| |
| | Ο παντοτινός πόλεμος |  | | | Αφιερώνεται σε κείνον που με βλέμμα άγριο κι αχόρταγο κοιτάει την γη που τον γέννησε και την γέννησε, από τον λόφο του Μαρτινέγκο. Δάσκαλε και πατέρα δώσε μου την ευχή και την κατάρα σου. | | |
Αυτός ο νυχτερινός περίπατος
δεν έμοιαζε με άλλον
πήρα το δρόμο το μακρύ,
για το μεγάλο κάστρο
και έφτασα γονατιστός,
στο σπίτι των προγόνων
τη δύναμη μου μάζεψα
και έκρουξα την πόρτα,
άνοιξε η πύλη η βαριά
κι ιππότες εμφανιστήκαν
μ'όπλα και πανοπλίες
δε ζήτησα το βασιλιά
που ζει μέσα στα πλούτη,
μον'το σοφό γερο
που τυφλός κείτονταν
στου κάστρου τα υπόγεια,
ζήτησα ν' αντικρίσω
μ'οδήγησαν στ'απόκρημνα
κι ανήλιαγα υπόγεια,
όπου τον γερο τον τυφλό
αντίκρισα να κάθεται
στου κρεβατιού την άκρη
τα χέρια του ακουμπάω δειλά
και με φωνή χλωμή του ψιθυρίζω:
«Πάνσοφε γερο-δάσκαλε
δε με χωρεί η καρδιά μου
δώς μου χρησμό ελεύθερο
η ζωή μου να φτερουγίσει
τότε ο γέροντας έπιασε
τρία μικρά κανάτια,
στα πόδια μου τα άφησε
και μου 'πε να διαλέξω
Το πρώτο μου 'πε πως
ηρεμία στη ζωή,
θα μου χάριζε αιώνια
Το δεύτερο πως
στης πιο ακραίας ηδονής,
θα μ'οδηγούσε
τα παλάτια
Στο τρίτο λίγο δίστασε
και μια μονάχα λέξη,
τα χείλια του έσκισε:
«Αγώνας»
χαλάλι σκέφτηκα η ζωή
σαν σβήνεις στης ηρεμίας
μέσα τη σιγή
φτηνή όλη μου η ύπαρξη
σαν στης ηδονής
χαλαλιζόταν τις αγκάλες
έτσι χωρίς επιχειρήματα
χωρίς ελπίδα νίκης ή ήττας,
του αγώνα επέλεξα
το πιο πικρό κανάτι.
Στα χείλη μου τ'ακούμπησα
και τα μελίγγια θεριέψαν,
σαν να διαβαίνει ένιωσαν
το λιονταρίσιο αίμα
Σαν το πιοτό αποτέλειωσα
έβγαλε απ'το χιτώνα
χρυσοδεμένο πάπυρο,
στα χέρια μου τ'απλώνει
«Διάβασε γιε μου να χαρείς
του πολέμου και τ'αγώνα
τον ματωμένο χάρτη.
Δίχως αυτόν λιμάνι η ζωή σου
δε θα βρει
σ' αυτό το μονοπάτι
που αλύπητα επέλεξες
να ρίξεις το κορμί σου»
Τότε φωνή δυνατή αντιλάλησα
το κάστρο ταρακουνήθη,
σαν οι εντολές του γέροντα
μεταγγίζονταν σαν αίμα στην ψυχή μου...
«Πολέμα. Να νικήσεις τη συνήθεια του σου ρουφάει κάθε στιγμή τα δευτερόλεπτα της ζωής σου. ʼλλαζε μορφές και παραστάσεις και μετάπλαθε τον κόσμο γύρω σου συνεχώς. Μην αφήσεις ποτέ κάποια στιγμή να είναι ίδια με κάποια άλλη. Βλέπε τις χιλιάδες διαφορετικές γωνίες του ίδιου πράγματος για να ανακαλύψεις όλα τα μυστικά του. Εξερεύνα όλες τις διαφορετικές πορείες προς τον προορισμό. ʼλλαζε προορισμούς και τις εικόνες που συνθέτουν το ταξίδι προς τα κει. Μόνο αυτός που δεν έχει μόνο δυο μάτια θα καταφέρει να δει ολοκληρωμένο το μεγαλείο του κόσμου. Μόνο αυτός που δεν έχει μόνο δυο χέρια θα καταφέρει να σκαλίσει το χώμα πιο βαθιά από την επιφάνεια. Μόνο αυτός που δεν έχει μόνο ένα Θεό θα καταφέρει να αγγίξει την πραγματική μορφή της πίστης. Μόνο αυτός που δεν έχει αγαπήσει μόνο ένα άνθρωπο θα δώσει ανώτερη αξία στο ταίρι του.
