| |
Που πανε τα όνειρα αφού τα δούμε;
Σε ποιόν τόπο σκοτεινό;
Που από κει κοιτούν σα 'ρθει το δειλινο,
το πόσο ψευτικα όλοι ζούμε.
Πού πάει η φωτιά, το ξύλο σαν καεί;
Οι φλόγες το κρυφτό τους πια πού παίζουν;
Σαν τη ψυχή, όταν τελειώσει η ζωή,
σαν τους ανθρώπους που τη μοίρα τους πιέζουν.
Πού πάει το σύννεφο το γκρίζο;
Και ποιόν αέρα προσπαθεί να παραβγεί;
Σαν τα ωραία άνθη που μυρίζω,
απ'την καμάρα μου όταν σιμώνει η χαραυγή
και η ευωδιά τους, στα πνευμόνια μου που μπαίνει,
βγαίνει μετά 'λαφρωνοντάς μου το κορμί.
Ποιός να 'ξερε για μένα τι σημαίνει,
η ανατολή του ήλιου το πρωι
πιο γρήγορα σαν έρχεται απ' το καθορισμένο
-ή έτσι όπως μου φαίνεται εμένα-
Της ζωής μου το παιχνίδι είναι στημμένο
και τα χαρτιά μου όλα είναι σημαδεμένα.
Ποιός έρωτα θα' ρθεί να μου χαρίσει;
Και ποιός φιλία να μου εμπιστευτεί;
Μες το μουσείο ομοιωμάτων στο Παρίσι,
στέκει η καρδιά μου σα φτιαγμένη από κερί.
Που όταν η ζέστη της αγάπης τη σιμώσει
και όταν ο Απόλλωνας κοντά της θα΄ρθει,
λιώνει και καίει όποιον μπροστά της ανταμώσει
και κάθε μέτρο αδικίας θα αρθεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
