| |
Αποκαηδια της αυγης
οσα αφησαν τζιμανια
σε ενα κομματι γης.
Σκουρια που φευγει με το χρονο
και ξαναερχεται καινουρια
που καθε μερα χαιρεται
το φως απ'τα πατζουρια.
Αφησε μου λιγο χωμα να ξαναγεννηθω
νερο και ηλιο φυλλαξα στην ακρη
μεχρι την ωρα που μονος μου στη γη θα μεινω,
με μια μονο σκεψη , του τι θα απογινω.
Μεγαλο κομπλεξ ματια μου
μεγαλη κι η ιδεα
κι ομως ποτε δεν σκεφτηκα
να γραψω για τουτα τα ωραια.
Τρεμω να ριξω πετρα
να κοψω τη θηλια
να παρω καποια μετρα.
Ητανε μερα με φεγγαρι
που μπερδεψα που ζω
που κραταγα φαναρι.
Μα ρουχα διπλωσα στην ψυχρα
και τη βαλιτσα εντυσα
με δακρυ και με πικρα.
Στ'αληθεια ετοιμαστηκα
και εκανα να φυγω
μα ασπρη λαμψη φανηκε
δεν λεει να ξεφυγω.
Μου μεθυσε το βλεμμα η ατιμη
με ποτισε με δεος
ηταν ο χρονος ακουσα
μα αργησε κι αυτος , σαν τεος.
Μου ειπε πραγματα απλα
και της ζωης διαμαντια,
μα κι αλλα μου δειξε χαλια
που τυλιγαν καταντια.
Κι ομως στο τελος μ'αφησε
μου ελυσε τα ματια
και μ'αφησε μοναχος μου να δω
κομματια τα παλατια.
Τα συρματα ηλεκτρισαν
της γης τα ωραια ψησαν
και αφου τα παντα μαυρισαν
τ'αφησαν και μυρισαν.
Τοτε κοσμακης και κακο
τρεξαν να δουν τη βερα
που παντρεψε ευθυς ξανα
τη νυχτα με τη μερα.
Κι ολα φωτισαν...
Κι ολα στο τελος σβησαν
σαν να μην εφτανε κι αυτο
κι εμενανε κρατησαν.
Και τωρα νιωθω αιχμαλωτος
στης νυχτας τα καμωματα
και εγινα ευαλωτος
στου εσπερινου τ'αρωματα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