Πολέμα τα όνειρα. Να λες πως είναι η πλάνη του μυαλού σου. Να πιάνεις τα εργαλεία και ξεκινάς την πραγματοποίηση των οραμάτων στην ύλη και όχι στο μυαλό σου. Μόνο έτσι θα ηρεμήσουν τα όνειρα σου. Να χτυπάς πιο δυνατά απ'ότι ονειρεύτηκες, να φυλάς πιο γλυκά απ' όσα έχει η καρδιά σου ονειρευτεί και να πετάς πιο ψηλά από το πέταγμα των πουλιών που θαυμάζεις. Και αν αποτύχεις, να πιάνεις τα ματωμένα εργαλεία σου, να πίνεις το αίμα που έχυσες και να λες «αίμα δικό μου είναι αυτό, το αίμα της προσπάθειας, το πίνω και λέω πως ποτέ δεν το έχυσα» και να ξεκινάς να χτίζεις από τις γκρεμισμένες προσπάθειες.
Πολέμα τη θνητότητα. Είμαι αθάνατος, ο Χάρος να με αγγίξει δεν μπορεί. Το κορμί μου μπορεί να λιώσει αλλά η ψυχή μου πάντα στους δρόμους που αγάπησα θα περιπλανιέται, τις γυναίκες που φίλησα θα αγκαλιάζει, τη ζεστασιά του ίδιου ήλιου θα νιώθει. Το κορμί μου θα γεννηθεί ξανά, θα ποτίσει τη γη και θα γίνει το όμορφο τριαντάφυλλο που θα κοπεί από το χέρι του αγοριού και θα δοθεί στο κορίτσι. Έτσι θα γίνω ο έρωτας. Θα γίνω το χώμα του δρόμου και θα με διαβαίνουν οι περαστικοί. Έτσι θα γίνω η αναζήτηση. Τα παιδιά μου θα γίνουν οι συνεχιστές της πορείας μου και ένα κομμάτι μου που είναι μέσα τους θα μείνει αθάνατο μέσα στο χρόνο.
Πολέμα το αδύνατο. Δεν υπάρχει αδύνατο, μια πλάνη που προκαλεί η λιποψυχία μας είναι και νικιέται με συγχρονισμό κορμιού και μυαλού όταν ταξιδεύουμε με άρμα μας την πίστη. «Τα πάντα μπορεί να τα φτάσει το χέρι μου» αυτή είναι η φράση του γνήσιου αγωνιστή. Αν δεις τον ήλιο κατάματα θα ανακαλύψεις πως δεν έχει τόση δύναμη όση νόμιζες, αν αρχίσεις τον πόλεμο με τον εχθρό που μέχρι τότε νόμιζες ανίκητο τότε μόνο θα ανακαλύψεις πως από κοντά η εξιδανικευμένη εικόνα που είχες όταν τον φοβόσουν από απόσταση, έχει γκρεμιστεί. Φτάσε όσο πιο ψηλά αντέχουν οι δυνάμεις σου, ανέβα στο ψηλότερο βουνό της κατάκτησης και τότε φώναξε «υπάρχει και ψηλότερα».
Πολέμα το χρόνο. Δεν ζεις κάποια χρόνια μόνο, νοητά είσαι μόνιμος κάτοικος αυτού του κόσμου. Ήσουν στην αρχαιότητα αυτός που πολεμούσε κατά της δουλείας, ήσουν στα νεότερα χρόνια αυτός που πολεμούσε τους κάθε λογής κατακτητές, και είσαι τώρα αυτός που πολεμάει τους εχθρούς της εποχής ετούτης. Είσαι η αντίσταση, η ελευθερία, η φωνή αντίστασης και ξέρεις πως όσα χρόνια και αν περάσουν, ποτέ δεν θα σβήσεις γιατί η φλόγα του πάθους είναι άσβηστη. Γίνεσαι η φωνή στις κραυγές του εργάτη για δίκαιο μεροκάματο, γίνεσαι η κραυγή του κάθε λαού για απελευθέρωση, γίνεσαι το κορμί που δέχεται τις σφαίρες των βαρβάρων κάθε εποχής.
Πολέμα το φόβο. Σα βλέπεις πως κάτι πάει να σε υποδουλώσει πέσε απάνω του και με πίστη, με όπλα, με φωνή, με μίσος, σκότωσε και την τελευταία ικμάδα της ύπαρξης του. Έχεις πάντα στο μυαλό σου πως θα ξαναγυρίσει γι'αυτό και συ είσαι πάντα ετοιμοπόλεμος. Οι φόβοι ανασταίνονται σαν τις παλιές αγάπες. Καθήκον σου είναι να μην παίζεις κυνηγητό μαζί τους αλλά να τους αντιμετωπίζεις πρόσωπο με πρόσωπο και με τα όπλα σου όλα πάνω τους να ορμάς να σωθείς η να πεθάνεις. ʼλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η ζωή πάνω στην αμφιβολία είναι χειρότερο και από τα βασανιστήρια του πόνου.
