| |
| | Εισαι Απεναντι: ο υπηρέτης της γιορτής |  | | | Καλησπέρα ποιητές μου. Να έχετε ένα καλό βράδυ και να περνάτε καλά. | | |
Πονάω που η αγάπη μου ήταν πάντα ένα παιδί,
που σκύβει στην άκρη του γκρεμού
με θέληση να πέσει, με θέληση να χάσει.
Μα τι να ξέρει ένα παιδί;
Κοιτάζω την άθλια όψη μου, είναι ένα κίτρινο κερί,
δεν αξιώθηκε να λιώσει,
είναι τιμή να λιώνεις, είναι τιμή να εγκαταλείπεσαι.
Μα τι να φταίει ένα κερί;
Άσε με, γνώση μου, να οδύρομαι.
Άσε με στα άγια σκαλοπάτια σου γονατιστά να φτάσω,
την άκρη της κλίμακας να αγγίξω, την ιερή αυτή άκρη,
μείνε εκεί να με κοιτάζεις, δεμένη με αλυσίδες,
αιώνες τώρα, για μια κακούργα πληρωμή
του άνοου αμαρτήματος. Κανείς δεν πρόλαβε.
Έχω ανοίξει διάπλατα τα χέρια, βλέπω τον πόνο τους,
φρικτά τα έχω βασανίσει,
έχω τσακίσει τα αθώα βήματά μου, νιώθω το λύγισμα,
δαγκώνω ένα μαντήλι…
Να μη φωνάξω…μη, μη φωνάξεις!
Έπεσε πάλι το σκοτάδι, νύχτωσε, αλήτισσα.
Περνάει στους δρόμους η ανθρώπινη λιτανεία,
είναι μια εικόνα για κάθε γούστο,
είναι ένα φτωχό τραπέζι για να γιορτάσουμε το παιδομάζωμα.
Είμαι ο υπηρέτης της γιορτής,
όταν γεμίζω τα ποτήρια σας να μου χαμογελάτε,
να μου μιλάτε με συμπάθεια γιατί πληγώνομαι εύκολα.
Αδειάζει η ανάπαυση από λογής αισθήματα.
Γεμίζει ο θάνατος από λογής αλήθειες….
….Είσαι απέναντι και με κοιτάζεις..
Είμαι ο υπηρέτης της γιορτής κι έχω αλλάξει τα άθλια ρούχα μου,
σηκώνω τα αδειανά ποτήρια σας, πίνετε, γεύεστε,
κυλάει η ρόδα του αναγκασμού…
Να με κοιτάτε με απορία γιατί τα μάτια σας
είναι οι καθρέφτες μου. Είμαι κι εγώ καθρέφτης σας.
Περνάει η νύχτα, πότε, νωρίς είναι ακόμη.
…Είσαι απέναντι και με κοιτάζεις…
Σπάζω το ρόδι της ψυχής μου, κυλούν οι σπόροι μες στο αίμα μου,
κυλάει το αίμα πλανεμένο μέσα στο σώμα μου.
Πέφτω τώρα κατάχαμα, γυρεύω χώμα να ξαπλώσω,
χώμα υγρό και κρύο γιατί το πότισε η αλήθεια,
κι όλοι το ξέρουμε ότι ποτέ δεν αστειεύεται. Η αλήθεια.
Το κέφι στη γιορτή μας κορυφώνεται.
Κερνάω τα πάντα από εκεί που έπεσα,
ένα χέρι έγινα γεμάτο προσφορές, το χέρι το ίδιο
τώρα πια προσφέρεται, δεν έμεινε σάρκα, δεν έμεινε τίποτα.
Είσαι απέναντι και με κοιτάζεις.
Γιατί εσύ τα ξέρεις όλα, κι αυτά τα όλα είναι που αρνήθηκα.
Τι κρίμα να πρέπει να ζήσουμε κατάχαμα,
εκεί στο υγρό και κρύο χώμα της αλήθειας….
Εκεί είναι το σπίτι μου, αιώνες τώρα.
Ένα άδειο σπίτι, ψηλοτάβανο, με έναν αμείλικτο ουρανό.
..Όταν με κοιτάξεις άλλη φορά, φύγε από αντίκρυ μου,
έλα στο πλάι μου γερτά να με αγγίξεις,
Όταν με κοιτάξεις άλλη φορά, μην είσαι απέναντί μου,
να μείνεις δίπλα μου γιατί η αγάπη της ψυχής αυτό ζητάει
και του κορμιού ο έρωτας επίσης…
Όταν τελειώσει το τραπέζι, θα έχουμε παίξει όλοι θέατρο,
ότι χορτάσαμε, ότι γευτήκαμε, ότι μας δρόσισε η χαρά..
Κι εκείνο το σώμα που ζει κατάχαμα, κοιμάται τώρα,
είναι μισό και μοιρασμένο γιατί είναι ο εφιάλτης μας,
είναι ο λόγος που πονάει τόσο,
η λιτανεία που πέρασε, το ρημαδιό που γέμισε με ανθρώπους.
Αυτό το σώμα που είναι ακίνητο και ξεπαγιάζει
είναι το όνειρο που θρέφει το όχι της γαλήνης.
Δεν το θέλουμε αυτό το όνειρο,
δεν το ζητάμε πια, δεν το βλέπουμε. Όχι.
Να μην κοιμόμαστε, να μην αναπαυόμαστε φίλοι μου,
να εξαφανίσουμε για πάντα την προοπτική
αυτού το ονείρου….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
agrampeli
22-04-2007 @ 00:52 | ::yes.:: ::yes.:: | | TAS
23-04-2007 @ 15:14 | Χείμαρρος συναισθημάτων! Απίστευτη ροή!Με κατάλληλη απαγγελία, θα σκορπούσε ρίγη.. ::love.::
Συγκλονιστικό! ::oh.:: ::yes.:: | | renouli
23-04-2007 @ 16:36 | Καλησπέρα αγράμπελίτσα, να περνάς καλά και σε ευχαριστώ.
Ειρηνούλα, σε ευχαριστώ θερμά καλό σου βράδυ. tas να είσαι καλά, κανόνισε να μου το απαγγείλεις κάποια στιγμή. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
