stixoi.info: Ο Άγγελος Της Μοναξιάς

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ο Άγγελος Της Μοναξιάς

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130822 Τραγούδια, 269473 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ο Άγγελος Της Μοναξιάς

Ότι ζούμε, αυτά που ακούμε, αυτά που βλέπουμε, αυτά που μας μάθανε, καθορίζουν. Μα και αυτά που διαβάζουμε μπορεί να το κάνουν, σαν τα ζούμε, σαν μιλάνε στην καρδιά..

Είναι κάποια βιβλία, που τυχαία πέφτοντας στα χέρια και την αντίληψη μας, μας ορίζουν. Δε χρειάζεται απαραίτητα να είναι φιλοσοφικά γεμάτα με σοφά νοήματα. Ούτε και επιστημονικά με λογικής συμπεράσματα και πειραμάτων και ερευνών αποτελέσματα. Ούτε καν δοκίμια ή σκέψεις δεν είναι απαραίτητο να είναι. Ένα απλό βιβλίο φαντασίας ίσως να είναι, που λέει μια ιστορία, ένα παραμύθι, κάτι που δεν έχει σχέση με την γκρίζα πραγματικότητα που μας μάθανε..
Φτάνει τη δικιά μας τη σκέψη και τη δικιά μας την καρδιά να αγγίζει..

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι για μένα «Ο Υφαντόκοσμος» του Clive Barker. Τυχαία το βρήκα πριν πολλά χρόνια. Όταν ο ήρωας του βιβλίου ήταν ακόμα 26 χρονών, μεγάλος που μου φαινόταν τότε, και γω στα 20.. Και ταυτίστηκα μαζί του γιατί είχε και κείνος την αίσθηση πως κάτι του λείπει, κάτι του φαίνεται λειψό σ αυτό τον κόσμο των σκιών και της αέναης αναζήτησης μιας ευτυχίας που ποτέ δεν έρχεται. Που πάντα αναβάλλεται για αργότερα, που πάντα κάτι χαλάει και χάνεται στο δρόμο..

Πρέπει να το έχω διαβάσει πάνω από 10 φορές αυτά τα χρόνια. Και κάθε, μα κάθε φορά έχει να μου πει και κάτι άλλο. Ίσως αυτό να μην έχει να κάνει με την ιστορία, μια και εκείνη έχει χρόνια που γράφτηκε και ίδια μένει, μα με μένα που αλλάζω με τον καιρό και την βλέπω διαφορετική..

Ξέφυγα λίγο, μια και δεν ξεκίνησα να γράφω για αυτόν, η δικιά του είναι μια άλλη ιστορία, που τουλάχιστον στον δικό του κόσμο, μια και του βγήκε, είχε happy end, παραμύθι βλέπεις. Σε αντίθεση με μένα που μετά από 15 χρόνια, ακόμα το ψάχνω.. Και έχω φτάσει να τον βλέπω μικρό σε ηλικία τώρα…

Αυτό λοιπόν που ήθελα να γράψω έχει να κάνει με το σκοτάδι στον κόσμο του φωτός και της μαγείας που βρήκε ο πρωταγωνιστής. «Όσο πιο πολύ το φως, τόσο πιο βαθιά τα σκοτάδια».. Υπήρχε μια κατάρα, ένας εχθρός που κυνηγούσε και σκότωνε τους κατοίκους του κόσμου του φωτός, ένας φύλακας, μα και δεσμώτης, από τον οποίο είχαν οι προγονοί τους αποδράσει.. Μετά από αιώνες τους ξαναβγήκε και για αυτό αναγκάστηκαν να κρυφτούν για να σωθούν..

Ζούσε λοιπόν ο φύλακας σε μια έρημο, που ήταν το πιο άδειο μέρος της γης. Μονάχος για αιώνες. Μέσα σε ένα τοιχισμένο κήπο, που κάθε βράδυ γέμιζε με δέντρα και λουλούδια, που εκείνος τα έπλαθε, ανείπωτης ομορφιάς. Μόνο που… Δεν υπήρχαν μυρουδιές, δεν υπήρχε κίνηση.. Δεν υπήρχε ζωή.. Όλα από άμμο τα είχε φτιαγμένα για να του θυμίζουν την ομορφιά που είχε ζήσει, που είχε δει. Απομίμηση της ζωής, μα από άμμο..

