| |
Για τα καράβια που δε βρήκαν λιμάνι
Ο αέρας που φυσάει λυπημένα
όλη νύχτα μου λέει για σένα
πως σε είδε κάπου στο κόσμο
να τραβάς τον πιο δύσκολο δρόμο
Τα σκυλιά αλυχτούν μανιασμένα
κι οι αστραπές όλες, μάτια δακρυσμένα
Των φιλιών σου τα άνθη πως 'πέσαν
σε σάπιους κάβους τα όνειρα 'δέσαν
Η θλίψη δε λέει σε κανένα
πως δεν πρόλαβα ούτε ένα απ' τα τρένα
όλα τους τρένα ενος καιρού τρελαμένου
και η φιγούρα μου όμοια πεθαμένου
Με απρόσωπες σιωπές παραπονιέμαι
ως το χάραμα στο βούρκο κυλιέμαι
για τις ελπίδες που άδοξα χαθήκαν
για τα καράβια που λιμάνι δε βρήκαν
Στο κατώφλι τρεκλίζει ένας ξένος
που όλο τον ήλιο μας κοιτάει μαγεμένος
ποια φυλακή τάχα σ' έχασε φίλε
η θύμιση της πάντα σου 'λεγε φύγε
Οι ουρανοι πια από άστρα αδειάσαν
οι αθώοι φονιάδες γεράσαν
εκεί στον ίδιο ψέμα που με σέρνει
Κι η νύχτα,πάντα η νύχτα όνειρα κλέβει
Κι ήτανε λέει ξεχασμένα καλοκαίρια
που εμεις τα πιάσαμε με ματωμένα χέρια
κάτω από ολόγεμα μα ωραιοπαθή φεγγάρια
τωρα τα βύθισαν εκείνα τα καράβια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
