| |
Ήσουνα τόξο μου, βέλος κι ασπίδα μου
βροχή στον άνεμο και καταιγίδα μου
σήκωνες άγκυρες νύχτες στα κύματα
μα έπαιρνα πάντοτε πίκρας μηνύματα
Πήρες μελάνι κι ένα αστροφέγγαρο
ποίημα μου έφτιαξες βράδυ αφέγγαρο
άστρο το διάβασε κι είπε είν’ άδικο,
που δεν με φίλησε το χείλη το άλικο
Η αγάπη μου αμπάριζα
ο έρωτας μου βρόγχι
τα νειάτα μου σου χάριζα
στης νύχτας την απόχη.
Μα συ μου είπες όχι
Είπες θα βρούμε πύλη Παράδεισου
νύχτα μπαρκάραμε με το καράβι σου
πρίμα ξεκίνησε, τους κάβους λύσαμε.
Μας βρήκαν άνεμοι, και ναυαγήσαμε
Βγήκα στη θάλασσα με την πιρόγα σου,
έλυσα τα’ άλμπουρα μ’ έκαιγε η φλόγα σου
όμως κουρσάρικα πλοία με απείλησαν.
Ποια ξένα χείλη τα χείλη σου φίλησαν
Λύθηκες απ’ το ντόκο μου
αρμένισε η καρδιά σου
Διάλεξα το Σιρόκο μου,
διάλεξες το Βοριά σου.
Χάθηκες μ’ ένα γεια σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