Σαν και κάποιες σκέψεις, μα και συναισθήματα νυχτερινά και όχι μόνο, που μπορεί να κάνει και ο καθένας από μας. Απομίμηση μια ζωής, μιας ομορφιάς, μιας αγάπης που ζήσαμε. Που την ξαναζούμε στο μυαλό μας, αν και έχει μείνει στο χρόνο της.. Μόνο και μόνο για να τη χάσουμε όπως και κείνος, να σκορπιστεί με το πρώτο άγγιγμα της μέρας, της αλήθειας, του καιρού, και να φανεί η ουσία από την οποία είναι φτιαγμένη. Άμμος, και απομεινάρια ψευδαισθήσεων, πλεγμένα με ξέφτια από όνειρα άλλων καιρών..

Πάλι ξέφυγα, μα δε θέλω αυτή τη φορά να τα βάλω σε μια «λογική» σειρά, και έτσι αφήνω την αίσθηση που μου έδωσε, αυτό που ένιωσα, να μιλήσει, μήπως και καταφέρω μέσα από τις φτωχές μου λέξεις να αποτυπώσω ένα κομμάτι της..

Μα και η ιστορία ζητά την προσοχή μου σαν ένα μικρό σκανταλιάρικο όνειρο, οπότε επανέρχομαι σ αυτήν. Που είχαμε μείνει λοιπόν..; Α ναι στον φύλακα. Που κατάφερε να ξαναβρεί τους κρυμμένους κατοίκους του κόσμου μας, και πλέον τους απειλούσε με ολοκληρωτική εξόντωση.. Δε θα επεκταθώ στο πώς γλίτωσαν, μα στο γιατί τους καταδίωκε, και στο τι ήθελε πραγματικά.

Μέσα στη μοναξιά του είχε ξεχάσει τα πάντα. Και το ποιος ήταν ακόμα.. Το μόνο που τον κρατούσε δεμένο εκεί ήταν ένα καθήκον, μια υποχρέωση, που από καιρό είχε πάψει να υπάρχει. Και αυτό του δημιουργούσε την απέχθεια προς το φως και τη χαρά, μια και όποτε το έβλεπε, μες τη λύπη του, τη μοναξιά του, τον έκανε να πονά πιο πολύ. Κάτι αδιόρατο του θύμιζε, αν και δεν ήξερε τι. Οπότε ζήτησε και πήρε, αυτό που είχε πιο πολύ ανάγκη, και ας μην το ήξερε με τη λογική.. Να δει τον εαυτό του όπως ήταν πριν την πτώση, πριν τη φθορά του χρόνου και του κενού. Να δει τον Άγγελο που ήταν φύλακας του φωτός και όχι της μοναξιάς.

Και με τον εαυτό του συντροφιά, κοίταξε ψηλά, είδε το πεπρωμένο του, και ανοίγοντας τα από καιρό λησμονημένα φτερά του, πέταξε για τον τόπο του, για κει που το πεπρωμένο του τον καλούσε.. Για να βρει τα αδέρφια του, μα και την αγάπη του. . Για τα αστέρια..

Παραμύθι είναι έχει καλό τέλος όπως είπα, για όλους σχεδόν τους εμπλεκόμενους. Ίσως αυτή και να είναι η μαγεία των παραμυθιών, που μας κάνει να τα αγαπάμε τόσο σαν παιδιά. Και αυτό επίσης που μας πληγώνει πιο πολύ σαν «ενήλικες».. Πως άλλα μας έταξαν και άλλα υπάρχουν..