Πολέμα την ελπίδα. Είναι η τελευταία μεγάλη πλάνη του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Δεν φωνάζω ελπίζοντας να δικαιωθούν τα λεγόμενα μου, δεν παλεύω για να με ανταμείψουν με χρυσά παράσημα, δεν σκοτώνομαι ελπίζοντας στην υστεροφημία. Σ' αυτόν τον κόσμο όλα είναι πρόσκαιρα, σωτηρία δεν υπάρχει. Καθένας βλέπει στον καθρέφτη του τον σωτήρα ενός κόσμου που χάνεται από την πλημμύρα του χρόνου και την ηθική κατάπτωση των κατοίκων του. Χρέος σου είναι να γνωρίζεις τον τελικό προορισμό και να μην ανθυποβάλεσαι με ουτοπίες αθανασίας ενισχύοντας το εγωπαθητικό κομμάτι του εαυτού σου. Να λες «εδώ είναι η αρχή και εκεί το τέλος. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να έχω εκπληρώσει την αποστολή μου που είναι η κατακεραύνωση του εγώ και η αποθέωση του εμείς». Ξέρεις τους εχθρούς σου, δεν είσαι ευρέως αποδεχτός γιατί κανένας πραγματικός αγωνιστής δεν είναι. Το δικό τους δίκιο είναι το δικό σου άδικο και τα ισχυρά τους όπλα στα μάτια σου φαίνονται αδύναμα γιατί δεν καθοδηγούνται από ένα γενναίο χέρι.
Πολέμα την αναγνώριση. Τραγουδάς ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτί να σε ακούσει, κλαις ακόμα και αν δεν υπάρχει άνθρωπος δίπλα σου να σε παρηγορήσει, μισείς το χειροκρότημα και τις κολακείες, θες λόγια σκληρά να ακούς που στόχο έχουν να σε βελτιώσουν για να συνεχίσεις απτόητος το στόχο σου. Δεν θες δίπλα σου άτομα να σε αποθεώνουν δηλώνοντας ταυτόχρονα την δική τους δουλοπρέπεια. Θες συναγωνιστές που θα κρίνουν σκληρά και αμείλικτα μα δίκαια τον αγώνα σου. Ανέμειξε το αίμα σου με το δικό τους, ξενυχτήστε μαζί μιλώντας για περασμένες και μελλούμενες περιπέτειες ντύστε τον κόσμο με το ένδυμα των ονείρων σας. Αυτή η αυταπάτη που ακούνε τ'αυτιά σας προσπαθήστε μέσα σε μια μίζερη καθημερινότητα να τη στερεώσετε σε όραμα χειροπιαστό. Και όταν όραμα και πραγματικότητα συναντηθούν, το πρώτο θα μεταφέρει κάτι από τη μαγεία του στη δεύτερη και μόλις την αντικρίσεις θα ξέρεις ότι βρήκες την ιδανική εικόνα για τον δικό σου παράδεισο.
Μέσα από όλους τους πολέμους και όλες τις νικημένες ή χαμένες μάχες, επιτέλους ανακάλυψες το νόημα. Το πραγματικό νόημα που γι' αυτό αγωνιζόσουν. Όχι δεν πάλεψες για ένα υπερυψωμένο βάθρο που ίσως πίστεψες πως θα σε φιλοξενήσει κάποτε. Μήτε γιατί κάποια στιγμή πίστεψες πως θα δεις τις ελπίδες και τα οράματα σου εκπληρωμένα. Πάλεψες μέχρι το τέλος γιατί αυτή ηταν η πορεία που έπρεπε η ατίθαση και ανυπόταχτη ψυχή σου να ακολουθήσει μέσα στον κόσμο. Έκανες το χρέος σου και δεν θέλεις κανείς να σε χειροκροτήσει, κανείς να σε αποθεώσει, δεν θέλεις μια εξιδανικευμένη προβαλλόμενη εικόνα που όλοι να την προσκυνούν και να την αποδέχονται χωρίς κριτική. Γι αυτό και ήρθες και έφυγες με το ίδιο συναίσθημα κενού. Κάτι ξέχασες, κάτι δεν έκανες κάτι έμεινε ανεκπλήρωτο. Δώσε τη δάδα στον γιο σου για να εκπληρώσει το ιδανικό για το οποίο πάλεψες και φύγε με την βεβαιότητα ότι θα ξαναγεννηθείς. Στους αγώνες δεν υπάρχουν ποτέ αντίο.»
Μετέωρος ʼγγελος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | www.shortstory.gr | | | |
|
spil †
16-09-2004 | Συγχαρητήρια ! | | spil †
16-09-2004 | Μετράω την κρίση σου και με βαραίνει !ʽΕυχαριστώ ! | | annaΤi
16-09-2004 | Δεν ξέρω για Μετέωρος...ʼγγελος σίγουρα!!!!! Μόνο να ' ξερες, τί έκανες ακριβώς αυτή τη στιγμή!!!!!!...μόνο να 'ξερες......! το Μπράβο, είναι πολύ, λίγο..... | | ftx
17-09-2004 | δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος | | Μετέωρος Άγγελος
17-09-2004 | Αυτη ειναι η φωνη του δασκαλου μου ftx... αυτη που μολις ειπες | | ftx
18-09-2004 | εγώ το κατάλαβα, ήθελα απλά να κάνω ένα κλικ πιο σαφές σε ποιόν αναφέρεσαι, χωρίς να πω το όνομά του... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
