| |
Σ’ άγνωρο τόπο μακρινό
Στέκει μονάχη η λαμπρή πολιτεία
Μ’ ομοιά της καμία
Κάτω απ’ τόν ουρανό
Από αγρούς και λιβάδια
Ως παλάτια και τείχη
Πολυάσχολοι ήχοι
Μεσσημέρια και βράδια
Χαρωπά οι ανθρώποι
Περπατάνε στους δρόμους
Κι υπακούνε στους νόμους
Και παράγουνε πλούτη
Έτσι απλά οι πολίτες
Εκτελούν τη ζωή τους
Μα δεν είναι δική τους
Στο ερπετό την χρωστούν
Με τρελά πανυγύρια
Προσμετρούν τους αιώνες
Με ποτό και αγώνες
Στη μεγάλη γιορτή τους
Μα η ώρα έχει φτάσει
Και δειλά ξεπροβάλει
Το ασημένιο κεφάλι
Τη γιορτή να σωπάσει
Με το πρώτο φεγγάρι
Κάθε νέου αιώνα
Αναδύεται απ το χώμα
Την πνοή τους να πάρει
Σταθερά πλησιάζει
Ο αέρας παγώνει
Και το τέρας σιμώνει
Τις καρδιές τους ταράζει
Όταν πλέον έχει φτάσει
Σκαρφαλώνει στο τείχος
Δεν ακούχεται ήχος
Και την πόλη κοιτάζει
Κι ύστερα συνεχίζει
Τους τρελούς προσπερνάει
Κι άλλο δρόμο τραβάει
Ως το φεγγάρι να δύσει
Σε εκατό χρόνια πάλι
Από κει θα περάσει
Μήπως κάτι αλλάξει
Και κανείς του μιλήσει
Θελει τόσο να δώσει
Όσα χρόνια εχει μάθει
Από ανθρώπινα λάθη
Από ανθρώπους με γνώση
Μα η λαμπρή τούτη πόλη
Χρονια τώρα κοιμάται
Και στην σκέψη λυπάται
Πως θα αλλάξουν οι ρόλοι
Κι έτσι κάποιο φεγγάρι
Κάθως μπαίνει στην πόλη
Δεν σωπαίνουνε όλοι
Και ένας ήρωας μιλάει:
«Υποχθόνιε εχθρέ μας
τι ζητάς κάθε αιώνα
μήπως θες τις ζωές μας
μήπως τουτο το χώμα»
«ιστορίες να μου πείτε
θέλω μόνο ν’ ακούσω
για τον τρόπο που ζείτε
σας περίμενα τόσο»
Μα οι λίγες του λέξεις
Κεραυνός ακουστήκαν
Και τα τείχη σειστήκαν
Και η ρίμα εχάθη
Όσο κι αν ξεφυλλίζω
Ιστορίας βιβλία
Στο ονομά του καμιά
Αναφορά δεν υπάρχει
Μόνο πώς ένα τέρας
Εφονεύθει ένα βράδυ
Κι απειλή στο σκοτάδι
Άλλο πια δεν θα ήταν
Έτσι η υπέρλαμπρη πόλη
Άλλο πια δεν θυμάται
Όπως πρώτα κοιμάται
Στην δική της γαλήνη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