Είναι όμως και έτσι; Μήπως άλλα νιώθουμε και άλλα κάνουμε τελικά; Με διάφορες δικαιολογίες, λογικότατες δε λέω. Κοινωνικές επιταγές, λόγια των οικείων μας, των φίλων μας, των φόβων μας, της ανασφάλειας που μας δέρνει..;

Δεν ξέρω μπορεί και να ναι έτσι.. Πάντως εγώ ακόμα νιώθω πως κάτι μου λείπει, όπως και πριν από 15 χρόνια, σαν το πρωτοδιάβαζα.. Και όσο περνούν τα χρόνια ζηλεύω όλο και πιο πολύ τον ήρωα της ιστορίας.. Όχι γιατί έχασα την πίστη μου πως κάποτε θα το βρω. Τον ζηλεύω που ήταν τυχερός. Που το βγήκε νωρίς. Αν και παραλίγο να πεθάνει για το όνειρο του, και άφησε τα πάντα για αυτό. Εκεί μπορεί να είναι θα μου πεις και η διαφορά.. Αν και όταν το έκανα εγώ πάλι στο πουθενά βρέθηκα..

Πόσο έτοιμος είναι κάποιος να παλέψει για κάτι που θέλει, και πόσο. Γιατί το έτοιμο εύκολο είναι, μα κάτι μεγάλο δεν είναι εύκολο.. Α ναι και κάτι άλλο.

Το κατά πόσο έτοιμος είναι να πληρώσει το τίμημα μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει, και να μην αφεθεί να αράξει κάπου στην πορεία… Γιατί το πιο λογικό πολλές φορές είναι να κάνεις πίσω..

Μια και είναι δύσκολος ο δρόμος για τα αστέρια…

Μα και αυτά είναι που αγναντεύω και λαχταρώ, ότι και να γίνει, ότι και να έρθει..


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 21 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Συλλογή Ονειρέματα Κατηγορίες Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο

