| |
Της νύχτας το ξελόγιασμα μες στου ποτού τη ζάλη
ποτέ μου δεν λαχτάρισα, τα κάλλη ,και το βιος της.
Μα ένα φιλί σου ζήλεψα, που έδινες σε μιαν άλλη
και είχε γείρει πάνω σου, σαν να ‘σουν άγγελός της
Τα πλοία που ξεκίνησαν, και τα σκοινιά τους λύσαν
τα κατευόδωνα όμορφα, πίνοντας το ποτό μου.
Μα όταν τα χείλη,σ’ αγαπώ, για κείνη ζωγραφίσαν,
κλείστηκα στα σκοτάδια μου, και στ’ αναφιλητό μου.
Κι εκείνους που ξανέμισαν έρωτες κι είχαν λάθος
έβλεπα τον καθένα τους, σαν να ‘ταν αδερφός μου.
Μα όταν σε αντίκριζα να την φιλάς με πάθος
σε βάθη η ζήλια μ’ έριχνε, στις θάλασσες του κόσμου
1. 6. 07
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
