| |
| | Πατρίδα |  | | | Για όσους ελπίδα αναζητούν καταπίνοντας αγόγγυστα τα μίλια Μικρασία, Γερμανία, Αμερική, Αυστραλία, Βαλκάνια και πίσω... | | |
Ξεφυλλίζοντας μία προς μία σελίδες και φύλλα ξεχασμένα στο χθες μιας αναίτιας κατάνυξης, λόγια που ξεστομίσαμε χωρίς να τα συλλογιστούμε, φωνές που άηχες δεν πρόφτασαν να ακουστούν μέσα σε νύχτες ατέλειωτες του διωγμού, φωνές της λησμονιάς, στο νου μας έρχονται.
Κι η λησμονιά, λέξη κι αυτή απ’ τα χθες δίχως ούτε μια λάμψη να τη φωτίζει, λέξη βαριά κληρονομιά αυτού του άγονου τόπου, έννοια ή πόνος ενδόμυχος που δε λογαριάζεται ούτε σε χίλιες λέξεις. Σακατεμένο από χίλιες ακόμη λέξεις υποταγής το βάσανό μας, σημειωμένες στο περιθώριο κάποιας σελίδας που ποτέ πια δεν ξανακοιτάξαμε.
Ταξιδέψαμε πάντα με τη Νοτιά, καιρό γυναικείο και ύπουλο, για μέρη μακρινά χωρίς σκοτάδια -έτσι νομίσαμε-. Τ’ αλάτι πότισε μελετημένα τους πόρους μας και στένεψε κάθε αρτηρία του μυαλού μας, έτσι που να μη στρέφουμε πίσω και να κοιτάζουμε τ’ άπειρο αναζητώντας τη χώρα-φονιά.
Κι αν περιπλανηθήκαμε –αιώνες θαρρώ μας έμοιασε– απ’ τον υπέρτατο βορά ως την τελευταία κουκίδα νότου πάνω στο χάρτη κι αν οι δεκαετίες μας ρούφηξαν με μια τους ταλάντωση κι αν τις μέρες, τους μήνες και τα χρόνια χαράξαμε σε ξένα δέντρα, σε ξένους τόπους, το τραγούδι μας λυπημένο και μ’ αλάτινες σταγόνες να καλύπτεται, έμεινε πάντα το ίδο. Σαν το νανούρισμα που μας ψιθύριζε η νενέ τις νύχτες. Νύχτες που ήταν ξένες, κάτω από ξένους ουρανούς.
Όσα τα χρόνια μας στη λησμονιά, τόσες κι οι λέξεις μας οι ασθενικές.
Μια λέξη μόνο δυνατή απόμεινε καλά κλεισμένη στην ψυχή, να μην αρθρώνεται, μην την ακούσει η ξενιτιά και τη χαλάσει. Και δε την πείραξε κανείς ως τώρα. Γερό σκαρί για την επιστροφή, μ’ ένα βοριά να καίει τα σωθικά: ΠΑΤΡΙΔΑ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
iokasth
12-04-2007 @ 15:44 | Πολύ, πολύ ωραίο. Το ξαναδιαβασα και σε ένιωσα...
Καλό σου βράδυ.
ΝεφΕλλη
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