Νεφελοβάτης 18-06-2007 @ 18:44	Μια καλησπέρα ξενυχτισμένη όπως πάντα και μια διαπίστωση.. Τρεις μέρες σε τέσσερεις τοίχους είναι πολλές.. Και ας βλέπεις και φεγγάρι.. Αν και είναι μια παρηγοριά κι αυτό, όπως και η παρέα ενός φίλου. Που έρχεται απ το πουθενά και συν-ομιλείται.. Και ανελίσσετε μαζί του (γεια σου Kin).. Όπως και ένας άνθρωπος που σε σκέφτεται, ή που τον σκέφτεσαι, όσο και να σου/του λέει η λογική πως δε φτάνει.. Καλό ξημέρωμα να χουμε.. ::smile.::
kin 18-06-2007 @ 18:54	χχμμ...να σε πω, επιεική... Ότι κλείνεις τα μάτια μπροστά στην πουστιά και την πουτανιά... Να σε πω αιθεροβάμων.... η να σε πω Ονειροβάτη??? Την καλημέρα μου!
Νεφελοβάτης 18-06-2007 @ 19:31	Γιώργο, το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι το εξής.. Πέτυχες από το πουθενά τα δύο από τα τρία εναλλακτικά ψευδώνυμα που σκεφτόμουν να έχω όταν ήθελα να μπω στο site( το τρίτο για να μην μας μείνει η περιέργεια ήταν Ζέφυρος..).. Να είσαι καλά, και ελπίζω σύντομα να τα πούμε και από κοντά.. Υ.Γ. Συζήτησα με κάποιες συναδέλφους κάποιες από τις σκέψεις που ανταλλάξαμε το Σάββατο. Και συγκεκριμένα εκείνο που είχες πει ότι " μια και δε δίνουμε αξία στον εαυτό μας, δεν έχουμε και στόχους, όνειρα που να αξίζουν".. Ε εκεί όταν με ρώτησαν τι δουλειά κάνει ο φίλος σου και τους είπα, αναρωτήθηκαν, καλά τι κάνουμε και με ποιούς παρέα.. Άσχετο μπορεί μα έχει τη σημασία του.. Εγώ την ξέρω, άλλοι να τη μάθουν χρειάζεται.. Να είσαι καλά φίλε και να κανονίσουμε συν-ομιλία, σύντομα.. Καλή σου μέρα! ::hug.:: ::smile.::
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ 18-06-2007 @ 19:55	Σημασία έχει πως μέσα σε 15 χρόνια αν και το διάβασες 10 περίπου φορές δεν έχεις βγάλει ακόμα οριστικά συμπεράσματα. Αυτό δεν θεωρείται ανεπάρκεια αλλά πνεύμα που διαρκώς πλαταίνει. Όμως ο κύκλος ζωής μας είναι πολύ μικρός σε σχέση με την γνώση έστω του εαυτού. Οπότε αυτό που μας μένει είναι να κάνουμε υποθέσεις και η ελπίδα πως υποθέτουμε σωστά. θα σου πω και κάτι για την δουλειά που μπορεί να κάνει ο καθένας. Μην εκτιμάς έναν άνθρωπο από την δουλειά που κάνει. Δεν είναι ρατσιστικό. Είναι γλοιώδες.
Θεοδώρα Μονεμβασίτη 18-06-2007 @ 20:17	ωραίες σκέψεις
marakos1948 19-06-2007 @ 00:43	πολύ καλό το πονημά σου ::up.::
justawoman 19-06-2007 @ 03:19	να κοιτάς εκεί που θέλεις να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία Εγώ λέω ότι στον αστερισμό του εφήμερου η αναβολή δεν είναι λύπη ούτε λύση είναι βόλεμα Η ζωή όμως πάντα έχει τα δικά της σχέδια... την καλημέρα μου Νεφελοβάτη... άλλη μια μέρα που είχα χρόνο για το μακροσκελές σου ::smile.::
ΛΕΩΝ53 19-06-2007 @ 03:56	Καλημέρα Νεφελοβάτη. Υπέροχο το πεζό σου....οι σκέψεις σου. Μπράβο. Ηλίας
Ανδρομάχη 19-06-2007 @ 04:26	Καλημερα Νεφελοβάτη! Πολυ ομορφηη διηγηση σου,οσο και οι αναζητηση σου! "Πως άλλα μας έταξαν και άλλα υπάρχουν.." Αχ! αυτο ειναι και το παραπονο μου! Μα ξερεις τι ανακαλυψα? Αν δεν μας εταζαν πολλα δεν θα τα αναζητουσαμε,αλλωστε το σημαντικοτερο ειναι το ταξιδι...
silmariel 19-06-2007 @ 05:49	τις ένιωσα τις σκέψεις σου.. τις μοιράζομαι... ::hug.::
