| |
[align=center]ΠΑΠΥΡΟΣ[/align]
Ο πάπυρος είναι ένα υλικό που μοιάζει με χαρτί και προέρχεται από το φυτό «πάπυρο» που μεγαλώνει στις όχθες του Νείλου. Χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα από τους αρχαίους Αιγυπτίους, τους Έλληνες, και τους Ρωμαίους.
Για την κατασκευή του υλικού γραφής, έκοβαν τους βλαστούς των φυτών κατά μήκος σε λεπτές ταινίες μ΄ ένα κοφτερό εργαλείο, που έμοιαζε με βελόνα. Στη συνέχεια τις άπλωναν πάνω σε σανίδες, τη μία δίπλα στην άλλη, βάζοντας μια σειρά κάθετα και μία οριζόντια.
Έπειτα τις έβρεχαν με νερό για να διαλυθεί η κολλώδης ουσία του φυτού και να συγκολληθούν μεταξύ τους. Τέλος τις πίεζαν για να βγει το νερό και τις τοποθετούσαν σε μέρη ηλιόλουστα, όπου ξεραινόντουσαν. Αν υπήρχε κάποια ανωμαλία πάνω του, το λείαιναν με τη βοήθεια ελεφαντόδοντος ή ενός λείου κοχυλιού. Οι γραφείς έγραφαν στον πάπυρο με μελάνι και καλάμια.
Τα βιβλία από πάπυρο ήταν φτιαγμένα σε μορφή ρολού, το μήκος του οποίου έφτανε και τα σαράντα μέτρα. Τα γραπτά διάσημων συγγραφέων της αρχαιότητας γράφτηκαν σε ρολούς από πάπυρο και η δημιουργία αυτή ήταν ακριβή και ο αριθμός αντιτύπων κάθε έργου πολύ περιορισμένος.
Ο πάπυρος, σαν υλικό, ήταν εύκολο να παραχθεί γιατί ήταν φτηνός και αποτελούσε μια εξαιρετική επιφάνεια γραφής, όμως είχε σημαντικά προβλήματα αντοχής στο χρόνο και την υγρασία. Συγκεκριμένα, σε υγρά κλίματα, η αντοχή του δεν ξεπερνούσε τα εκατό χρόνια και συχνά ήταν μικρότερη. Αυτό, σε συνδυασμό με την αδυναμία παραγωγής πολλών αντιτύπων.
[align=center]ΠΕΡΓΑΜΗΝΗ[/align]
Η περγαμηνή, ως υλικό γραφής, αντικατέστησε τον πάπυρο, παρά το γεγονός ότι ήταν ακριβότερη απ΄αυτόν.
Η ονομασία «περγαμηνή» εμφανίζεται για πρώτη φορά γύρω στον 4ο αι. π.Χ.. Νωρίτερα, ήταν γνωστή ως διφθέρα από τους Έλληνες και μεμβράνη από τους Ρωμαίους.
Η περγαμηνή χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τους Εβραίους και τους Πέρσες. Ήταν φτιαγμένη από επεξεργασμένα δέρματα ζώων και είχε εξαιρετική αντοχή στο χρόνο.
Η επεξεργασία γινόταν ως εξής: Αποξήραιναν τα δέρματα με την έκθεσή τους στον ήλιο. Αφού τα άφηναν για ορισμένες μέρες, τα βουτούσαν μέσα σε ασβεστόνερο, ώστε να εξαφανιστεί το λίπος και να πέσουν οι τρίχες. Παρέμεναν έτσι επί τρεις συνεχείς μέρες. Κατόπιν τα έβγαζαν, τα αποξήραιναν και τα έτριβαν με ελαφρόπετρα και γύψο, ώστε να τα λειάνουν και να εξαλείψουν τις ανωμαλίες του δέρματος.
Στο τέλος άλειφαν το δέρμα με φοινικόλαδο για να μαλακώσει και το παρέδιδαν για να χρησιμοποιηθεί. Με τη διαδικασία αυτή η περγαμηνή αποκτούσε φινέτσα, ευλυγισία, μείωση του βάρους, ενώ παράλληλα μειωνόταν και ο όγκος της λόγω τριβής.
Η παραπάνω μέθοδος τελειοποιήθηκε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας το 2ο αι. π.Χ.. Έτσι το φύλλο της περγαμηνής μπορούσε να τυλιχθεί και να διπλωθεί με οποιονδήποτε τρόπο, να κοπεί σε οποιεσδήποτε διαστάσεις, να γραφεί και από τις δύο πλευρές και ακόμα, όταν το έπλεναν, ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και πάλι.
Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε με τη μορφή κυλίνδρου, αλλά πολύ αργότερα έκοψαν σε φύλλα, που ενωμένα σε τετράδια αποτέλεσαν το βιβλίο, το οποίο παρουσίαζε ευκολία στο άνοιγμα, κλείσιμο και στο ξεφύλλισμα.
Η περγαμηνή γνωρίζει πλατιά διάδοση και γρήγορα καθιερώνεται ως το κατ΄εξοχήν υλικό γραφής. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και επί των χρόνων του Γκαίτε η περγαμηνή είχε ευρύτατη διάδοση, τέτοια ώστε ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, διακρίνοντάς την από τα υπόλοιπα γραφικά υλικά, της αφιέρωσε τους επόμενους στίχους:
[align=center]…με μία περγαμηνή, γραμμένη, σφραγισμένη,
είναι φάντασμα που όλοι το τρομάζουν,
στην πένα κι όλα ο λόγος λες πεθαίνει
και το κερί και το πετσί εξουσιάζουν[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
