτος τύψεις σκοτωμένες
ταγισμένες και πικρομύριστες,
από όλα εκείνα τα γαληνά σου ενθύμια
και τους εξάντες που αραδιάζαμε κορμιά
σε κάτι χάρτες παλιοκρέβατα
στων μουσικών επάλξεων του έρωτα ακριτικοί
φορεμένοι τα σύμβολα της μούσας και τα φτερά της Μέδουσας
γυμνοί από τα σώματα μας και πάνω
πεταμένοι – πονταρισμένοι στο ραμί που επαίζαν οι κίντυνοι
απόθρησκοι των μύριων φωνών ‘ θα ‘ταν μεσάνυχτα σαν τώρα
την τραγική και θαρραλέα σου φυγή που κοινώνησα
μπρος τις χλωράδες μιας κουρτίνας που αρμένιζε
αποτυλίγοντας το σβέρκο του πρωινού
συστρέφοντας και την μνήμη και τα ψέματα μαζί
γεννώντας του όποιου παρελθόντος μου , τον στεργιό πυλώνα.
Μια κούπα αχνιστός καφές..
Και ‘χεις γαλάζια ξόμπλια από κανενός τσιγάρου που θ’ ανάπτεις.
Ανασαίνεις του μαϊστράλη το πρόσφορο
θαμπή κι ανθρακιά συνάμα
ακουμπισμένη στη μοίρα της παλάμης σου να μολογάς
γυρτή , στης θύελλας , κάτι νερένιες πεθυμιές..
«Αφέντη μου έλα να κάμουμε ``φούστες`` στα νησιά -
να αποσύρουμε κάμποσους έρωτες στο μυστικό μας αργαστήρι
κι από την άπατη συνήθεια να τους λυτρώσουμε για πάντα ..»
Η σκέψη σου η αδικογεννημένη , τριγυρνά θαρρώ
στα σκούρα λείψανα σπυριών τα κατατριμμένα από αράπηδες ,
να μοιρολογεί και κάτι κύματα να σηκώνει
στους ντροπιασμένους τοίχους που σε υπερκλείουν,
στου βασιλείου σου τις αχανείς πεδιάδες -
τραγούδι αδιήγητο γι’ αυτούς που δε σε ξέρουν
κ’ άχραντο φως για εμάς, τους υπόλοιπους τυφλούς..
Μα έχεις στο στόμα σου , ένα θρηνητό που κάθεται άπραγο
κειδά , στης μοναξιάς σου τα απλωμένα σύνεργα
τρισελεύθερη - σα να γελάς
δυτικά μιας ομίχλης
που θα σκεπάσει τη μορφή μου όπου να ‘ναι,
προτού της στερνής σου γουλιάς
και του νέου παλμού της καρδιάς σου
το φημισμένο συνάφι...[/I]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη | | | |
|
Ηλιαχτίδα
12-01-2007 @ 01:45 | ::theos.:: | | annaΤi
12-01-2007 @ 02:38 | Χάλόου, mrΜπλουμ.... ή μήπως: γκουντ μόρνινγκ Βιετνάμ!
και ο τίτλος, ποίημα από μόνος του... και ο καφές ποίημα...
και το ποίημα, διήγημα... πώς τις χωράς τόσες εικόνες μαζί
βρε, παλιο... Άσε; ε; Άντε πιές τον καφέ σου να μας πεις και μια
κακή κι ανάποδη μέρα, μπας και βγει ίσια... ::wink.:: | | χρήστος
12-01-2007 @ 03:10 | είναι γεμάτο εικόνες που μιλάνε από μόνες τους. εμείς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα... καλημέρα | | AceOfSpades
12-01-2007 @ 04:37 | μια απάντηση οφείλω για τα ''λουλούδια ή λάχανα'' που μου ήρθε με μέιλ από ένα φίλο..για το τι είναι πιο χρήσιμο...
θα απαντήσω μέσω μιας παλιάς ιστοριούλας που είχα διαβάσει..
μια φορά σε ένα μικρό νησάκι του Ειρηνικού , ένας ιεραπόστολος είχε χτίσει ένα μικρό σπίτι με μια ωραία αυλή. Το χώρο της αυλής του το είχε μοιράσει - το μισό κατείχαν κηπευτικά , λαχανικά , οπωροφόρα.. Το άλλο μισό το είχε γεμίσει λουλούδια - γαρύφαλα , τριαντάφυλλα , διάφορες ορχιδέες.. Μια ημέρα τον επισκέφτηκε ένας επίσκοπος και μόλις είδε τον κήπο , γέλασε μαζί του.. Καημένε του είπε.. δαπάνησες τόσο χώρο στον κήπο σου για άχρηστα πράγματα , θα μπορούσες να έχεις τα διπλάσια λάχανα και καρότα αν έβγαζες όλα αυτά τα λουλούδια και τα πέταγες... Ο ιεραπόστολος του απάντησε με μια λιτή φράση.. Κύριε μου , του είπε , μερικές φορές το όμορφο , είναι πιο χρήσιμο από το χρήσιμο...
Φίλε μου , φίλοι μου .. το γιν και το γεν μέσα μας πρέπει να υπάρχει σε ισορροπία..
ραμέ και καλό ΣουΚου.. | | MARGARITA
12-01-2007 @ 06:32 | Μια κούπα αχνιστός καφές το ποίημα σου...πως να αντισταθώ θηρευτή της ψυχής;;;; ::hug.:: | | justawoman
12-01-2007 @ 12:00 | ποιήματα σαν το σημερινό σου Άσε με μεταφέρουν στο χώρο και το χρόνο... με την αίσθηση μιας αβάσταχτης ελαφρότητας
σα ναρκωτικό... με το συμπάθιο... | | Palioxaraktiras
12-01-2007 @ 13:39 | Αυτο το Αλφα σε κυκλο (σχεδον) σημαινει πως εισαι αναρχικος Ασσε?
Γιατι ποιητης το βλεπω καθε φορα πως εισαι.
Καλησπερα φιλε | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
