| |
| | Αιθεροβάμων κι αν σε πουν |  | | | Κάποιες ιστορίες αρχίζουν με κάτι που κάνεις σωστά, άλλες με κάτι που κάνεις λάθος και άλλες κατά τύχη. | | |
Αυτή αρχίζει με ένα λάθος. Μικρό μα σημαντικό. Πατάς ένα κουμπί, και κάτι ανοίγεις.. Κομπιούτερ, τηλεόραση, κάτι. Και βγαίνουν πράγματα..
Ανοίγεις λοιπόν την τηλεόραση ας πούμε. Και κοιτάς. Την πραγματικότητά τους..
Τους γκρίζους και ξερόλες που λένε πως είναι δημοσιογράφοι. Τους μαύρους και τους ασπρόμαυρους, που σου πασάρονται από κει μέσα. Εκείνους που την ψευτιά την έχουν κάνει επάγγελμα και τέχνη. Και που σαν αυτοδίκαιοι και επουράνιοι κριτές κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, όπως και τόσοι άλλοι. Που το μόνο που έχουνε να πούνε είναι για τα χάλια που ζούμε, για την μαυρίλα, για την μοναξιά. Για την αδικία και την κλεψιά. Για την πείνα και τη μιζέρια, την αγάπη που πέθανε και την ρίχνουνε στους λάκκους με τους ασβέστες.
Που δεν αλλάζει με τίποτα λένε. Και όταν κάποιος πάει να φύγει από κει τον λεν αιθεροβάμωνα, ονειροπόλο, και άλλα που νομίζουν πως είναι και βρισιές οι ξενέρωτοι. Γιατί ποτέ δεν τα χουν νιώσει. Μες την πανοπλία απ το κουστουμάκι και τη γραβατούλα τους, ή το ξεσκισμένο τζινάκι και τη μπλουζίτσα που φοράνε σαν κάνουνε τις τσάρκες τους, το παίζουνε και παντογνώστες. Οι μοναδικοί ρυθμιστές και κριτές της πραγματικότητας και της αλήθειας. Ψυχολόγοι άψυχοι, κατακριτές των πάντων και δημιουργοί του τίποτα.
Που το μόνο που κάνουν είναι να μας πουλάνε και να προβάλουνε τη μιζέρια μια και είναι το μόνο τους καταφύγιο. Την έχουνε αναγάγει σε βασίλισσα της καρδιάς τους την έχουνε βάλει σε ένα βάθρο και κάθονται και αυνανίζονται στη θέα της. Και ανησυχούν μην τυχόν και κανείς την κάνει από δω, μην φύγει και τους αναγκάσει να κοιτάξουν κατάματα το πράγμα εκείνο που φοβούνται περισσότερο.
Μα ναι τον καθρέφτη. Εκείνον που έχει μέσα του κλεισμένο τον φύλακα τον πιο τρανό. Τον αλλοτινό εαυτό τους, εκείνον που άφησαν εκεί μέσα και μετά βάλανε και ένα τραπεζομάντιλο, από πάνω, για να μην τον δει και κάνα φως, μην τον πιάσει και κάνα ρεύμα και κρυώσει. Και λένε μα με τι όμορφα λόγια, για νοήματα που δεν υπάρχουνε, για καθημερινότητες, για την ασφάλεια και για φεγγάρια πεθαμένα. Σαν και την πάρτη τους.
Μα όσο και να σκούζουνε και να δαγκώνουνε τα λυσιακά τους τρώνε. Γιατί τους αρέσει η γεύση της αλμύρας. Τα αλατιού και του σιδέρου. Του αίματος. Σαν τα κοράκια τους βλέπεις, όπου υπάρχει τροχαίο, πόλεμος, αίμα σε αφθονία εκεί συχνάζουνε. Και όταν τους λείπει τρώγονται από μέσα.
Μα κάποια πράγματα δεν είναι για τα δόντια τους. Φως έχουνε μέσα τους, από κείνο το υπεριώδες, που τα μικρόβια τα καίει. Και εικόνες αποκαλύπτει. Που σαν πέσει πάνω τους φανερώνει την αλήθεια. Τη μαϊμού πίσω απ΄ τη μάσκα, που χασκογελά χαρούμενη με τη σάπια μπανάνα της στο χέρι και νομίζει πως τα σκουλήκια απλά την κάνουνε κρεατωμένη.
