| |
Προχωραω στο δρομακι που είναι μεσα στο παρκακι
Που μοιραστηκαμε τα ονειρα μας
Και δωσαμε ολη την καρδια μας
Όταν εκεινη τη μικρη στιγμη
Βλεπω τη μεγαλη θανατικη απειλη
Ένα αγορι καθισμενο σενα παγκακι λερωμενο
Περιμενει μια δοση που νομιζει πως θα τον λυτρωσει
Αλλα όμως θα τον σκοτωσει
Και τωρα ανυποψιαστος προσπαθει να ικανοποιηθει
Από αυτές τις ουσιες που εχει εξαρτηθει
Ετσι λοιπον υποκυπτει σε άλλη μια δοση θανατικη
με ανταλλαγμα τη δικια του εφηβικη ζωη
που του φαινεται μικρη
και ανυποφορα κουραστικη
Γυριζει σπιτι κουρασμενος και από τους
Πονους φριχτα βασανισμενος
Η μητερα του ποναει και ξεσπαει σε λυγμους
Σαν αυτους που ακουγονται μοναχα στους νεκρους
Σε παρακαλω παιδι μου ακουσε τη μητερα σου
Που είναι η μοναδικη αληθινη παρεα σου
Ακουσε με δεν είναι αργα για να ξαναζησεις
Και μια πορεια καινουργια απτο μηδεν να ξαναρχισεις
Το παιδι προσπαθει να βρει καπου να κρυφτει
Από τους δικους του ανθρωπους να ‘πομακρυνθει
Η ζωη του μοιαζει σκοτεινη σαν νεκρικη σκηνη
Και να συννεφο βαρυ εχει τριγυρω του εξαπλωθει
Φωναζει χτυπιεται και παρακαλει
Τη πικρη του ζωη πισω να του δοθει
Φοβαται αυτό το θλιβερο σκοταδι
Και καπου ζηταει ένα ζεστο και τρυφερο χαδι
Σας παρακαλω φερτε μου πισω τη ζωη
Θελω να κανω μια καινουργια αρχη
Μανα σε ικετευω κρατα μου το χερι
Σε ότι αυτος ο δυσκολος δρομος μας επιφερει
Όμως δυστυχως δεν υπαρχουν απαντησεις
Σαυτες τις απεγνωσμενες παρακλησεις
Τα παντα γινονται ελαφρια και ψυχρα
Οι δυστυχισμενες φωνες τους δεν ακουγονται πια
Η ζωη του εχει χαθει για μια επιπολαιη στιγμη
Και ετσι πεφτει μια βαθια νεκρικη σιγη
Μα δεν μπορω να βλεπω άλλες ψυχες να πεθαινουν
Οι φωνες των μυαλων τους τη καρδια μου βαραινουν
Παρολαυτα συνεχιζω με θαρρος και πιο πολλη πιστη
Για να μαι ο ηλιος που ανατελει στη δικη σου τη δυση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
