| |
[align=center]Μες το φιλήδονο κι ανήσυχό σου βλέμμα
βλέπω καθάρια την ψυχή σου να σκιρτά,
μ’αφού όλα τελειώσανε μ’ένα δικό σου ψέμα
αγέρας γίνομαι κι απομακρύνομαι σκυφτά.
Την ανάγκη που σου μάθαν ν’αγκαλιάζεις
για σένα έρωτα βαφτίσαν ξαφνικά
και τη γωνιά μου στο κρεβάτι σου αλλάζεις
μ’ένα κορμί που όλο πεθαίνει ηρωικά.
Εσένα αγάπη μου δεν φτάνει μια φορά
πώς να σου πω, εμένα δεν πειράζει,
το άγγιγμα που εξαντλούσα ερωτικά
άλλος να γεύεται κι άλλος να συναρπάζει.
Το ενδιαφέρον σου δεν κέντρισ’η αγάπη
μα ένα πρόσωπο βγαλμένο απ’τα παλιά
για σένα κίνδυνος, αλάθητο το δάκρυ
που ψιθυρίζει φεύγοντας τη λέξη μοναξιά.
Θα’ρθει καιρός που όλα τα πρέπει θα ξεχάσεις,
άυλο κάλεσμα θα γίνει η φωνή σου
κι εγώ θα βρίσκομαι εκεί για να ξεσπάσεις
πόσο διαφέρει η ζωή μου απ’τη δική σου.
Εσένα αγάπη μου δεν φτάνει μια φορά
να σ’αγκαλιάσουνε, να λένε πως δοθήκαν
γιατί μέσα σου κρύβονται χιλιάδες μυστικά
που εις διπλούν χρειάζεται να πεις φανερωθήκαν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