Από κείνο το φως το φανταστικό, το ονειρικό, από κείνο που ξέρουνε τα παιδιά και όσοι ακόμα ονειρεύονται, αυτοί που τους δικούς τους δρόμους βαδίζουνε. Και έχουνε ένα αστέρι καρφωμένο στην καρδιά για φυλαχτό που τους φωτίζει τη νυχτιά και ας μην είναι του κόσμου τούτου. Εκείνης της καρδιάς που χτυπά και ας ματώνει, που ακόμα χτυπά.
Και κει λες τι είναι πιο ανθρώπινο δεν ξέρω. Να παλέψω να φύγω τη μοίρα που μου όρισα, να δω, να ζήσω τη δικιά μου; Ή να ακούσω το δικό τους το γνωμικό, εκείνο των υπνοβατών με τα ανοιχτά τα μάτια; Που αυτόν που πα να ονειρευτεί, δραπέτη τον βαφτίζει και προστίματα του βάζει;
Μα ξέρεις τελικά, πως όσα γκρεμοτσακίσματα και να φας, όσες φυλακές χρυσές και να σου τάξουν, εσύ θα προχωράς. Και στημένο ας σου λεν πως είναι το παιχνίδι σε τούτο το ντουνιά. Και τίποτα ας σου λένε πως δε θα βρεις.
Αν όχι για τίποτα άλλο, το κάνεις γιατί είσαι άνθρωπος. Και όλα μέσα σου είναι, το μικρό και το μεγάλο, η λύπη και η χαρά, το φως και το σκοτάδι. Ένα θνητό σαρκίο, ευλογημένο και καταραμένο ταυτόχρονα. Ευλογήθηκε να χει μια πνοή απ το όλον, μα και καταραμένο να μπορεί να δει τα πεπερασμένα όρια του. Και αυτό πάντα να λαχταρά να γίνει αυτό που του τάξανε. Και ας ξέρει πως η ελπίδα αυτή άπιαστη μπορεί να ναι.
Και αποδέχεσαι εκεί πως όσο ζεις ελπίζεις και παλεύεις, αιθεροβάμων κι ας σε πουν. Και όσο και να σε τραβάνε στα σκοτάδια, το φως αναζητάς. Γιατί το μαθες από παλιά καλά πως ότι ψάχνεις θα το βρεις και όσες φορές το έκανες εκεί που ήθελες πήγαινες. Αργά μπορεί, δύσκολα σίγουρα, μάτωνες, μα πήγαινες. Και ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις, αν στο δρόμο που βάδισες χαθείς, δε σε νοιάζει. Γιατί δικός σου είναι και λεύτερος είσαι εκεί που περπατάς, τίποτα μαζί δεν κουβαλάς τίποτα δεν κατέχεις, ρούχα, λεφτά, και υλικά που τόσο τα τιμάνε. Μονάχα την ψυχή σου και κάτι όνειρα δραπέτες.
Όσο για κείνους τους τρανούς μέσα στο χαζοκούτι, έχουν αυτό που τους αξίζει. Γιατί τους εκδικιέται η φύση τους η ίδια. Και ο χρόνος, μια και κάθε φορά που το ανοίγεις, όσο καιρός και να περάσει, είναι σαν να το άνοιξες χθες. Αέναη επανάληψη της αυτοσυντηρούμενης μιζέρια τους.
Μα για όλους υπάρχει φως, ακόμα και για κείνους. Μέσα τους είναι, αρκεί να θυμηθούν πως κάποτε άνθρωποι ήτανε, παιδιά που κάναν όνειρα. Και κάποιοι τους λέγανε ονειροπόλους....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
mantinada
04-05-2007 @ 00:45 | "Μα για όλους υπάρχει φως, ακόμα και για κείνους. Μέσα τους είναι, αρκεί να θυμηθούν πως κάποτε άνθρωποι ήτανε, παιδιά που κάναν όνειρα. Και κάποιοι τους λέγανε ονειροπόλους...."
Αλήθεια είναι,
το φως είναι μέσα μας, όποια ιδιότητα κι αν έχουμε...
Δύσκολη όμως η αναζήτησή του, γιατί είναι αναζήτηση ψυχής...
Και την ψυχή μας φοβόμαστε να την αντικρύσουμε...
Καλημέρα Θοδωρή... | | MARGARITA
04-05-2007 @ 03:01 | Καλημέρα συννεφόκαμα...λάμπεις σήμερα... | | Νεφελοβάτης
04-05-2007 @ 05:16 | Καλημέρα Μαρία. Αυτό εννοούσα για το φως. Τώρα από κει και πέρα ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει, ανάλογα με το τι ξέρει για τον καθένα, ανάλογα με τα βιώματα. Και φυσικά ανάλογα με τις προθέσεις.
