| |
Πεσμένα κόκκινα φύλλα στο ανίερο χορτάρι,
το γεμάτο φεγγάρι τα’ χει τυλίξει με ασήμι,
δακρυσμένη υγρασία στην ατμόσφαιρα,
γυαλισμένα όλα τα φύλλα με αφοσίωση…
Μια παράδοξη ηρεμία τα φορτίζει με ενέργεια…
Οι μυστηριώδεις σκοτεινές πλαγιές
αντηχούν τα ουρλιαχτά των λυκανθρώπων,
μου επιστρέφουν τη φωνή μου πιο βραχνή,
πιο δυνατή, πιο ερωτική…
Πάνω στο ξέφωτο έχει ρίξει τους προβολείς της
η Άσεμνη Θεά, με υπνωτίζει, με προκαλεί…
Κι εσύ εκεί… Στέκεσαι γυμνή…
Πάνω στα κόκκινα φύλλα… Στο ασημένιο ξέφωτο…
Μυσταγωγικά περήφανοι άνεμοι
μου φτιάχνουν τη γέφυρα προς τους επίμονους προβολείς,
τα ουρλιαχτά μου ψιθυριστά… Ακόμα πιο βραχνά, ακόμα πιο δυνατά, ακόμα πιο ερωτικά…
Η Άσεμνη Θεά μου εξηγεί πως απόψε τα όρια σου θα είναι η αγκαλιά μου…
Περιστρέφομαι γύρω σου και η ανάσα μου σου φτιάχνει περιδέραιο, σου καίει το λαιμό… Σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς τα φλεγόμενα αστέρια, με τα μάτια κλειστά…
Στέκομαι μπροστά σου, μεθυσμένος, λαχανιασμένος, δαιμονισμένος… Ανοίγεις τα μάτια και με κοιτάς… Με δυο κόκκινα μάτια, πύρινα…
Σε κοιτάζω… Γονατίζω μπροστά σου…
Γιατί απόψε εγώ θα ορίσω τα όρια σου…
Γονατιστός σου φτιάχνω δεσμά σφιχτά στην αγκαλιά μου, απόψε η Θεά θα νιώσει άνθρωπος ξανά…
Κι αν στο ξημέρωμα το φως μας κάψει τις σάρκες,
τα κόκκινα υγρά φύλλα δεν θα ξεραθούν ποτέ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
