| |
Ανηφόρησαν με πολλή δυσκολία την "σκάλα την καλή",κεί που αρχοντικά του περασμένου αιώνα
όρθωναν το αγέρωχο αναστημά τους με θέα τον γιαλό.Αναμεσά τους και πολλά "χαλατά',ερειπωμένα απομειναρια ενός πολέμου που σάρωσε το νησί και ανάγκασε τους πολλούς να φύγουν σε άλλα μέρη.
Εκείνος μια δρασκελιά απο τα εκατό κι εκείνη λίγο πιό νέα,ερχόντουσαν να εκπληρώσουνε το τάμα τους στον Πανορμίτη σαν ευχαριστήριο που αξιώθηκαν να φτιάξουν καινούργιο βιός στα ξένα αλλά και να επισκεφτούνε το σπίτι που έζησαν και σκάρωσαν το πρώτο τους παιδί,πριν το εγκαταλείψουνε και φύγουν με με το δισάκι τους γιομάτο όνειρα της νιότης.
Μιχάλη μου κουράγιο,όπου νάναι φτάνουμε καλέ μου.Ναί Δουκισσά μου,νοιώθω πως πλησιάζουμε στο σπιτικό μας.Αφησαν τα μπαστουνάκια τους στην άκρη και κάθησαν για μια ανάσα πάνω σε μιά μεγάλη πέτρα ριζωμένη κοντά τους.
Ο κυρ Μιχάλης φορούσε χοντρούς φακούς και ίσα πούβλεπε περα απ τη μύτη του,έτσι η Δουκισσά του είχε γίνει οδηγός του στα αβέβαια βήματα του.
Αρχισαν ξανά πάλι ν ανηφορίζουνε χαιρετώντας τα παιδιά που κατέβαιναν τα σκαλιά σχεδόν πετώντας.
Θυμάσαι κυρά μου,έτσι κι εμείς κάποτε δρασκελίζαμε σαν τούτα τίς σκάλες ,είπε εκείνος ριχνωντάς της
ένα τρυφερό βλέμα γεμάτο αγάπη.Ειναι όμορφο να βλέπεις γερόντια να κρατούνε σφιχτά το χέρι ο ένας τ αλουνού και ν ανηφορίζουνε μαζί τη σκάλα που οδηγεί στην αιωνιότητα.Ετσι και τούτο το ζευγάρι,απο μεγάλο έρωτα παρμένο πολλές δεκαετίες πιο πρίν,έδωσαν μαζί τον όρκο για μια ζωή μοιρασμενη στους δυό τους,με τα καλά και τα κακά της και τα κατάφεραν να ορθοποδήσουνε εκεί έξω.
Επιτέλους το μεγάλο σπίτι φάνηκε και μαζί του ζωντάνεψαν και οι μνήμες.Ομως δεν ήτανε το ίδιο όπως τ άφησαν.Εκείνη έσπρωξε βιαστικά την σάπια πόρτα στο κατώι τραβώντας τον απο το χέρι τόσο βιαστικά που εκείνος κόντεψε να σωριασθεί καταγής.Εριξαν μια ματιά τριγύρω και δάκρυα κύλισαν στα μαγουλά τους.
Είχανε σωριασθεί τα πατζούρια στο εσωτερικό ,αλλά και το πάτωμα που οδηγούσε στα πάνω δώματα,μποδιζωντάς τους να κάνουνε βήμα πρός τα μέσα.
Γυρισαν τα κεφάλια ψηλά και με θλίψη αντίκρυσαν τον.. ουρανό.
Πάμε να φύγουμε Μιχάλη μου,δεν είναι αυτό το σπιτικό μας,πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ.
Εκείνος λές και δεν ήτανε σιμά της,ακούμπησε τ αυτί του σ ένα ντουβάρι καλώντας την να κάνει και εκείνη το ίδιο."ακούς Δουκισσά μου,ακούς?".πιαστήκανε χέρι χέρι και άφησαν την κρύα πέτρα να τους ταξιδέψει πίσω..
Άκουσαν τους ερωτικούς αναστεναγμούς στο νυφικό κρεβάτι,τους πόνους της γέννας της,τα κλάμματα απο θανάτους αλλά και γέλια τρανταχτά απο γιορτές..
Αφέθηκαν έτσι για πολλή ώρα μέχρι που τα γόνατα λύγισαν απ την ορθοστασία,μέχρι που ξάπλωσαν ο ένας δίπλα στον άλλο θωρώντας με χαμόγελο ευτυχίας το φεγγάρι που ανάτειλε στην άδεια οροφή με καμβά του τ αστέρια.
Κάναμε το τάμα μας καλή μου,καιρός να ξεκουραστούμε...
Το πρωί τους βρήκανε αγκαλιασμένους με τα μάτια ορθάνοιχτα προς τα ουράνια ..
marakos
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