agrampeli 19-06-2007 @ 08:36	ωραίες σκέψεις ::yes.:: ::smile.::
Νεφελοβάτης 19-06-2007 @ 08:58	Την καλησπέρα μου Παραποιητή. Σ ευχαριστώ για το σχόλιο. Μικρή είναι η ζωή και το τέλος άγνωστο, δεν ξέρει κανείς πότε έρχεται.. Και όσο ζει μαθαίνει. Και γω αυτό ήθελα να πω, ότι αλλάζω μέσα στα χρόνια, δεν μένω ίδιος.. Ταξιδεύω, τώρα για πού, θα δείξει.. Και το πρόβλημα θα ήταν αν η ιστορία μου έλεγε κάθε φορά τα ίδια.. Για μένα πρόβλημα, μια και δεν θα είχε κάτι αλλάξει.. Όσο για αυτό που είπες για τη δουλειά. «Παραποιημένα» το έγραψα, οπότε μπορεί και να παρεξηγήθηκε.. Τον άνθρωπο, τον κρίνω από αυτό που είναι, που λέει, που πράττει. Άσχετα με τη δουλειά που κάνει. Τι ήθελα να πω λοιπόν.. Όταν με ρώτησαν οι συνάδελφοι, είχαν στο μυαλό τους έναν καθηγητή, ένα «σπουδαγμένο», μια και στο δικό τους μυαλό, αυτά ταιριάζουν με τη φιλοσοφία. Δεν τις αδικώ, έτσι έμαθαν, έτσι σκέφτονται.. Ήθελα να τους δείξω πως ένας άνθρωπος να σκέφτεται χρειάζεται και να ψάχνει. Τον εαυτό του προπαντός. Άσχετα με τη δουλειά που κάνει, άσχετα με τα χαρτιά που πήρε από τα λεγόμενα «πανεπιστήμια».. Και δυστυχώς έχω δει πολλούς επιστήμονες, αμόρφωτους.. Ξέρουν καλά τα του κλάδου τους, μα από κει και πέρα σκοτάδι.. Και εκεί είπαν καλά εμείς με ποιους κάνουμε παρέα, με σπουδαγμένους ναι, μα και τόσο ρηχούς δε… Εγώ το ξέρω, και ναι είναι γλοιώδες να κρίνεις τη δουλειά και όχι τον άνθρωπο.. Και δυστυχώς το βλέπουμε να γίνεται πολύ συχνά γύρω μας.. Και το ότι γίνεται, έχει τη δικιά του σημασία, δυστυχώς.. Καλό σου απόγευμα ::smile.::
Νεφελοβάτης 19-06-2007 @ 09:27	Σ ευχαριστώ Θεοδώρα. Την καλησπέρα μου Μάριε, σ ευχαριστώ. Πρέπει να είχες σχετικά ευχέρεια χρόνου Στέλλα μια και ήταν από τα πολύ μεγάλα μου, κάπου τρεις σελίδες στο word.. Και εύχομαι πάντα να έχεις! Την ξέρω αυτή την παροιμία, αν και χρειάστηκε χρόνος για να τη νιώσω.. Και να την εφαρμόσω στην πράξη.. Αν και το βλέμμα ήταν στο θέλω.. Καμιά φορά πας για εκεί που θες μα πάλι μόνος βρίσκεσαι.. Αστερισμός του εφήμερου.. Αυτό που μου έρχεται είναι εκείνο που αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο.. Να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, μα και σαν να πρόκειται να ζήσεις για πάντα.. Εκεί την πατάω πολλές φορές.. Στο για πάντα που σκέφτομαι, αν και ξέρω πόσο πεπερασμένοι είμαστε.. Μια και με κάνει να έχω την αίσθηση πως υπάρχει χρόνος.. Όταν πας για το για πάντα, ο χρόνος είναι σχετικός.. Όσο για την αναβολή, θα συμφωνήσω, όσον αφορά αυτήν που προέρχεται από μας.. Όταν όμως κάνεις αυτό που απο το δικό σου χέρι περνάει, ε τότε κάπου αλλάζει.. Σε όλους τους τομείς της ζωής.. Π.χ. Στα επαγγελματικά. Μια συμφωνία που κάνεις, αλλά μπλέκεται η γραφειοκρατία και στα χαλάει, παρόλο που εσύ έκανες τα χαρτιά σωστά.. Στις σχέσεις. Θες να χωρίσεις, το έχεις ξεκαθαρίσει και συζητήσει, και ο άλλος σου λέει υπογράφω τα χαρτιά όταν εγώ θέλω, ή και δεν υπογράφω.. