| |
| | Αφιέρωμα (ρίτσος) |  | | | Μικρό αφιέρωμα στο μεγάλο ποιητή | | |
Ένα απόσπασμα από τις Επαναλήψεις του Γ. Ρίτσου (1968)
[I]Μια άλλη εκδοχή του μύθου ή μια σύνθετη ερμηνεία της ζωής;
«Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί με οδύνη το πεπρωμένο του και απεκδύεται μία προς μία τις ψευδαισθήσεις του;»[/I]
[B]Η Απόγνωση της Πηνελόπης[/B]
Δεν ήτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς• δεν ήταν
τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, όχι• καθαρά σημάδια:
η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη,
ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,
μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει,
να μην προδοθεί. Γι' αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,
είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,
τον αιματόβρεχτο ασπρογένη; Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,
κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες, στο πάτωμα, σα να κοιτούσε
νεκρές τις ίδιες της επιθυμίες. Και: «καλωσόρισες», του είπε,
ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της. Στη γωνιά, ο αργαλειός της
γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές• κι όσα πουλιά είχε υφάνει
με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα, αίφνης,
τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο
χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερίας.
Για περισσότερα σχετικά με το έργο
http://www.cc.uoa.gr/ptde/journal/greek/ISSUE1/html/kalogirou.htm
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 18
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα. Όπως τα μύγδαλα κι η υπομονή (Γ. Ρίτσος) | | | |
|
justawoman
19-02-2007 @ 16:16 | και λίγοι δικοί μου στίχοι σχετικοί ή άσχετοι από παλιότερο έργο
Χρόνια αναμονής να πλέκει να ξεπλέκει, να περιμένει
μ’ εκείνη την ελπίδα, που ‘κανε τη μοναξιά της τετμημένη
Φόβος μαζί κι αγάπη, ότι δεν πρόλαβε να ζήσει, να ελπίζει
Άδικα μένει απ’ τη ζωή μακριά,
του οδοιπόρου η θάλασσα, πατρίδα είναι, δε γυρίζει
καλημέρα σας στιχάκηδες
::smile.:: | | vas
19-02-2007 @ 16:48 | μπράβο Στέλλα... | | skonik
19-02-2007 @ 17:02 | καλη σου μερα ::smile.:: | | MARGARITA
19-02-2007 @ 17:06 | ::love.:: ::hug.:: | | Αστρογιογγι
19-02-2007 @ 17:18 | Thxs Stella...θα διαβαστουν...και το θελα!... | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
19-02-2007 @ 17:20 | Άψογη είσαι γλυκιά μου. Την αγάπη μου. Καλημέρα! ::hug.:: | | AETΟΣ
19-02-2007 @ 18:05 | ::smile.:: | | deti
19-02-2007 @ 19:37 | Μπράβο Στελλίτσα!
Πολύ καλή κίνηση! ::smile.:: | | ΑΙΟΛΟΣ
19-02-2007 @ 22:52 | Στέλλα μπράβο σου… και πάλι…
Η απ΄ αλλού φερμένη ευαισθησία σου… το πάθος σου… με προκαλούν να σε σχολιάσω με στίχους από τον μεγάλο ποιητή που αναφέρεσαι…
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου…
::smile.::
Είναι ορισμένοι στίχοι – Γιάννης Ρίτσος
“Είναι ορισμένοι στίχοι - κάποτε ολόκληρα ποιήματα -
που μήτε εγώ δεν ξέρω τι σημαίνουν.
Αυτό πού δεν ξέρω ακόμη με κρατάει.
Κι εσύ έχεις δίκιο να ρωτάς.
Μα μη ρωτάς. Δεν ξέρω σου λέω.
Δυο παράλληλα φυτά από το ίδιο κέντρο.
Ο ήχος του νερού πού πέφτει τον χειμώνα,
απ΄ το ξεχειλισμένο λούκι
η ο ήχος μιας σταγόνας καθώς πέφτει
από ένα τριαντάφυλλο στον ποτισμένο κήπο
αργά - αργά ένα Ανοιξιάτικο απόβραδο
σαν τον λυγμό ενός πουλιού.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτός ο ήχος –
ωστόσο εγώ τον παραδέχομαι.
Τα άλλα πού ξέρω στα εξηγώ. Δεν τα αμελώ.
