| |
Οι ερωτευμένοι ξέμειναν σε ονειρικά τοπία
Ένας γνώριμος ήχος στη νυχτερινή σιγή
Εσύ να περνάς μες απ’ τις γρίλιες στο φωτοβόλημα
του καλοκαιρινού ουρανού
Άλλη μια βροχή αστεριών θα μας γεμίσει με
μακρινά αρώματα.
Καθώς εσύ θα υφαίνεις έρωτα
στη χρυσή άμμο, στα βρύα των βράχων, στα πεύκα των ακτών
Καθώς θα χάνω το ηλιοβασίλεμα βυθισμένος
στη θάλασσα των ματιών σου.
Πίσω απ’ τους θορύβους της νύχτας
Η αγαπημένη χροιά των απαλών αναστεναγμών
σου, ορμά στο λυκόφως ενώ εμείς τρέχουμε -θυμάσαι;-
στην παρατημένη προκυμαία.
Να ‘χει άραγε αυτός ο τόπος καμία ιστορία;
Θα μείνει μάλλον στην ιστορία μόνο εύρημα
ερωτικών εξορμήσεων, και αυτήν άραγε την αξία του
ποιοι θα του την αναγνωρίσουν;
Οι ερωτευμένοι κάποτε θα χρειαστεί να ξεκουραστούν,
μα αυτός ο τόπος πρέπει να στέκει πάντα ψηλά στη θύμηση μας.
Αν όμως υπήρχε κάποια ιστορία, σαν εκείνη δυο παιδιών
που ανακάλυπταν τα πρώτα τους παιχνίδια στην άψη της αρμύρας,
ή πάλι σαν το ημερολόγιο μιας σκουριασμένης βάρκας που
εξόκειλε πριν γνωρίσει τον ωκεανό….
Τότε αλήθεια όλα θα άλλαζαν.
Μα αν δεν είχε τίποτα άλλο αυτός ο τόπος παρά μόνο
απομεινάρια της ιστορίας όπως μια νάρκη ή ένα υποβρύχιο
σίγουρα θα καθαριζόταν, μπόλικο χρήμα θα επενδυόταν, πολυτελείς
εταιρίες θα παίρνανε το μερίδιο τους, οι πολιτικοί αρμόδιοι θα κατάφθαναν
εν μέσω μιντιακών παραληρημάτων για να παραστούν όλοι στην
εκτέλεση των ερωτευμένων που σε κάποιους καιρούς τρέχανε σε τούτην
την παρατημένη προκυμαία.
Πόσα όνειρα δεν έγιναν για να αφεθεί στον πολιτισμό μας αυτός
ο τόπος;
Δεν τα φανταζόμουν όλα αυτά τότε που μετρούσα έναν-έναν
Τους χτύπους στον λαιμό, στα χέρια, στα χείλη σου
Μα το αναπάντεχο, πες μου ποιος το ορίζει.
Τότε μάτια μου πλάι στην αρχαία άγκυρα και τους σαρακοφαγωμένους
κάβους που ανάβαμε φωτιές
Γύρω από αυτές τις φωτιές λέγαμε θα χορεύουν τα παιδιά των
ημερών που ξημερώνουν
Γι’ αυτό άλλωστε τις ανάψαμε. Για την χαρά όσων θα έρθουν.
Οι φωνές της θάλασσας γαντζώνονταν στη ράχη των κυμάτων,
μας νανούριζαν με τους παφλασμούς πάνω στο παλιό ξύλο και από εκεί
στην ψιλή άμμο.
Νόμιζες πως κάποια κιθάρα
έπαιζε για μας την πιο γλυκιά μελωδία που είχαν σκαρφιστεί ποτέ
οι αρμονίες τις.
-Η πιο γλυκιά ευχή που μας δώσανε-
Πόσους αγαπανθούς ,αλήθεια, έκοβα τότε από
τα δάχτυλα σου;
Κι εκείνο το ρίγος , καθώς τα χάδια των μαλλιών σου με τύλιγαν,
Πόσος καιρός πάει που σώπασε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