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις και πολλά, παρά να μένεις αλλού και να περιμένεις… Στην καθημερινότητα. Θες να πας ένα ταξίδι με καράβι, έβγαλες εισιτήρια πριν καιρό, μα έχει φουρτούνα, και να το απαγορευτικό.. Αν με τον καιρό μαλώσεις, τη βροχή δε θα γλιτώσεις.. Εκεί είναι που έρχεται και η λύπη, που δεν είναι βέβαια λύση.. Και η ζωή μπορεί να έχει τα δικά της, μα το που θα πάμε και το τι θα κάνουμε, εξαρτάται και από τα θέλω μας.. Και το πόσο παλεύουμε για κείνα.. Καλά και στο σχόλιο μια σελίδα έγραψα έλεος.. Ελπίζω να έχεις χρόνο να το διαβάσεις και αυτό.. ::yes.:: Καλό απόγευμα να έχουμε. ::smile.::
Νεφελοβάτης 19-06-2007 @ 09:28	Σ ευχαριστώ πολύ Ηλία. Να είσαι καλά φίλε μου. Καλησπέρα Ανδρομάχη. Μας έταξαν πολλά σαν παιδία, ή και τα καταλαβαίναμε, τα διαισθανόμασταν από μόνοι μας, και προσπαθούν να μας πείσουν για τα λίγα σαν ενήλικες. Μα το ξέρουμε πως δεν είναι έτσι όπως τα λένε, για αυτό και ταξιδεύουμε.. Καλό και όμορφο το ταξίδι, μα και το τέλος του μετράει.. Έστω και για να μπορέσει κανείς να ξεκινήσει κάποιο άλλο ταξίδι. Μόνος ή με παρέα, πάλι από το τέλος ενός ταξιδιού έχει να κάνει.. Καλησπέρα Μαριάννα μου. Να είσαι καλά, και γω ένιωσα και μοιράζομαι τις δικές σου.. ::hug.:: Σ ευχαριστώ Ναταλία.. ::smile.:: Καλό απόγευμα σε όλους.
ΑΙΟΛΟΣ 19-06-2007 @ 09:30	Όμορφες κι ενδιαφέρουσες οι σκέψεις σου Νεφελοβάτη.. Καλό απόγευμα… ::smile.::
poetryf 19-06-2007 @ 09:35	Θα συμφωνήσω με τον Αίολο... Σκέψεις όμορφες κι ενδιαφέρουσες. Καλό απόγευμα! ::love.::
mikrimagissoula 19-06-2007 @ 11:20	Ημουν σίγουρη οτι θα άξιζε να το διαβάσω,παρόλο που το μέγεθός του με τρόμαξε λίγο...και δεν έκανα λάθος! Τι όμορφα που ξεδιπλώνεις τις σκέψεις σου! πάντα μετά από κάθε γραπτό σου μπαίνω σε διαδικασίες προβληματισμού... φιλιά Θοδωρή μου... ::kiss.::
maraki 19-06-2007 @ 17:59	i prollalisantes me kalipsane ::smile.:: thn kalhmera mou
skoutera 19-06-2007 @ 20:48	Σου προτείνω το μικρό σύντομο σε περιεχόμενα βιβλιαράκι που αξίζει να διαβάσεις. Το Νόημα της Ζωής του Bradley Trevor Greive εκδόσεις Φυτράκη.Το διάβασα και το διαβάζω ακόμα.Στέκομαι στο ¨.....ακολουθώντας τα όνειρά σου μπορεί να κουραστείς αλλά κάνοντας αυτό που σ΄αρέσει απολαμβάνεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα,ότι καλύτερο έχει να σου προσφέρει η ζωή.
Ηλιαχτίδα 20-06-2007 @ 01:45	Kαλημερα Θοδωρή.. Ομορφη η ιστορία σου.. Αέρινη... ::kiss.::
mantinada 07-01-2009 @ 10:14	Θυμάμαι πόσο πονούσες όταν έγραφες αυτά τα λόγια... Θυμάμαι πόσο προσπαθούσα να σου δείξω το Φως... Κι έπειτα, σαν θαύμα, ένιωσα τα μάτια σου ν' ανοίγουν και σε είδα να χαμογελάς... Και πίστεψα ακόμα περισσότερο στο Φως που σου 'λεγα... Και το αγκάλιασα, μαζί μ' εσένα... Μα η αγκαλιά ίσως λίγη να ήταν... Το σκοτάδι είναι ξανά εδώ... Ο πόνος, το δάκρυ... Μόνο που αυτή τη φορά δεν πιστεύω πια στο Φως... Όχι χαρά μου... Δεν πιστεύω πια... Τώρα πια πιστεύω σ' εμάς... Στο δικό μας Φως... Εκείνο που σκορπάμε γύρω μας όταν μαζί, σαν ένα, είμαστε... Πιστεύω σ' εμάς... Και στα λόγια σου... Όταν σ' άκουσα να λες πως κι εσύ πιστεύεις... Καλά να είμαστε Ουρανέ μου! Φιλιά...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο