| |
Σαν το βεγγαλικο φωτιζες τη ζωη μου,
μα ησουν πια ανυμπορος ν’ ακουσεις τη φωνη μου.
Δε με καταλαβες ποτε, ποτε δε μ’ειχες νιωσει,
Μ’ακομα κι οταν σ' εδιωξα το ειχα μετανιωσει.
Απ’ την αρχη καταλαβα πως σ’ ειχα αγαπησει,
Αλλα και πως ολο αυτο για λιγο θα κρατησει.
Τεσσερα χρονια περασαν, μαυρα μ΄απελπισια,
Μαζι σου μα και χωρια σου πληρη ανυπαρξια.
Το ξερω πως μ' αγαπησες με το δικο σου τροπο
Αλλα δακρυ μονο με κερασες, δακρυ πολυ και πονο.
Γι’ αυτο λοιπον σε χαιρετω φευγω πια μακρυα σου,
Κι ας μεινει πια ολομοναχη η πανφτωχη καρδια σου!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
