| |
είναι στιγμές
που μιλάω στη μοιναξιά μου
κι εσύ περνάς
στο τείχο σα σκιά
και σου μιλάω
μα προσπερνάς
το χτεσ στιγμές
πληγές εχουνε γίνει
πονάς σαν φταις
ποιοσ παίρνει
την ευθύνη
στάχτη να ρίξει στη βροχή
θάλασσα να γίνει
μαύρο πουκάμισο
οι μέρες σαν χειμώνας
στάζουν
όλα τα όνειρα
στάσου
φωνάζουν
υπάρχω κι εγώ
και οι σιωοπές ουρλιάζουν
στήσαν χορό
Δε θα με ξαναδείς
όπως με γνώρισες
πρωτλά αν δε μου πεις
πως από τον εγώισμο σου χώρισες
΄)))
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
