| |
Τ’ομολογώ... αντρίκια και σταράτα
Ολα τα έργα μου και τα φτωχά μου νιάτα
Οτι είχα, τόχω καταστρέψει
Διχως ντροπή και διχως σκέψη.
Συμπληγάδες τα λάθη μου
Ασήκωτοι βράχοι τα πάθη μου
Λιγο το ενα ,λιγο το άλλο
Μ’άφησαν έρημο κι άβουλο.
Αγοκυλά η ζωή μου θλιμμένη
Κακόμοιρη,συννεφιασμένη
Κι ειναι πάντα η δόλια,σκλάβα σκυφτή
Σα νάναι κλεισμένη σε βαθιά φυλακή.
Της έγιναν οι μέρες μου ατέλειωτος βραχνάς
Τη κυνηγούν οι νύχτες μου σαν άγριος βοριάς
Κι εκεινη τρέμει ,λυγά ,φεύγει χαμένη
Πλανιέται μετέωρη και τρομαγμένη.
Τωρα γυρνω με βήματα πνιχτά
Χωρίς ενα γέλιο κάποια μιλιά
Και προσπαθώ παλιές εικόνες ν’αναστήσω
Καινούργια όνειρα να κτίσω.
Μα πουθενά δεν βρίσκω ν’ακουμπήσω
Οσα γυρεύω ν’αγαπήσω
Γίνονται γκρίζα και θολά
Κι όλο καπνίζω....τσιγάρα απανωτά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
