| |
| | Ανορθόδοξο άσμα |  | | | αφιερωμένο στους τυχοδιώκτες | | |
Πέφτεις σ’ ένα κόκκινο ψέμα μα ειρωνικά γελάς.
Μασάς διαμάντι, γίνεται γυαλί κι εσύ πονάς.
Το τζάμι πάντα ραγίζει όταν με δύναμη το χτυπάς.
Όταν μιλάς σε πιάνουν κλάματα και σιωπάς.
Πάντα θυμάσαι μια νύχτα ζοφερή σ’ ένα δάσος.
Σκληρό έκαναν έρωτα το σκοτάδι με τη σιωπή.
Λατρεύεις τους σκοτεινούς δρόμους που δεν υπάρχει ψυχή.
Κι ο πυρετός σου καίει κάθε νύχτα το κορμί.
Σου πλένει το πρόσωπο μια καυτή ατσάλινη βροχή.
Κι όλο νοιώθεις πως τίποτα δε γίνεται-βαριέσαι.
Σκέψου πόσες φορές έχει βγει ο ήλιος το πρωί
Και πόσες φορές έχει γυρίσει γύρω του η γη.
Κι όταν πεθαίνουν σ’ αυτόν τον κόσμο οι φτωχοί
Για διακοπές πάνε οι πλούσιοι στη σελήνη.
Κι εσύ ποτέ κάπου δε μένεις, όλο φεύγεις.
Ο κόσμος είναι όμως μικρός, δε σε χωρά.
Πίσω από πόρτες κλειστές σε ψάχνουν μυστικά.
Μια στάλα ιδρώτα απ’ το μέτωπό σου κυλά
Πάνω στις σκοτεινές γέφυρες της απελπισίας.
Καβαλάς τα βράδια μηχανάκι με τρύπια εξάτμιση
Πάντα χωρίς κράνος, να παίρνει ο αγέρας τα μαλλιά.
Σε είδα να μπαίνεις σ’ ένα τρένο που πάει μακριά
Σ’ ένα τεράστιο, κουραστικό ταξίδι χωρίς γυρισμό.
Προσπαθείς απλά αδιάφορα να μείνεις ζωντανός.
Κάποιος μου ’πε πως είσαι βαθιά τρελός.
Βλέπεις εκεί ψηλά; Λένε πως εκεί είναι ο θεός.
Κάνε την προσευχή σου και θα βγεις ζωντανός.
Μια φλόγα τρεμοπαίζει στα μάτια σου.
Δάκρυα καταρράκτες κυλούν στα μάγουλά σου.
Θες να απαλλαγείς από τη φυλακή σου, το σώμα σου.
Ο κόσμος μαύρο σκοτάδι, πίσσα! Φως πουθενά.
Κοιτάς τα παιδικά σου όνειρα μέσα από γυάλινο πρίσμα.
Ακόμα κι αυτά σου φαίνονται μαύρα.
Θες σε μια μαύρη θάλασσα να βουλιάξεις για πάντα.
Ο χτύπος του ρολογιού σ’ εσένα φαίνεται κατάρα.
Κάνεις πάρτι με τη θλίψη και τον πόνο.
Δε φοβάσαι το θάνατο, κάνεις παρέα με το Χάρο.
Κοιτάς ένα μαγικό τοπίο που φωτίζει η σελήνη.
Γιατί ο ήλιος από καιρό έχει πια χαθεί.
Σου άρεσαν οι ποιητές που πρόβλεπαν καταστροφές.
Μέσα στον όλεθρο της ομίχλης πάντα χάνεσαι.
Πώς να κοιμηθείς αφού έχει καταιγίδα στο Ιράκ;
Μην μπερδεύεις ποτέ την εξουσία με τη βία
Ακούς; Στο ράδιο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.
Κάποτε είδες στον ύπνο σου νεράιδες με κρίνα.
Και η φωνή ενός φίλου τριγυρνά στο μυαλό σου:
«Δώσε στην ψυχή σου ένα λόγο να ζήσει, φίλε».
Μόνος-θα μπορούσες να ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη.
Μη χλευάζεις τον ήλιο-μόνο χάρη σ’ αυτόν ζεις.
Δε θυμάσαι τ’ όνομα σου-δε σ’ ενδιαφέρει.
Είσαι πλανόδιος έμπορος της φρίκης-απλός τυχοδιώκτης.
Δεν τα ‘χεις καλά ούτε και με τον εαυτό σου.
Ο μόνος λόγος που ζεις η προσμονή του θανάτου.
[align=right][I]Ιανουάριος 2003, Θεσσαλονίκη[/I][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Μάλλον θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής... | | | |
|
MASTER
01-09-2007 @ 15:51 | ένα παλιό και απαισιόδοξο για απόψε... | | balistreri
02-09-2007 @ 00:49 | τανκς | | annaΤi
02-09-2007 @ 04:14 | Το βρήκα θεσπέσιο Βίκτωρα.... απανωτές ριπές, υπέροχα καλοβαλμένες....
Μια ανέλπιστα όμορφη Κυριακή, εύχομαι... φιλιά. | | poetryf
02-09-2007 @ 05:45 | Απλά αγαπημένο Βίκτωρα...
::love.:: | | silmariel
02-09-2007 @ 05:48 | πιστεύεις πως η προσμονή του θανάτου είναι ασήμαντος λόγος;
εξάλλου είναι και η μοναδική βεβαιότητα στη ζωή ενός ανθρώπου..είναι η στιγμή της απόλυτης σιγουριάς,και αν αυτό ίσως για πολλούς δεν είναι ευτυχία,είναι,τουλάχιστον, ανακούφιση.. ::wink.:: | | agrampeli
02-09-2007 @ 05:54 | πολύ ωραίο ::yes.:: ::yes.:: | | TAS
03-09-2007 @ 02:04 | Σκληρό έκαναν έρωτα το σκοτάδι με τη σιωπή, στους στίχους σου | | MASTER
03-09-2007 @ 06:32 | να 'στε καλά όλοι!
Η προσμονή του θανάτου δεν είναι ασήμαντος λόγος, απλά δεν πρέπει να είναι ο μόνος... ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
