| |
Κοιτάζω το καντήλι μου, κι εκείνο τρεμοσβήνει,
φαρμάκι στάζει η καρδιά, και η ψυχή το πίνει.
Έρχονται μαύρα σύννεφα, και θα ξεσπάσει μπόρα,
μα δε με νοιάζει φίλοι μου,
θα φύγω από ώρα σε ώρα.
Την τελευταία μέρα μου, αλλιώς την φανταζόμουν,
ηλιόλουστη και λαμπερή,
ή μήπως το ευχόμουν;
Πρέπει να κάνω απογραφή, ψυχή να παραδώσω,
μα με εμποδίζει η βροχή, δε ξέρω αν θα σώσω.
Μία μου έμεινε ευχή, στη μέση θα την κόψω,
παίρνω παράταση ζωής, να δω το ουράνιο τόξο.
Όλη η ζωή μου πέρασε, σαν μαγική εικόνα,
κι αυτή η ύστερη στιγμή,
κρατάει έναν αιώνα.
Είν' το κορμί μου σαν ταξί, που η ψυχή μισθώνει,
μα τέλειωσε το κόμιστρο,
κι η κούρσα τελειώνει.
Μοιάζει το τέλος σαν αρχή, αντίθετης πορείας,
που έχει για τέλος την αρχή, της ίδιας ιστορίας.
Πρέπει να κόψω το ποτό, νομίζω με χαλάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
