| |
Κι όμως περιμένω μόνο εσένα
δίχως κανείς να μπορεί να το διανοηθεί,
σ'έναν ίλιγγο αρρωστημένο
συγκολλημένοι, μέσα από τα
κόκκινα χείλη σου, χαμένα
στην εντροπία της συνοδείας…
Ξέρω σταματήσαμε τον χρόνο
τον αναβάλαμε χωρίς αναστολές,
να στέκεται και να αναρωτιέται,
άν θα υπάρχει το μετά, σε μια
συγκίνηση χωρίς όρια, σαν με έζωσε
και με περισφίγγει από παντού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