Π.χ. Για όποιον μου λέει, μη μου λες πως βγαίνει για όλους ο ήλιος, του λέω με ειλικρίνεια το εξής. Δε βγαίνει και το ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο. Εγώ ίσως να το χω δει και λιγάκι πιο κοντά αυτό. Για να το καταλάβεις, μπορείς να κάνεις μια βόλτα σε κάποιο νοσοκομείο, που έχει μεγάλη νευρολογική κλινική ας πούμε. Και κει δες. Δες όλους εκείνους, που είναι καθηλωμένοι σε κρεβάτια, σε καρέκλες και θα το νιώσεις. Γιατί λεφτά φίλε μου βρίσκονται, εύκολα δύσκολα βρίσκονται. Πόδια και χέρια όχι. Ούτε νωτιαίος μυελός που έχει κοπεί. Αυτό που βλέπω από κοντά και είχα στο μυαλό μου όταν το έγραφα, είναι η δύναμη, το μεγαλείο του ανθρώπου. Που δεν τα παρατάει, ούτε αφήνετε, συνεχίζει, όπως μπορεί συνεχίζει, για το καλύτερο.. Όποιος θέλει ας καταλάβει..
Καλημέρα Μαργαρίτα.. Λάμπω τρομάρα μου, και το λέω, μη γράφεις βρε μπουνταλά ξενυχτισμένος, άλλα λες και άλλα καταλαβαίνουν, άλλα βλέπουν.. Δε βαριέσαι όπως και να είναι κανείς, αυτό γίνεται, αν και .. Αυτό που παραδέχομαι, είναι πως μπορεί να χω δει και γω αυτά που θέλω, μαζί με κείνα που υπάρχουν πραγματικά. Και τότε η τζιχάντ, η αληθινή, η πάλη και προσπάθεια που λένε οι μουσουλμάνοι, μπορεί να έχει και άλλα επακόλουθα. Εξ αμελείας ίσως μα ναι γίνονται..
Mια καλή μέρα να έχουμε... | | kin
04-05-2007 @ 06:25 | Καλησπέρα!
Α βλέπω δεν το ξέρεις το κόλπο για την τηλεόραση ε?
Έτσι λοιπόν που λες τα είχα πάρει κι εγώ κάποτε με την tvουλα και γινόμουν χάλια και λέω..."δεν μπορεί, η ακτινοβολία θα φταίει..."
Έτσι που λές πήρα ένα καθρέπτη και προσπαθούσα να δώ τηλεόραση μέσα απο τον καθρέπτη έτσι ώστε να μην εκτεθώ στην ακτινοβολία της.
Που να δώ....
Ρε λες και ήταν βρυκόλακες σου λέω και δεν τους έπιανε ο καθρέπτης!!!!
Κι έρχεται μετά ο άλλος ο έξυπνος και μου λέει...
"Πως να δείς ρε κόπανε, αφού έτσι που τον έχεις στήσει τον καθρέπτη, αυτός κοιτάζει στον τοίχο, γιαυτό δεν βλέπεις τίποτα"
χα, είδες ο έξυπνος, όλα τα ξέρει...
"Και δηλαδή ρε ξερόλα, και τι διαφορά έχει που κοιτάζει τον τοίχο? Έτσι κι αλλιώς και στην τηλεόραση να κοίταζε και πάλι τίποτα δεν θα έβλεπα?"
Ναι σιγά μην το έπιανε...
Για τόσο έξυπνο τον έχεις κόψει?
Έτσι έπιασε να μετακινήσει τον καθρέπτη να τον βάλει να κοιτάζει σωστά, για να μου αποδείξει το ορθόν του επιτημονικού του λόγου
"Να κοίτα ρε, κοίτα και πες μου τώρα, πάλι τίποτα βλέπεις?"
Ε κι όπως καθόμουν εγώ εκεί στα βοτσαλάκια της παραλίας, γυρνώ να κοιτάξω, να του κάνω το χατήρι δηλαδή, αλλά ήταν όλα πολύ μακριά...
Ο καθρέπτης... τα φώτα της πόλης... το σπίτι... η τηλεόραση... ο κάθε μαλάκας... | | ΓιΟΥΛΗ_Τ
05-05-2007 @ 12:53 | Τα σέβη μου. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