Όμως κι αυτά προσθέτουν στη ζωή μας.
Κοιτούσα όπως κοιμότανε, το γόνατό της
να γωνιάζει το σεντόνι -
Δεν ήταν μόνο ο έρωτας.
Αυτή η γωνία είναι η κορυφογραμμή της τρυφερότητας,
και το άρωμα του σεντονιού, του λευκού
και της Άνοιξης, συμπλήρωναν εκείνο το ανεξήγητο
πού ζήτησα, άσκοπα και πάλι, να στο εξηγήσω.” | | Ηλιαχτίδα
20-02-2007 @ 00:21 | Ενας ποιητης που λατρευω να διαβαζω..
Καλημερα Στελλα μου.. ::kiss.:: | | Spartinos
20-02-2007 @ 02:04 | ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΕΛΛΑ ::up.::
ΚΑΛΗΜΕΡΑ | | Άθη Λ.
20-02-2007 @ 02:11 | Με την Ηλιαχτίδα ::love.:: | | « Ακρόνειρο »
20-02-2007 @ 02:58 | Αχ ρε Στέλλα.
Νιώθω πολύ τυχερός που γνώρισα φίλους του Ρίτσου
και μου είπαν τόσα γι'αυτόν..
Αγαπάς τους δημιουργούς!
Δημιουργική Στέλλα καλημέρα. | | justawoman
20-02-2007 @ 04:26 | καλημέρα σε όλους τους στιχοφίλους
ο στόχος της παρουσίασης του ποιήματος πέρα από την τιμή στον ποιητή ήταν και να σχολιάσουμε το θέμα της συνειδητοποίησης ενός πεπρωμένου διαφορετικού απ' αυτό που ελπίζουμε ή φανταζόμαστε...
Άρνηση και ανατροπή ή καρτερία και υποταγή?
δύσκολες οι απαντήσεις και μάλλον εξαρτώνται από τη θέση ή την ηλικία στην οποία βρισκόμαστε
την αγάπη μου | | Palioxaraktiras
20-02-2007 @ 04:28 | χαχαχαχαχααχα
Εχω κεφακια σημερα.
Λοιπον εγω το Ριτσο δεν τον γνωρισα
Γνωρισα ομως τον Πιτσο που εφτιαχνε καταπληκτικες κουζινες.
Με μια τετοια κουζινα Πιτσος η γιαγια μου εφτιαχνε τις καλυτερες φασολαδες της Ηπειρου κι ερχοταν απο κει οι οδοιποροι με τη σκονη των δρομων, ως πεπλο μυστηριου και οι θαλασσοδαρμενοι ναυτικοι του Ιονιου, τρωγανε και λεγανε Ρουσω τετοια φασολαδα ουτε ο Διας στον Ολυμπο δεν εχει δοκιμασει. Μεχρι που ηρθε κι ο Διας κι εφαγε Δυο μεριδες και αναφωνησε. Ω!!! συ Ρουσω θα σε παρω μαγειρισσα στον Ολυμπο Και χασαμε τη γιαγια. Απο τοτε οταν ακουω, για φασολακια φασολαδες και τα τοιαυτα με πιανει ενας φοβος κι ενα τρεμουλο, μυρωδιες παραξενες σκεπαζουν το ειναι μου (και το περιβαλον) ξεχναω ποιος ειμαι και που παω συστηνομαι ως Τζακ και σκαρφαλωνω σ αναρριχητικα φυτα σε μια προσπαθεια να ξαναβρω τη Γιαγια Ρουσω.
Καλημερα σας κυριε Στελιο | | ειρήνη
20-02-2007 @ 07:23 | μου αρέσουν τα αφιερώματά σου ::smile.:: | | TAS
20-02-2007 @ 12:35 | Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέ-
στη του ήλιου.
H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα.
Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γε-
νεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.
----------------------------------------------------------------------------------------
Ας θυμηθούμε το τμήμα της "Ρωμιοσύνης" που μελοποίησε ο Μίκης και τραγούδησε απίστευτα ηρωϊκα κι ερωτικά ο Γρ. Μπιθικώτσης... | | seizeTHEday
21-02-2007 @ 14:07 | Ένα μεγάλο μπράβο σου Στέλλα γι' αυτό σου το αφιέρωμα...
... και στον Τάκη και στον Τάσο που το συνέχισαν!
::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
